‘WENTONG MAY ‘WENTA #6, 7, 8 at 9

‘WENTONG MAY ‘WENTA  #6, 7, 8 at 9 

‘Wentong May ‘Wenta – 6 – Sa Bangko

Panahon na naman ng bayaran ng mga bills, tubig, ilaw, credit card, insurance.  Nasa bangko na naman ako para rito, na dinatnan kong punung-puno ng tao.  Offline daw sa isang branch kaya nagsisugod sa kinaroroonan ko.  Numero 51 ako at pinoproseso ay numero 21 pa lamang.  Tatlumpo pa ang hihintayin kong matapos, huwag naman sanang mabilasa ang pinamalengke kong isda na ihinabilin ko lamang sa aking suki.

Lahat ng upuan ay okupado na.  May namataan akong isang bangko, isang plastic stool na walang nakaupo ngunit may isang babaing nakatayo sa tabi nito.  Napansin ng isa pang babae na tinatanaw ko ang upuan.  Kinindatan ko ito, sabi ko senior!  Ngumiti ang babae at kinalabit ang babaing nakatayo sa tabi ng upuan, saka itinuro ako.  Agad namang tumango iyong babae at ako’y kinawayan.  Noon naman natawag ang kanyang numero at lumapit na siya sa teller.

Naupo na ako.  Nakatayo sa tabi ko ang babaeng tumulong sa akin.  Nginitian ko siya at sinabi ko, fifty one ako! 

Ngumiti siya, pero duda ako sa ngiti niya.  Saka ko naisip, una kong sinabi sa kanya ay senior  ako, sunod ay  fifty one ako,  naku, baka na-misinterpret ang sinabi ko.

Fifty one ang number ko,  agad kong paliwanag.  Hindi  edad…  akala mo, edad, ano?

Tumawa siya at alam kong tama ang hinala ko.  Kaya naman agad kong kinorek dahil baka akala, ako’y nagpapabata.  Pero malay mo, baka makalusot, heheheh!

‘Wentong May ‘Wenta – 7 – Sa Bangko Pa Rin

Matagal pa bago matawag ang aking numero kaya pinalipas ko ang mga sandali sa pamamagitan ng pagmamasid sa paligid.  Tinawag ang aking pansin ng isang mag-ina.  Matabang-mataba ang babae na kabataan pa ang hitsura.  Inisip ko kung nagdadalang-tao siya sa laki ng kanyang tiyan o talaga lamang na dala ito ng kanyang katabaan.  Sa laki nito, kahit siya nakaupo, ay wala nang maupuan ang kandong niyang anak na laging dumadausdus.  Kaya naupo na siyang pahilata, reclining kumbaga at ang batang hindi makandong ay dumapa  na sa kanyang dibdib.

Naisip ko tuloy, napaka-naiibang larawan ng isang mother and child.  Nabuhay na muli tuloy ang musmos kong adhika na matutong magpinta, na bago ang pagsusulat, ito ang nais kong maging!

Dahil naaaliw akong pagmasdan ang mag-ina, hindi ko agad napansin na humuhuni ang nanay ng isang tagulaylay o uyayi, ang Brahms’s Lullaby.

Lullaby and goodnight, thy mother's delight
Bright angels beside my darling abide
They will guard thee at rest, thou shalt wake on my breast
They will guard thee at rest, thou shalt wake on my breast

Ang bata ay payapa nang naidlip sa pagkakayakap sa kanyang ina.  Nagkatinginan kami  ng nanay.  At nagngitian.  At narinig kong tinawag ang aking numero.

‘Wentong May ‘Wenta – 8 – Sa Palengke

May namana ako (hand me down) na isang maganda, mahaba, bulaklakin at baligtarang palda.  Stateside.  Bihirang maisuot kaya ipinamigay na. Kaso, como garterized ito, lumuwag na ang baywang, kaya dinala ko sa suki kong mananahi sa dry section  ng aming palengke para ipaayos.  Ang taga-repair ko ay dating drayber na tinuruan noong asawa na manahi dahil dati silang subcon ng mga pantalong denims.  Na nang tumigil magmaneho ay ito na ang naging opisyo.  Tatlo ang pwesto nila ng patahian sa palengke, pero nang makausap ko nitong huli ay itinigil na raw nila iyong isa.

“Bakit?” tanong ko.

“Pinaalis ko na ang mga mananahi ko,” sabi niya.

“Bakit?” tanong ko ulit.

“Niloloko kami,” paliwanag niya.  “Isipin mong binigyan na namin ng trabaho, live-in sa amin, libre pagkain, may suweldo pa sila, iyon pala ay hindi sinasabi ang lahat ng kanilang tahi at repair job sa amin.  Sunod, tumatanggap pa ng trabaho na sa ibang mananahi ibinibigay, kumu-commission na lang.  Kaya lang namin nalaman ay dahil minsan, may kumukuha ng damit na hindi namin alam.”

Napailing ako.  At naisip.  Talamak nang talaga ang katiwalian

. 

‘Wentong May ‘Wenta – 9- Sa abroad

Katulad nang sinundang kwento, may nalaman din akong ganitong uri ng panloloko kamakailan.  Pero sa abroad ito nangyari.

May kaibigan akong may negosyo, limousine service.  Nakatutuwa at lagi kong ipinagmamalaki na sa sikap at tiyaga ay sinimulan at napalago nila ang negosyong ito mula sa isang unit hanggang dumami na.  Isang panahong sila ang nagse-service sa mga VIPs na Pinoy na nagtutungo abroad.  Tanda ko pa rin na kapag bumibisita ako doon at gusto niyang mag-lunch kami  ay ito ang ipinangsusundo niya sa akin.   Marami  silang empleyado, mga drayber na binigyan ng hanapbuhay ng kanyang asawa.  Nalaman ko na lamang nitong huling kwentuhan namin na itinigil na nila ang limo service nila.

“Bakit?” tanong ko noon.

“Dahil niloloko kami ng mga drayber.  Binigyan na namin ng trabaho, isina-sideline pa pala ang mga unit nang hindi namin alam,”  kwento niya.

Ay, naku, talagang kahit saan!  Nakapanghihinayang din.