The Young Dreamers Club

"The Young Dreamers Club - Magkakaibigan, magkakapatid, magpipinsan, magkakapit-bahay - isang grupo ng kabataan, minsan isang panahon. Sa isang panahon na walang pera sa bulsa. Nagkakasya lamang sa nginangatang babolgam, nagtitiyaga sa kinukukot na nilagang mani o tinatalupan pang butong-pakwan, sa nadenggoy na manggang piko sa kung kanginong puno.

Magkakasama sa kuwentuhan, sa kantahan, sa kantiyawan at tuksuhan at asaran, sa mga pananapatan tuwing magpa-Pasko upang magkapera at nang makasama sa iskursiyon ng baryo, sa pag-ilaw sa santakrusan gabi-gabi para makapag-merienda sa pakain sa mga kadalagahan at kabinataan (kasama na raw sila roon) na pansit o ginatang bilu-bilo, sa panonood ng kanilang koponan kung saan kasali ang dalawa sa barkada sa liga ng basketbol kapag pista ng bayan - isang grupong walang maitatago sa isa't isa, mula sa lahing pinagmulan hanggang sa kalagayan sa kasalukuyan...

Maliban sa mga lihim nilang pangarap sa buhay!

Ito ang Young Dreamers Club."



THE YOUNG DREAMERS CLUB

Ito ang pamagat ng isa kong kuwentong nalathala sa Liwayway noong Nobyembre, 2016. 

Tulad nang nabanggit sa reprinted text mula sa November 2016 blog dito, tungkol ito sa isang barkadang binubuo ng magkakapatid, magpipinsan, magkakaiskwela, magkakapit-bahay. Sa madaling-salita, batay ito o sabihin na nating halaw sa tunay na buhay ng mga taong nabanggit sa kwento. Na ang mga pangalan ay hango rin sa talaga nilang ngalan, pinaiksi lamang.

Ang kuwentong ito ay kasama na sa tinipon kong kuwento na isinasaaklat na ngayon. Ngunit dahil sa isang pangyayari, naisipan kong ilagay na ito sa blog upang mabasa ng mga taong nakakakilala sa mga karakter na nabanggit sa kuwento.

Ang Pebrero 14 ay Araw ng mga Puso at ang lahat ay nagsasaya. Ngunit nang araw na iyon, kasama ako ng isang grupo sa paglalamay (wake) ng isa sa mga karakter sa nasabing kuwento. Kasama rin ako sa nahilingang magbigay ng kaunting pananalita at matapos kong basahin ang isang Memorial Message na padala ng mga kamag-aral nito abroad, ay bahagya kong binalikan ang nakaraang araw ng nasabing barkada.

Tinapos ko ang aking mensahe sa pagsasabing basahin na lamang nila ang kuwento, na ngayon ay ibinabahagi ko sa inyo.

        The Young Dreamers Club

SI Belen ang nakaisip ng ipapangalan nila sa kanilang barkada. Ito ay ayon sa pagkatanda ni Sario na hindi naman maalala ni Belen na siya nga. Ngunit iyon pa ba ang kanilang pagtatalunan? Sa kanilang edad ngayon na iyong nangyari lamang kani-kanina ay nalimutan na, iyon pa kayang kay tagal na.

Walang maliwanag na bilang kung ilan silang kasapi sa barkada. Noong kasarapan ang samahan, lahat na ay gustong makasali o makasama. Kalaunan, sa pagdaraan ng mga taon, unti-unting nabawasan. Matira ang matibay, wika nga. Tulad ngayon, apat na lamang sila. Si Belen, si Sario, si Luchi at si Diwa. Iba-iba pa ang kinaroroonan at tirahan, nagkakasama-sama lamang sa pagkakataong tulad ng paglalamay sa isang kabarkadang namatay. Si Ningning ngayon.

Sinu-sino na ba ang nag-abroad? Abroad, iyon ang tawag ni Luchi sa mga nagsiyao na. Pero iba naman si Diwa. Sa kanya, pag sinabing nag-abroad iyong asawa, ibig sabihin, sumakabilang-bahay. Hindi buhay.

Natatawang napapailing si Sario. “Kaya di ko makakalimutan ang ating barkada, e, dahil sa lengguahe ninyo. Pambihira. Kakaiba. Walang kaparis.”

