COMMENTS & FEEDBACKS, MAY 2010

COMMENTS & FEEDBACKS, MAY 2010


Medyo kontrobersiyal ang tema ng kwento ng buwan ng Mayo. Abortion. Lalo na ngayon na pinag-uusapan ng lahat ang isyu ng Reproductive Health dito. Narito ang mga komentaryong tinanggap ko tungkol sa kwento.

-Very timely ang kwento mo na may pangyayari tungkol sa abortion. Iyan ngayon ang mainit na talakayan/sermon sa mga simbahan. Matutuwa ang simbahan kung malaman niyang may mga tao pang natatauhan bago gawin ang pagpapalaglag ng "bubuwaning binhi". (Claire)

(Sa aking kwento ay natauhan nga si Nora. Pero sa ilang nababasa sa diyaryo at napapanood natin sa telebisyon, na mga “binhi” o sanggol nang buhay na buhay na natatagpuan sa mga basurahan, hindi ang kwento ni Nora ang realidad. At sa mga nangyayari ngayon, ano ang sanhi, ano ang ugat ng lahat ng ito? Ano ang kulang, ano ang dapat ituro, ano ang dapat gawin? Minsan, maisip man natin na kumilos, hindi natin alam kung saan magsisimula, bagaman naniniwala ako, na bilang tao, bilang magulang, kung nagampanan natin ang ating mga tungkulin sa ating mga anak, naipasa sa kanila ang pagpapahalaga at pagkilala sa tama at mali, kahit paano, masasabi nang iyon ang kontribusyon natin. Na ang bottomline ay ito: ang family unit ang unang-unang responsible sa paghubog sa tamang values na kalalakhan ng isang bata.)


-Horaaay, Bravo, maganda at tama lamang sa kasalukuyang panahon. The story dwells on a hot/divisive social issue of the time. Gusto ko ng ending, my kind of ending - the pro-life choice. (MT)

(Si MT ay tumawag pa sa telepono upang sabihin lamang ito: na pro-life siya, sa gitna ng kapaligirang taliwas dito. Ang tanging masasabi ko ay ito: Abortion stops a beating heart! Na nasa plackard na dala ng aking apo.)


-Dear Eve: Napakaganda ng huling kuwento mo tungkol kay Nora. Bagama't predictable, naroroon pa rin ang sensitivity that always characterizes your stories: mga salitang piling-pili at nanunuot sa puso, paghahanay ng mga pangyayari na pinanday na ng mga taon ng karanasan bilang isang kuwentista, mga diyalogong matipid nguni't makabuluhan at laging bahagi ng isang magandang kabuuan. Ay, Eve . . . wika nga, isa kang alamat.

(Dear R: Huwag mo akong tatawaging alamat, parang ang tanda-tanda ko na! At dahil tayo ay tunay namang magkakilalang lubos, humihingi ako ng dispensa sa iba pang makababasa nito sa aking sasabihin sa iyo; Na bagaman at natutuwa akong tanggapin ang papuri mo... and I quote “mga salitang piling-pili at nanunuot sa puso, paghahanay ng mga pangyayari na pinanday na ng mga taon ng karanasan bilang isang kuwentista,”... gusto kong ipaliwanag na ang kwentong SA MULING PAGIGING INA ay nalathala sa Liwayway noong Disyembre 15, 1969. Ibig sabihin, sinulat ko ito mga dalawa o tatlong buwan pa bago ang petsang ito at ang katotohanan, sa aking buhay-kwentista, ay ikapitong kwento ko pa lamang ito, sa mahigit sandaang naisulat (nasaan ang karanasan?). Naiisip ko tuloy na baka mas maganda akong sumulat noon kaysa ngayon. Bagaman din at sabi noon ni Net (hi, there!), gusto niya ang mga kwento ko ngayon. Bottomline pa rin nito, e, nagyayabang ako, dahil napupuri mo ako, e alam mo namang hangang-hanga rin ako sa pagsusulat mo. Matagal ko nang inamin na kayong dalawa ni Net ang mga idolo ko.)

