Kuwentong Seniors at iba pang Istorya ng Pag-ibig, Pagkakaibigan at Pamilya

Yes! Halos isang taong absent dito sa blog.  Anyare, sabi nga. Wala naman. The usual. Ang nadagdag ang nakahiligang pag-aaral online (libre naman) ng French, kasi para raw nagagamit ang utak nang hindi maging makakalimutin. Next time saka ko ito tatalakayin. Sa ngayon, nais kong ipaalam na ini-edit na noong anak ko iyong content ng aking isasa-aklat na mga kuwento... na mga Kuwentong Seniors. Upang magkaroon kayo ng ideya, narito ang isang bahagi ng  aking Paunang Salita sa binubuong aklat.

PAUNANG SALITA

Akala ko ay tapos na ang kabanata ng aking buhay sa pagsusulat. Ang inasikaso ko naman ay ang pagsasa-aklat ng mga napiling kuwento, Minsan, May Isang Pag-ibig, at ng tatlong nobela, Sa Sukatan ng Pag-ibig, Sa Timbangan ng Pagmamahal, Mahirap Ba Akong Mahalin, at Sa Pag-ibig, Parehas ang Laban. Teka muna, nakabili na ba kayo nito? Kasunod kong balak ay ang pag-aaral na magpinta. Bago ang pagsusulat, ito ang aking unang hilig nang bata pa ako, kulayan ang lahat ng mga illustration sa Liwayway, mag-drawing, mag-watercolor. 

Ngunit noong 2015, nahilingan akong muling sumulat at tulad nang inaasahan, ang naging bunga ng panulat ay hango sa mga karanasan sa buhay at pag-ibig ng mga seniors. Seniors, na bunga ng isang naiibang henerasyon. Na kapag natatapunan ng tingin ngayon,  ang tanging nakikita ay ang kulubot na balat, ang ugatang kamay, mga bisig na lawlaw, mga pisnging laylay, ang antipara ng  mata na kapag nawaglit ay nag-aaninaw ng binabasa, ang lumuluwag na denture, ang hearing aid na ayaw isuot, ang kakambal na walking cane. Ang paulit-ulit na kuwento ng mga danas na karamdaman at  gamot na “maintenance”.

Nalilimutan ng marami na minsan, isang panahon, sila ay nakaranas na umibig at mabigo, lumigaya at masiphayo, humalakhak sa tuwa, sa lumbay ay lumuha. Na sa pagdaraan ng mga taon, maraming gunita silang nababalikan na naghahatid ng ngiti sa kanilang mga labi, kislap sa mga malalabo nang paningin. At minsan… ay luha at buntong-hininga. 

Dahil rin sa mga alaalang iniwan ng mga taon sa kanila, ang mga seniors ay namamalaging bata sa kanilang puso at diwa, sa kanilang pakiramdam. Na kapag sila ay nagkasama-sama at  napag-usapan ang makulay na nakaraan ay naroon pa rin ang taginting ng mga tawa, ang kilig. Maliban kapag sinusumpong ng rayuma o vertigo o pagtaas ng presyon dahil sa nakaing litson sa dinaluhang reyunyon ng kanilang klase. Kaya kung tutuusin, katulad ng isang magandang lumang himig na hinuhuni o inaawit, ang mga seniors ay walang pagkupas. Lalagi silang buhay sa alaala ng kapwa nila seniors, at kung minsan, kung sa isang pambihirang pagkakataon ay muling nagkatagpo ang isang naghiwalay ng landas ng kanilang kabataan, yaon ang kuwento ng kanilang buhay. xxxxxx

Kasama rito  sa aklat ang kuwentong Ipanalangin Mo Siya, Ipanalangin Mo Kami, ang aking katha na nanalo ng unang gantimpala sa Carlos Palanca Awards for Literature taong 1998. Ang kuwentong ito ay kasama sa 1998 Aklat Likhaan ng UP, sa maiden issue ng Our Own Voice, isang internet magazine at sa coffee table book na inilathala ng Philippine Women’s University. 

 Abangan ninyo.