Umungol si Belen. “Hindi malilimutan… nasaan ka noong nakilibing kami kay Lando? Nang naglamay kami kay Andoy? Kay Glamour. Nang nagbalik-bayan si Ople mula Canada, huling kita na  pala namin iyon sa kanya?”

Sagot ni Sario, “Nasa abroad ako, di ba?”

Nagtawa si Luchi, “Liwanagin mo kung saang abroad… dahil dito ka pa naman at buhay na buhay, aling abroad? Iyong tunay?”

“O yung kabilang bahay?” sambot ni Diwa.

“Pinagtutulungan ninyo ako, ha!”

Nagsaliw ang halakhakan ng magkakaharap na magkakaibigan. Pagkatapos ay saglit na binalot sila ng katahimikan. Mula sa ibaba ng bahay na pinagburulan ay dinig ang ingay ng hinahalong madjong ng iba pang naglalamay. Sa dakong kusina ay pailan-ilang kalantog ng isinasalansang plato. Sa di kalayuan ay manaka-nakang tahulan ng aso at sigawan ng mga batang naglalaro sa kalsada na masipag ring maglamay dahil naaanyayahang magmiryenda.

Si Sario ang bumasag sa katahimikan. “Dami na palang wala. Narito pa ‘ko nang mamatay si Andoy, nag-aaral pa pero di nakauwi. Aga naman niyang nawala. Nakaka-miss siya.”

Si Andoy, paboritong kasama ng lahat dahil napakamasayahing tao. Pero napakamapamintas. Kapag ikaw ang naharap niya, wala kang kasilbi-silbi, wika nga.

Si Belen, “Natatandaan ko pa si Andoy, nang mapag-usapan kung bakit kaming mga babae ay  walang manliligaw kumpara kay Zeny diyan sa kanto, kasi daw, ang mga mukha namin, lagyan lang ng tangkay, e sandok na.”

“Wala ‘yan,” sabad ni Luchi. “Pa-sosayti pa raw tayo, e, sosayting bangus naman!”

Dagdag ni Diwa, “Ako raw, e, parang bibe, iskwad ang pwet lumakad.”

Ang tawa ni Sario. “Pero, narinig sana ninyo kung ano’ng sinasabi niya kay Ningning, dahil itinutukso naming mga lalaki siya dito,” at tumingin pa si Sario sa kanilang pinaglalamayan.

“Alam namin,” halos sabay-sabay na sambot nina Belen, Luchi at Diwa, “kahit daw sila na lamang ang natitirang tao sa mundo, e hinding-hindi mangyayari iyon…”

Muling natahimik ang magkakaharap. Sa kani-kanilang isipan, naglaro ang larawan ng kabarkadang si Andoy. Matangkad ngunit hindi naman nakuhang manlalaro sa liga ng basketball sa kanilang lugar dahil may kahinhinang kumilos. May katabaan. At maraming naiwang bakas ang bulutong-tubig sa mukha na siya namang itinutukso sa kanya.

“Si Glamour,” wika ni Sario, “di naman natin talagang barkada siya, di ba?”

“Oo, matanda nga iyan sa atin. Kaya lang sumama, e, may gusto kay Luchi,” ani Diwa.

“Hindi,” tutol ni Luchi. “Kaya sumama ‘yan, e, nang magbakasyon kina Belen si Eva, ang kapatid ng Ka Junior. Crush agad.”

“Aba, e, lahat naman, may crush agad kay Eva. Ikaw din, di ba?” usig ni Diwa kay Sario.

“Nagka-crush din,” amin ni Sario. “Pero, may nililigawan akong kaiskwela noon.”

“Alam din namin iyan,” sabad ni Belen. “Ikaw naman, strike anywhere. Lahat nang makaharap…”

“Oy, oy, oy, sobra ka naman,” tutol ni Sario.

Tumawa si Belen. “Si Luchi nga, crush mo noong elementary…”

Sumagot si Luchi. “Wala ‘yun, akala lang ng iba.”

Hindi na kumibo si Sario. Iniba ang usapan. “Si Glamour, ang naaalaala ko e kapag may laban ang team natin ng basket sa Barasoain. Dala ang kanyang rosaryo at ulit-ulit na nagdarasal.”

