PANGARAP

PANGARAP

Narito ang isa pang tula na nagustuhan ko.  Nakatutuwang… nakalulungkot.  Tulad nang ilan, muli ko itong isinalin sa Tagalog.  Ang tula ay may titulong A Dream  na katha ni Stephen Phillips, 1864-1915.

“Sa isang pag-idlip, ako ay nangarap

Namayapang kabiyak ako’y kinausap

Siya anya’y pinabalik ng Diyos sa lupa

Sa piling ko’y binigyan, isang oras na biyaya.

Tanong niya sa akin, paano gugugulin

Ang biyayang oras na kami ay magkapiling,

Ang sagot ko ay katulad nang siya ay buhay –

Away na walang humpay sa gabi at araw!

Ito nga ang ginawa naming mag-asawa

At nang mapagod na ay binalingan ko siya

Upang makipagkasundo at nang lumigaya

Ngunit  tapos na’ng oras!!!

Siya ay wala na!”

Di ba ang lungkot?  Sinayang ang pagkakataon?  Ang humingi ng tawad at magpatawad?

Mercy and compassion, sabi nga ni Pope Francis na panauhin ng Pilipinas ngayon.  Hindi lamang sa kapwa o kapit-bahay, kundi sa lahat, dahil kung minsan, iyong mga nasa paligid pa natin ang ating nalilimutan. 

Huwag nang hintayin ang biyayang oras.   Samantalahin... namnamin ang bawat sandali... ngayon!