Narito na ang aking Panganay na Nobela:
SA PAG-IBIG, PAREHAS ANG LABAN
Na ang pabalat ay sa arrangement, kumbaga ay choreography ng aking Panganay na Anak:
Nahiling ko lamang na magkaroon ng cover
reenactment at pinagbigyan naman ako.
Ito na iyon.
At ito ang tunay na pabalat ng aklat na ngayon
ay handa na sa inyong pagbasa.
Ang aking unang pagtatangka na makasulat ng isang nobela. Isang nobela na noong aking ginagawa ay waring tubig sa isang batis na tuluy-tuloy na sa pagdaloy ang mga salita, ang mga pangyayari.
Para bang ang mga nilalang sa loob ng nobela ay nagkaroon ng buhay – humihinga, nangangarap, humahalakhak, umiiyak, nagagalit, nasisiyahan.
At naging sunud-sunuran na lamang akong sinundan ang bawat sandali sa kanilang buhay, pinakinggan ang kanilang sinasabi at dinama ang mga damdamin nilang dinadala habang tuloy sa paghahabulan ang aking mga daliri sa pagtipa sa makinilya.
Ito ay kwento ng isang pagkakaibigang nangyari sa isang naiibang panahon, ng mga taong isinilang sa isang naiibang henerasyon. Isang pagkakaibigang nabuo mula kamusmusan na hindi nabuwag ng mga pagsubok sa pagtahak nila sa buhay na kinamulatan hanggang sa kasalukuyan.
Dadalhin kayo ng nobelang ito, Sa Pag-ibig, Parehas ang Laban, sa isang hindi kalayuang nakalipas na ginalawan ng mga taong para bang tunay ninyong nakasalamuha, nakilala, minahal.
Sa bawat pahina ay makabubuo kayo ng larawan nila, kung paano sila mag-usap, kung paano sila kumilos at kung paano nila hinarap ang mga problema nila sa puso at pag-ibig na kinasangkutan ng kanilang pagkakaibigan.
Ito nga ang una kong nobela, ang katuparan ng aking mapangahas na pagtatangka sa pagsulat na higit pa sa maiikling kuwento ay naisaaklat na ngayon. Narito na. Handa na sa inyong pagbasa.
Kaya ihanda na rin ninyo ang inyong sarili na makisalamuha sa mga taong inilalarawan doon. O kilalanin ang inyong sarili, kung ikaw ba...
Si Ellen?
O ikaw si Stella?
O ang mga lalaking kanilang minahal...
Si Romeo... si Sangkong Eric... si Albert...