“Epektib naman,” wika ni Luchi. “Pasok ang three point ni Ople.”

“Ay, magaling sa malayuang shooting si Ople…” wika ni Belen.

“Kaya naman minsan,” at tumawa si Diwa, “pag napunta sa kanya ang bola, hehehe! Ano nga’ng tawag dun?”

“Sa panahon ngayon, parang iyong mahilig kumanta na kapag nahawakan ang mike sa karaoke, e, hindi na bibitiwan. Pero, si Ople, ‘yan ang isa pang may gusto kay Eva. Natatandaan ba ninyo nang imbitahin tayo ni Eva sa pista sa Calumpit?” wika ni Sario.

“Naku, isang diyep tayong dumating. Nagulat iyong mga dinatnan natin! Daming pakakainin, naisaloob siguro agad.”

“Pero, nabuhayan naman ng loob, nang ibaba na ni Ople ang isang kaing na talaba, basket ng sugpo at alimango.”

“Galing pa iyon ng Masili…”

“Pero ni hindi naman yata nakapagtapat si Ople...”

Tumawa nang tumawa si Belen. “Buti pa si Benga, sumulat.”

“Kaya lang, tatay ni Eva ang nakatanggap.”

“Saya natin noon…”

Muli, natahimik silang lahat. Nang magsalita si Diwa, “Tanda pa ba ninyo iyong piknik natin sa Pamarawan? Sumakay tayo sa bangka mula sa Atlag?”

“At dala ko ang aking ukulele, nagkakantahan tayo. Waray-waray, O ang babae, pag minamahal, Moonlight bay, at pag pauwi na ay mga Christmas carols.”

“O, tanda pa ba ninyo iyong tayo ang nagsimula ng caroling sa ating lugar?”

“Hindi lamang sa ating lugar, pati sa iba. Wala naman noong nagkakaroling, napagaya lamang sa atin.”

Naalaala ni Luchi. “Sa hagdanan namin tayo nagpapraktis ng mga kanta.”

“At ako ang nagturo ng Pasko ay Sumapit, tayo ay mangagsiawit,” masayang dagdag ni Belen. “Accompaniment lamang natin ay ang aking ukulele.”

“Uy, hindi, may dala rin tayong tambol na lata…”

“Dram ng gasolina!”

“At tambourine na ano ka, inikot na matigas na alambreng sinuutan ng pinitpit na tansan ng sopdrink.”

“Saka pakong de tres at batingting na kung bakit pupukpukin lang, e, nasisintunado pa!”

Humulagpos ang malakas na halakhakan na sinundan namang muli ng paikpik na katahimikan. Sapupo ang lahat ng alaala ng mga awitan nilang iyon sa kalaliman ng gabi, tumutuktok sa makursunadahan bahay na mukhang  magbibigay kapag tinapatan. Nilalampasan ang kahit malalaking bahay na mukhang kuripot at masungit ang nakatira. Alaala pa rin nila ang pagbibilang ng perang tinanggap, mga baryang diyes, beinte lamang, kapag naging piso o dalawang piso ay parang naakyat na sila sa langit. Ibinibili nila ng miryendang pansit sa Mabuhay sa bayan, ang natira ay ginagamit sa pagsama sa iskursiyon ng baryo sa Antipolo kapag Mayo.

“E, yung sayawan natin sa Bahay-Kubo…”

“Naku,” sabi ni Belen. “Nang ikinukwento ko yan sa dormitory na nagdaraos tayo ng sayawan sa bahay-kubo, pinagtawanan ako. Paano raw nagkasya, gaano raw ba kalaki iyon?”

“Sinabi mo sana na maliit nga iyon pero nakatirik sa malaking bakuran nina Mayor. Na magandang garden, maraming halaman sa gilid, at sementado. Kaya okey ang pagbu-boogie.”

Sabad ni Sario, “Aba, sinasabugan pa iyon ng borax para dumulas pagta-tango.”

Humagikgik si Luchi. ‘Saka, kayong mga lalaki, sumisipsip ng sen sen para bumango ang hininga. Naalala ko tuloy si Badong.”

“Sinong Badong?” tanong ni Sario.