Ilan pa kayang Nora ang mayroon ngayon? Marahil, kaunti na lang. Sapagka't iba na ang panahon ngayon. Halos ang buhay ay wala ng
halaga. Sa nga nababasa ko, pangkaraniwan ng nakikita ang mga fetus sa loob ng palikuran, sa basurahan . . . iniiwan ng mga walang pusong ina.

Sa Quiapo, ang mga panalangin sa Poong Nazareno ay nakikipagtimpalakan sa pag-aalok sa labas ng simbahan ng mga tinderang may mga tindahan ng mga pampalaglag ng bata: dahon, ugat, mapapait na inumin . . . At makapagtatanong ka rin sa mga tinderang iyon kung saang lugar makapupunta ang isang nagdadalang-tao upang alisin ang buhay sa kanyang sinapupunan.

Iyan ay nangyayari sa ating panahon. Saan kaya tayo hahantong? (RCE)

(Nangyayari nga ito sa ating panahon...ngayon! Ang tanong ko ay ito: nangyayari din ba ito sa ating “kapanahunan”... noon? Na parang hindi na binabagabag ng konsensiya ang mga inang nagtatapon ng anak o nagpapalaglag nito? Noon, tunay na malaking batik sa isang babae ang magkaanak nang walang asawa, kaya ang kanilang karaniwang ginagawa ay ang umalis at mangibang-pook, doon isilang ang kanilang sanggol, doon palakihin, o kaya ay ipamigay kaagad. May isang panahon na sa Hospicio de San Jose, may isang himlayan ng sanggol na nais iwanan sa nasabing ampunan ng kanilang sawing-palad na ina. Kung mayroon mang nagpapalaglag, marahil ay hindi karamihan. O hindi lamang nalalagay sa diyaryo... o dahil wala pang telebisyon noon? Kaya hindi natin nalalaman.

Ngayon, may alam akong mga asosasyon na kumukupkop sa mga kababaihang nasa ganitong situwasyon. Marahil, makabubuting maipaalam ito sa lahat. Di kaya?

Ngunit, tulad nang nabanggit mo tungkol sa isang “study” ng mga nagtatrabaho sa isang bagong industriya sa bansa ngayon, “na pampalipas oras o pampaantok lamang ang sex” na ang resulta tuloy ay “mga sakit at pagkabuo ng buhay na kinikitil naman sa makahayop na paraan”... ano ba ang ating magagawa rito? Babalik at babalik tayo sa “upbringing” at sa “family unit”. Sana, kung tama ang pagkapalaki sa kanila, hindi sila makakaisip gumawa nang ganoon. Sana...

Meanwhile, nangyayari ang lahat nang ito... ngayon!)


-Thanks for the " kuwentos " I'm really enjoying every one of it.
Please give my regards to all specially you & your family. I'm on my way to Europe.. for a vacation.. I need a real break.. ha ha ha.. (PC)

(Salamat din at enjoy ka sa kwento. Sarap mo naman, pa-Europe-Europe na lang! Kami, e, pa-SM-SM lang! Joke only... enjoy Europe! Question: Kailan ka uuwi?)


Ang isang lubos kong ikinatuwa sa mga tinanggap na feedback ay ang nagmula sa isang kapatid.

-Dear Eve,
I enjoy reading your story about "Ina" . I like the happy ending on this.
Salamat at nandito rin and picture ng Inang. Wala kaming copy nito.
Pakikita ko sa mga apo ko.
Maganda rin ang mga poem tungkol sa " INA"
Love, Lilia and Oscar

At sa darating na buwan ng Hunyo, isang masayang kwento ang ibibigay ko sa inyo. Masyado na tayong nagiging seryoso nitong mga nakararaang buwan.

P'WERA BIRO, HA!... iyan po ang titulo ng aking kwento. Abangan!