Salamat sa Isang Bakasyon

SALAMAT  SA  ISANG  BAKASYON

-sa muling pagkikita nang harapan, hindi lamang sa monitor screen ng isang computer, ng anak at kanyang pamilya, mga kapatid at kaibigang nasa ibayo ng Pacific Ocean; 

 
-sa mga araw na punung-puno ng mahigpit at loving bear hugs ng mga apo sa umaga pagkagising, sa gabi bago matulog, o sa anumang oras na magkatinginan kapag nagkasalubong sa bahay; ng mga kindatan at pataasan ng kilay, salit-salit ang kaliwa't kanan sa harap ng mesa habang kumakain; 

ng mga matatamis na salitang "stay a bit longer",

"stay a year", "stay till after Christmas",  "don't you dare wash the dishes, it's Isabel's turn!" hahaha!,  "love you, Anda", "thank you and we appreciate your cooking for us, we love your embotido!"-

 -sa tumatangkad na apo na nilampasan na ang 5'2" na height ko, na sa huling pagsukat sa akin sa ospital sa isang check-up ay 5'1" na lamang, paano na ang awit namin ng barkada sa high school na "five foot two, eyes so blue (kahit hindi naman), oh what a five foot two can do..."

-sa walang oras at walang katapusang tawagan at kumustahan sa telephone sa mga kaibigan sa California, Chicago, Florida, Nevada, Maryland, New Jersey, New York at Canada;

-sa kwentuhang-magkapatid na tanging magkapatid lamang ang pwedeng magkwentuhan;

-sa nagkataon at naging pagkakataon na makirasal sa katapusan ng pasiyam sa isang namayapang malapit sa pamilya, gayundin sa pakikilibing sa sumunod pang kamag-anak na namayapa;

-sa Mexican Train na kinahumalingang laruin, gabi at araw, manalo lamang ng mga quarters, sa kwentuhan mula umaga hanggang gabi sa bahay ng kapatid, sa Keno at buffet sa casino;

-sa naulit na pamimitas at pagtanggap ng regalong persimmons;

                        
 
 
-sa mga paboritong lugar at mga taong muling nakita at nakasalamuha - kaiskwela, dating kasamahan sa trabaho, ang Golden Gate, Times Square at Broadway shows, sa ngayon ay -

Wicked,   
 

 

Degas at Cassatt sa National Gallery of Art, Virginia Beach, St. Michael Church,

Teahouse,

                                 
 
                                  

library booksale, Costco (hahaha!);

-sa mga bagong destinasyon at mga bagong karanasan - Frontier Culture Museum,

                                                       
  Stevenson Ridge,


 hayride sa Salatin Farm kung saan nila binibili ang kanilang mga free-range na meat products at dairy,

                                 

Comedy of Errors sa American Shakespeare Theatre, sa wine festival na naging introduction sa isang bakasyong highlighted ng white wine in most dinners, sa restaurant man o sa bahay,

 champagne breakfast, wedding anniversary cake at fondue dinner!


                                                              

 
-sa muling pagkasilay sa nagbabagong kulay ng mga dahon, sa pagkalagas ng mga ito at pagbagsak sa lupa, sa mga nahubarang punong naghihintay ng muling pagsulpot ng mga luntiang dahon ng tagsibol;

-sa maputi at busilak na niyebeng nagbunsod sa mga bata at matanda man, sa sabay-sabay na pag-awit ng dashing thru the snow in a one-horse open sleigh;

-sa matamis na tinig ng isang batang isinilang at lumalaking Ingles ang unang lengguahe ngunit sa pagdatal ng simoy ng Pasko ay maririnig nang umaawit sa kabahayan ng mga awiting pamasko ng Pilipinas - Pasko na naman, o kay tulin ng araw...

 -sa mainit nitong mga palad na kaagad kukulungin ang mga nanlalalamig kong kamay dulot ng Fahrenheit na may katumbas na 18.22 degree Celcius na temperatura;

-sa marshmallow roasting on an open fire (sa fireplace na nagbibigay ng init... at usok, haha!);

-sa isang early Christmas Mass sa Basilica sa Washington DC;

-sa kasunod na early Media Noche (malapit na kaming umuwi, malayo pa ang Pasko, di pa malay mag-simbang gabi), na mainit na tsokolateng Swiss Miss at lasang enseimadang tinapay na sinundan ng isang harmonized duet na ipinarinig sa amin;

-sa mga pagkakataong makadalo sa klase ng Paaralang Pinoy ng mga batang Fil-Am na tinuturuan ng mga volunteer  teachers na makilala ang lahi at bayang pinagmulan;

-sa mga sandaling naging bahagi (taga-Kodak) ng mga batang Fil-Am sa paggawa ng parol;

-sa pagkakataong makita nang harapan ang malaking pagbabago ng mga dating musmos na ngayon ay maasikaso, maalalahanin, marunong magsipagtrabaho, 

makipag-usap, umistima sa mga nakatatandang bisita habang wala pa ang mga magulang na siyang sadya; na sa kaunting paghiling namin ay pariringgan kami ng mga awit nila sa church choir sa Ingles o Latin, o Ama Namin sa Pilipino;

-sa priority boarding ng mga seniors, sa mga matulunging airport people, sa kaibigan ng anak na nagpa-waive ng second maleta restriction para maiuwi ang mga pasalubong;

-sa magandang panahon sa loob ng tatlong buwang bakasyon;

-sa pagtigil nang paglalim ng bahang dala ni Mario na hanggang eight inches lang ang taas na inabot sa aming bahay sa Marikina habang wala kami roon at sa pagtutulungan ng mga naiwanan sa paglilinis at pagliligpit;

-sa sorpresang digital presentation ng mga pagbating ipinarating sa amin ng mga kaanak, kaibigan, kaiskwela (nila at namin) para sa pagdiriwang ng aming ika-50 anibersaryo ng kasal, na isinaayos ng aming mga anak;

-sa mga bumati noon... hanggang ngayon;

-at higit sa lahat, salamat sa limampung taong pagsasama, sa tunay na kahirapan at kaginhawahang dulot ng payapang kaisipan, magkatugong damdamin ng katapatan at respeto sa isa't isa... na siyang dahilan ng BAKASYONG ito!

SALAMAT!  SALAMAT!  SALAMAT!