“Pinsan ni Ople na kumukuha ng medicine sa UST na pag bakasyon ay umuuwi rin dito. Ano, akala nyo, kayo lang mga lalaki ang may Eva, kami rin may Badong,” umirap pa si Luchi.

“Hoy, meron pa rin tayong Boy. Na piloto ng Blue Diamond,” sabad ni Diwa.

“Aba, e, sino ba ang nagpakilala sa inyo kay Boy. Ako yata,” agaw ni Sario. “Sayang lang, maaga siyang nawala, bumagsak sa isang training ang kanyang eroplano.”

“Oo nga, sayang,” ayon ni Belen. “Naalala ko pa ang kuwento niya na pag nadaraan siya dito sa atin, pinalilipad niya ang eroplano sa pinakamababang pwede at pag tingin niya, sinasabi niyang doon ang bahay ni Belen, ni Luchi, ng barkada.”

“May naging crush pala naman kayo,” wika ni Sario. “Kaya lang, hindi kayo crush.”

“Aba, iyong ibang crush namin, crush din kami,” pagmamalaki ni Belen.

“Sino? Pa’no mo nalamang crush ka rin, aber?” di naniniwalang tanong ni Sario.

Ngumiti si Belen. “Nung Christmas at Valentine, pinadalhan kami ng card. Lahat kami. Pero sina Luchi, ang greeting ay Dear, pero sa akin, My Dearest. O, ano’ng ibig sabihin nun?”

“Pero hindi nagtapat?”

“Mahiyain. Pero buti na ring hindi, wala namang mangyayari,” sagot ni Belen.

Isang dalagita ang lumapit sa grupo. “Juice po,” alok nito, hawak ang isang bandehadong kinalalagyan ng nasa tetrapak na inumin.

“Ito lang ba? May panulak, e, Ineng, nasaan ang itutulak?” reklamo ni Diwa pero kumuha naman ng isa.

“Dun pa sa komedor, may puto at sopas,” sagot ng dalagita.

“Aba, e tara. Lipat tayo ng lugar,” yaya ni Diwa na waring ginutom na.

Nakangiting napailing si Sario. “May nabago ba? Parang time stood still. Same dialogue.”

“Bakit, may nabago ba sa iyo?” sabay-sabay na tanong ng mga babae. “Dahil kami, walang nabago.”

“Tumanda lang ang itsura,” wika ni Diwa, “pero, ang isip at puso… bata pa rin.”

“Tumanda lang nang bahagya,” singit ni Belen. “Tingnan mo ‘ko, itim pa’ng buhok.”

Hinimas ni Sario ang kanyang buhok. “Di na ‘ko nagda-dye. Di bale nang puti, huwag lang kalbo. Nagugustuhan pa rin naman, kahit puti buhok.”

“Aba, at may prospect ka pa rin? Ngayon?” nandilat pa si Diwa.

“Eligible naman ako, masama ba? Sabi nga, love is lovelier, the second time around.”

“Uy, naiba na’ng theme song mo. Tanda ko noong araw, ang kinakanta mo ay catch a falling star and put it in your pocket…” wika ni Luchi.

“At ikaw naman ay I was dancing with my darling…” baling ni Sario kay Luchi. “At itong si Belen ay goodbye, I hate to see you go but have a good time, na sino kaya’ng pinatutungkulan,” dagdag pa.

“Ang natatandaan ko ay si Lando. Gusto niya ay be my love for no one else can end this yearning…” ani Diwa. “Basta ako’y, tagalog. Irog ako ay mahalin…”

“At si Ople ay I walk along the bridge of sorrows, the boulevard of broken dreams…” pakantang sambot ni Belen.

Na sinundan ni Sario ng mahinang paawit rin, “Where Gigolo and Gigolette can take a kiss without regret, the boulevard of broken dreams.”

“Aba, e, di nga ba muntik nang iyon ang maging pangalan ng ating barkada? The Gigolo and Gigolette Club?” wika ni Luchi.

“Hindi lamang pumayag si Ningning. Baka raw akalain ng mga tao na Gigolo nga kayo at Gigolette kami.”

“Natatandaan ko na,” sabad ni Sario. “Noon natin pinag-usapan nang husto kung ano ang ipapangalan sa grupo natin.”

