MAYO 10, 2010 – ELEKSIYON

MAYO 10, 2010 – ELEKSIYON

NOONG araw, ganito ako magsimula ng kwento sa aking mga anak, na pagdaka'y magpapaalala agad sa akin ng aking mga magulang na ganoon din magsimula ng kwento sa akin.

Noong araw, ikalawang Martes ng buwan ng Nobyembre, tuwing ikaapat na taon, ang halalan para sa pangulo ng bansa at ng iba pang opisyales ng bansa. May reelection noon ang presidente. Tig-apat na taon ang isang termino niya. Dalawa lamang ang partido, Liberal at Nationalista.

Iba ang atmospera ng halalan sa probinsiya. Palibhasa ay kilala at kadalasan nga ay kamag-anak pa ang mga kandidatong tumatakbo sa mga pusisyon, tulad ng pagka-mayor ng bayan. Lumaki ako na ang mayor na kung ilang ulit na nahahalal (walang probisyon noon sa kung ilang beses pwedeng kumandidato) ay tagaroon sa amin, ang bahay ay kahilera ng bahay namin, at ang asawa ay kamag-anak namin.

Sa aking pagkatanda, ang miting o pulong ng mga kandidato ay walang siraan, walang uriratan ng mga baho ng pamilya, walang anupaman, at parang bihira pa ang barilan o patayan. O hindi ko lamang nababalitaan, dahil di pa ako mapagbasa ng diyaryo, wala kaming telebisyon, at panay ten top hits lamang ang pinakikinggan sa radyo.

Pero, masaya ang eleksiyon sa amin. Exciting dahil nga sa kamag-anakan ang kandidato at inaabangan ang pananalo nito. Ang mga serye nang pagpupulong ay natatapos sa isang malaking miting de avance, kung saan pumaparada sa mga camino real ang mga kapanalig ng isang kandidato, may dalang mga sulo na nagsisilbing tanglaw sa kanilang paglalakad. Nagtatapos ang nasabing parada sa isang lugar na siyang pagdarausan ng kanilang panghuling malakihang pulong o miting de avance. Wala pang artista noon na sasayaw o kakanta sa entablado, pawang talumpati lamang ang maririnig. Minsan, may banda ng musiko na nagpaparinig ng kanilang mga martsa.

Sa election eve, o sa gabi bago ang araw ng eleksiyon, may tinatawag ang mga matatanda na gapangan. Ibig sabihin, lihim na pakikipag-usap sa mga taong alanganin pa o di kaya ay hindi pa nakapipili ng iboboto. Ito rin ang tawag sa pakikipag-usap sa mga nasa kabilang partido na waring nagdadalawa ng loob sa pagboto sa kanilang kasamahan. Anupa't gapangan nga itong tunay.

Sa central school na malapit sa aming bahay naroroon ang aking presintong pagbobotohan. Nang bumoto ako sa kauna-unahang pagkakataon, nakadama rin ako ng kakaibang damdamin. Feeling adult, kumbaga. Kasi, napapansin na ako ng mga lider ng kandidato. Sa loob-loob nila, isang boto rin ito. Pero, siempre, given na rin, noong panahong iyon, kung sino ang iboboto ko. At sa pagtatapos ng araw ng halalan, naroon na ang pananabik sa paghihintay ng resulta ng botohan.

Sa aming lugar, halos hindi natutulog ang mga katandaan sa pag-aantabay ng kinahinatnan ng halalan. At kami namang mga natulog na, ay ginigising sa madaling-araw ng mga paputok ng kwitis, na nagbabadyang nanalo ang aming kandidato. Na kahit hindi pa tapos ang bilangan, ay nag-concede na ang kalaban, dahil malinaw na malinaw na ang trend ng mga boto.

Noon iyon, iba na ngayon. Ang ganda at inam ng noon at ngayon ay nasa kani-kaniyang pananaw. Ang mga pagbabago ay ginagawa upang mapabuti ang isang situwasyon. Kung nangyari ang adhikaing ito ay masasabing nasa proseso pa, hindi pa natatanaw ang tunay na kalalabasan.

May nagtanong nang minsan sa akin kung ano ang mga katangian ng nais kong mamuno sa bayan, maging pangulo man ito, o isa lamang gobernador o mayor ng isang lugar.

Isa lamang ang naisip kong nais kong katangian ng mga ito: Na sana, sa kanilang panunungkulan, ang kapakanan ng mga tao lamang ang kanilang isaisip.

Kung paano? Ganito: Natural na may proyekto ring naumpisahan o nagawa na ang sinundan nilang administrasyon, gaano man kasama ang mga taong ito sa kanilang pananaw, na kung minsan ay bunga lamang ng pagkakaiba ng kanilang partidong kinaaaniban.

Kung ang mga proyektong ito ay nakabubuti sa mga tao, IPAGPATULOY nila. Huwag buwagin, huwag sirain. Tulad nang mga lansangang nasemento na ay muling tutungkabin, upang masabi lamang na sila ang nagpaayos nito.

Kung may mga dinatnang taong gobyerno na mahusay magtrabaho sa kanilang tungkulin, huwag tanggalin sa kanilang pusisyon, kahit ang mga ito ay kapartido ng kalaban.

Tama na ang mga mali ay huwag tularan, dapat ngang usigin kung may sapat na pruweba. Ngunit kung may mabuting ginawa, IPAGPATULOY LAMANG.

Sa maraming pamamahalang nagdaan, ito ang isang malaking kapintasan ng bawat mahalal: ang burahin ang nagawa namang mainam ng pamunuang pinalitan. KAYA WALANG KATAPUSANG PAGPAPAGAWA AT PAGPAPAGIBA ANG NANGYAYARI, LALO NA SA MGA INFRASTRUCTURE. Sa madaling salita, a vicious cycle.

Pero, kung tutuusin, simpli lamang naman. Dito na kasi papasok ang reconciliation at statemanship ng isang politician. Pero, magagawa kaya ito ng sinumang mananalo?

KAYA, NGAYONG MAYO 10, 2010, GAMITIN NATIN ANG ATING KARAPATAN SA PAGBOTO!!! AT ANG IBOTO NATIN AY ANG KANDIDATO NA MAAARING MAKAGAWA NITO.