Many moons ago, our barkada came across this poem. Ang tula na anila'y nagpalipat-lipat lamang ng kamay ang kopya, malabo pang duplicate sa makinilya, ay galing sa isang koleksiyon ng mga tula, Best Loved Poems na nilimbag sa New York. May kopya ako ng aklat na ito nang nasa dormitoryo ako, ngunit nawala o nawaglit nang umalis ako rito. Hinanap ko ang kopya nito, ipinagtanong sa mga library sa States at sa Canada, ngunit waring out of publication ito. Tanda ko pang Anonymous ang sumulat nito.
Yaon ang panahong ang mga teenagers ay may crush sa wala namang crush sa kanila, kaya tamang-tama ang tula sa kanila. Damang-dama, wika nga.
Ngayong buwan ng mga puso, muli kong inilalagay ito para sa mga dumaranas ng damdaming minsan isang panahon, ay nadama rin ng mga teen-ager ng aming henerasyon.
If you but knew
How all my days seemed filled with dreams of you,
How sometimes in the silent night
Your eyes thrill through me with their tender light,
How oft I hear your voice when others speak,
How you 'mid other forms I seek
Oh, love more real than though such dreams were true
If you but knew.
Could you but guess
How you alone make all my happiness,
How I am more than willing for your sake
To stand alone, give all and nothing take,
Nor chafe to think you bound while I am free
Quite free, till death, to love you silently,
Could you but guess.
Could you but learn
How when you doubt my truth I sadly yearn
To tell you all, to stand for one brief space
Unfettered, soul to soul, as face to face,
To crown you king, my king, till life shall end,
My lover and likewise my truest friend
Would you love me, dearest, as fondly in return,
Could you but learn?
Ganito ang damdaming namamayani sa puso at katauhan ni Lorna, sa kwentong "Sa Muling Pagpintig ng Puso".
No comments:
Post a Comment