“Sa bahay namin,” wika ni Luchi.

“Talaga namang iyon ang una nating headquarters. Nalipat na lamang kalaunan doon sa ginawang swing na kahoy ng mga karpinterong nagtayo ng bagong bahay nina Belen.”

“Noon mo iminungkahi ang The Young Dreamers Club. Sabi mo pa nga, ginagaya mo iyong nagpupulong sa asosasyon ng baryo, Sanggano at mga Kadalagahan, ito po ay mungkahi lamang, kung inyong pagtitibayin…” pagpapaalala ni Sario sa kay Belen.

Sabi ni Diwa, “Ipinaliwanag mo pa nga, Belen kung bakit dreamers... Ano nga iyon?”

Umayos sa pagkakaupo si Belen. “Kasi, ayaw ko ng Gigolo at Gigolette. Sunod iyong kay Ople na The Young Lovers Club. Mas may kahulugan, malalim, ang young dreamers.”

“A, natatandaan ko na,” sambot ni Luchi. “Dahil sabi mo, nasa edad tayo na nangangarap kung ano ang nais nating mangyari sa atin sa hinaharap.”

“Na kung susuriin, ang sinasabi nating hinaharap noon, ay ang kasalukuyan o ang katatapos lamang na nakaraan natin ngayon,” ayon ni Sario. “Pero, ano nga ba ang mga pangarap na iyon?”

“Hindi naman natin sinabi ng harapan. Siyempre, dyahe rin tayo. Isinaloob na lamang,” sagot ni Belen.

“Ang tanong ay ito, natupad ba ang mga pangarap na iyon?” tanong ni Sario sa mga kaharap.

“Simpli lang naman ang pangarap ko,” wika ni Diwa. “Alam kong di ako makapagpapatuloy ng pag-aaral. Gusto ko lamang magkahanap-buhay, may pagkakitaan. Pagdating ng tamang panahon, matagpuan ang isang makakasama sa buhay, magkapamilya.”

“Na natupad naman,” wika ni Sario na tinanguan ni Diwa.

“Si Ningning ay maging mananahi, dahil lahi sila ng mga mahuhusay na sastre. At nangyari rin,” wika ni Luchi.

“Ikaw, Luchi?” usisa ni Sario.

Seryoso si Luchi. “Nakakahiya, pero ito ang totoo. Gusto kong maging nurse. Tulad ng Ka Ising na pinsan ko. At talagang tutulungan ako sa pag-aaral ng Nana Cion na kapatid ng Amang. Kaso, noong araw, may height requirement yata ang pagpasok sa kursong ito. Di ako umabot sa requirement, kasi wala akong five feet.”

Tumawa si Diwa. “Pareho tayong four eleven.”

Humagikgik si Luchi. “Pero ang talagang pangarap ko ay makapunta sa Amerika. Nung araw kasi, mga nurse at doctor ang madaling nakakapunta abroad.”

Tawa nang tawa si Diwa. “Sabihin mo kung bakit mo gustong mapunta sa Amerika. Gusto mong magkaasawa ng Amerkano.”

“Gago,” at hinampas ni Luchi ng hawak na pamaypay si Diwa. “Biro lang yun. Pero okey na ring hindi ko natupad ito. Talagang ganoon ang buhay. Masaya naman ako ngayon. Ang mga anak ko ay propesyunal, naitaguyod, at may hanap-buhay.”

“Ikaw, Belen, ano ba iyong natatago mong pangarap noon?”

“Noong panahon ng barkada natin, hindi pa naman malinaw ang gusto ko sa buhay. Parang kung ano lamang ang immediate concern. Tulad nang pag-aaral sa kolehiyo, sunod ay magkatrabaho, tapos ay magka-boyfriend, mag-asawa, magkapamilya. Siyempre, habang lumalaon, kapag nasa estado ka nang ganoon, naiiba at may nadadagdag. Magkaroon ng sariling bahay, kotse, makapasyal abroad. Simpli rin. Ordinaryo. Karaniwang pangarap,” mahabang salaysay ni Belen. “O, ikaw, Sario? Alam namin kung ano’ng pangarap mo, noon pa man.”

“Ano, bakit nyo malalaman?” di naniniwalang wika ni Sario.

