'Wentong May 'Wenta - 10 -11-12

‘Wentong May ‘Wenta – 10 – Sa Kalye

Isang istraktura ang itinatayo sa tabi ng kalye sa harap ng palengke.  Parang madalian ang paggawa nito, maraming trabahador, saka ang mga gamit na materyales ay ikinakabit na lamang – mga tubo at yero. Humigit-kumulang sa 4 x 6 na metro ang laki, mga 3 metro ang taas.

Siempre, curious ako kung ano iyon, kaya nang madaan ako sa tabi nito ay huminto ako para magtanong, nang ito ang bumulaga sa aking mga mata, isang nakasabit na malaking karton na may nakasulat na -

Huwag kayung magtanong dahil hindi rin naming alam!

Tunay na ang tawa ko’y ganoon na lamang!

‘Wentong May ‘Wenta – 11 – Sa Isang Kwentuhang Napakinggan

Hindi ko naman ugali ang makinig sa mga nag-uusap sa aking tabi, ngunit may mga pagkakataong hindi ito maiwasan.  Sa isang paglabas ng bahay nang ako’y nagbabakasyon sa aking anak, nagkani-kaniya silang lakad at ako ay iniwan sumandali sa isang café, ibinili ng breakfast at ibinigay ang password ng lugar para magamit ko ang dalang laptop habang hinihintay sila. Tabi-tabi halos ang mga mesita at ito ang aking napakinggan:

Na ang biyenan raw niyang babae na halos nobenta anyos na ay nag-renew ng kanyang driver’s license online at nabigyan naman.  Wow, sa loob-loob ko, ganito pala sa States!  Kaso nang magsimula na muling magmaneho, hindi na malaman kung saan ang bahay na uuwian, nagkaroon na ng memory gap!  O baka onset na ng Alzheimer. Kaya ang ginawa noong anak na lalaki ay may inalis o diniskonek sa makina ng kotse para hindi na ito makapagmaneho.

Sabi naman noong kausap, ang kanya raw ama nang maging sixty five ay nagsabing “I’ve been driving almost all my life, and that’s it!”  At tumigil na nga.

Iba naman ang kwentong ito na nakatutuwa:  Nang namatay ang kanyang tiyuhin, inayos niya ang closet nito para maipamigay ang mga pwede pang pakinabangan.  Nakakita siya ng isang lumang-luma, malaki at makapal na shirt na masarap isuot.  Kaya kinuha niya ito para sa kanyang sarili and it keeps her warm all the time.  Ang sweet naman...

Minsan, makinig rin kayo!

‘Wentong May ‘Wenta – 12 – Drayber

Nakasakay ako sa traysikel patungong palengke.  Ang mga drayber ng traysikel ay kilalang palasingit sa pagmamaneho.  Basta may bahagyang espasyo, pasok agad ang nguso ng motorsiklo.  Ang natuwa lamang ako, dahil hindi ko ito nakikita sa ibang drayber ay ang ginawa niya nang pagbigyan siya at pasingitin ng isang kotse.  Nilingon niya ang kotse at itinaas niya ang kanyang kamay – ang anyong nagsasabing “salamat, tenk yu!”  Gawa rin kasi namin ito kapag napagbigyan ng ibang drayber kapag lumiliko sa mga krosing na walang traffic lights.  Kahit hindi kami naririnig, sinasabi namin nang malakas ang “thank you!” 

Isa pang drayber ang natatandaan kong may ginawang tama.  Sa shortcut na dinadaanan namin sa loob ng Balara, mayroong mga posteng nakatirik sa gitna ng kalye na may naka-perpendicular na kalyeng lilikuan.  Karaniwan na, hindi na iniikutan ito ng maraming drayber, traysikel man o kotse, kahit ito ang tama.  Kakaliwa agad at iiwasan na lamang ang makakasalubong.  Ngunit minsan ay may nasundan kaming taksi na ang tama ang ginawa.  Umikot siya.  Kaya kaming mga kasunod ay naalangan pa! 

‘Pahiya!