Si Diwa ang nagpaliwanag. “Pangarap mong mapangasawa ang nililigawan mo noon.”

At nagtawanan ang mga babae. “Natupad ba?”

Nagseryoso si Sario at hindi na umimik ang mga kaharap. “Ito ang talagang pangarap ko. Noon pa man, alam ko na ang gusto ko. Makatapos ng pag-aaral, magkatrabaho. Umasenso ang buhay. At tulad nang sinabi mo, Belen, kalaunan, magkabahay ng malaki sa malaking bakuran. Magkaroon ng negosyo, magandang kotse.  Cadillac pa nun ang uso na pag mayroon ka, made ka na. At tama kayo, maging kapalaran sana ang nililigawan ko noon.”

“Pero, alin sa mga nililigawan mo?” tukso ni Belen.

“Sa isa lang naman ako seryoso. Pero tama rin si Luchi, hindi man ito natupad, masakit man, talagang ganoon ang buhay. Iba ang kanyang pinili, hindi ako. Akala ko nga noon, ako. Kami na. Hindi pala. Ngunit naging maligaya naman ako sa aking naging pamilya. Sa mga anak na naging doktor. At lahat halos ng iba pang pangarap ay natupad. Iyong isa lamang ang hindi. Na okey na rin,” at ikinibit pa ni Sario ang balikat.

“Pero, teka, may sinasabi ka ngayong love is lovelier the second time around…” tanong ni Diwa. “Na dati nang nagugustuhan. Dati na? Sino? Tagarito ba?”

Napabulalas ni Belen. “Alam ko na! Si Eva! Biyuda na si Eva! Dati nang gusto! Si Eva!”

“Aba, oo nga. At nasa abroad rin,” wika ni  Luchi. “Siya ba?”

Ngumiti si Sario. “Secret…”

“Hoy, kuwento mo na, sige na, gusto ring malaman iyan  ni Ningning, alang-alang kay Ningning,” at sinulyapan pa nina Luchi ang kinaroroonan ni Ningning.

“Wala pa naman akong maikukwento,” wika ni Sario na waring napahinuhod na rin naman. “Di pa nga nakasisimula, mukhang basted na agad. Kaibigan na lamang daw.”

Umungol si Diwa. “Sabi lang yun, siempre. Nag-uusap ba kayo?”

“Madalas, sa telepono, nagkukwentuhan. Kung ano ginagawa niya, niluluto. Minsan nga, tinugtugan pa ako sa piyano.”

“Wow!” sabay-sabay na sambitla ng tatlong babae.

 At si Belen, wari ay wala sa loob, nagsabi,  “Magandang tema ng kuwento iyan.”

Sabay-sabay na napatingin ang mga kaharap kay Belen. Kinatok ni Sario ng tinedor na hawak ang platito ni Belen. “Teka, Belen, di ba iyan talaga ang pangarap mo? Ang makasulat ng kuwento?” ang tanong. 

Natigilan si Belen. Parang may kislap ng katotohanang gumuhit sa isipan. Matapos ang mahaba ring sandali ng di pag-imik ay nginitian ang tatlong kabarkada, ang natitira sa The Young Dreamers Club.  Si Sario, si Luchi, si Diwa. Mga kabataan noon na ang inalagaang mga pangarap ay may natupad. May hindi. Si Luchi ay hindi naging nurse. Hindi naging kapalaran ni Sario ang nililigawan noon. Ngunit magaan sa loob na tinanggap kung ano ang bigay ng Maykapal. Na itinuloy lamang ang buhay nang ayon sa Kanyang Kalooban.

Tumangu-tango si Belen. “Oo. Tama kayo. Iyon ang tunay ngunit lihim kong pangarap. Ang makasulat ng kuwento. At kung saka-sakali, kung saka-sakali, ngayon pa lamang siguro matutupad,”  at kinindatan ni Belen si Sario.                                                                

Okeyyy, wika ni Diwa. “Hoy, Sario, iabot mo nga rine yung puto…”

       Natatawang iniusad ni Sario ang plato ng puto sa gawi ni Diwa.

                                     **********

    Sa alaala ni Sario mula sa kanyang natitirang kabarkada.

                                 ****************