MAY PAKPAK ANG MGA AWIT

MAY PAKPAK ANG MGA AWIT

Katatapos ko lamang isulat noong nakaraang blog iyong sinabi ng isang kaibigan na kapag nakarinig siya ng lumang awitin ay para siyang nababalik ng panahon.  Tamang-tamang napanood ko sa telebisyon si Clint Eastwood sa Carnegie Hall concert kung saan tinugtog ng mga kilalang jazz musican ang mga paborito niyang awit na karamihan ay ginamit sa kanyang mga pelikula.

Ilan sa mga ito ay ang Misty, Satin Doll, I Didn’t Know What Time it Was at These Foolish Things (Remind Me of you).

Nang una kong marinig ang awit na These Foolish Things, tumimo sa aking isipan ang lyrics, not so much as the melody o ang kahulugan nito sa sinumang nakikinig (na marahil ay sawi sa pag-ibig).  Ang naiwan sa akin ay ang kasimplihan ng lyrics – a cigarette that bears a lipstick’s traces, an airline ticket to romantic places…

Nakikinig lamang ako sa awit ay nakintal na sa aking isipan ang larawan ng isang sigarilyong may bakas ng lipstick, kaputol na ticket patungo sa kung saan. 

Heto pa… a tinkling piano in the next apartment… a fair ground’s painted swing… a telephone that rings but who’s to answer… the scent of roses… the waiters whistling…

Tapos na iyong awit ay para ko pang naririnig iyong tinitipang teklado ng piano, ang kumukuliling na telepono, ang sipol ng mga waiter…

Sabi ko sa sarili, ganito ang uri ng kwentong gusto kong isulat (bago pa lamang ako nagsisimula noon),  Iyong ang mababasa ay may aantiging alaala at larawan ng isang pook, ng isang panahon, ng isang pangyayari, ng isang tao.  Na sa pagdaloy ng gunita ay mahahalina silang magbalik-tanaw sa nakaraan. O magmuni-muni, magnilay-nilay sa kasalukuyan. 

Sa buong panahon ng aking pagsusulat, ito ang aking naging panuntunan. Ang paggamit ng mga simpling salita ngunit maliwanag na paglalarawan ng isang bagay o pangyayari o damdamin.  Hindi ko alam kung nagtagumpay ako sa layunin kong ito.  But I tried… Ang mga tagasubaybay at mambabasa ko lamang ang nakaaalam at makasasagot nito.  (Nitong nakaraang linggo, may tumawag sa akin sa telepono mula sa Candelaria, Quezon na tuwang-tuwang ibinalita na tinapos niyang basahin ang libro kong "Mahirap Ba Akong Mahalin" tuluy-tuloy sa loob ng dalawang araw. Siya raw ay siyang-siya sa pagbabasa dahil para raw siyang naroon at kasamang gumagalaw ng mga karakter sa istorya.  Tunay na naka-relate siya.  Kay Ching, isang bagong kakilala, maraming salamat at naaliw ka sa aking kwento.)

Isa pang awit na may kaugnayan sa aking pagsusulat ang minsan ay muli kong narinig.  Ito ang Never on Sunday.  Dito naman ay walang koneksiyon ang lyrics.  Oh, you can kiss me on a Monday, a Monday, a Monday is very very good. Or you can kiss me on a Tuesday, a Tuesday, a Tuesday in fact I wish you would.  Iyong melody ang nagdadala sa akin sa isang panahong nakaukit na sa aking katauhan, nang bago pa lamang akong nagsusulat o nagsisikap na makasulat.   Kung ano ang damdaming dama ko noong araw na naririnig ko ito, ay muli kong nararamdaman kapag naririnig ko ito sa ngayon. 

 Ang ingay ng mga nagdaraang diyip Divisoria/Sta. Mesa/San Juan sa Recto, Azcarraga pa yata noon… ang Calle Calero patungo sa lumang gusaling kinaroroonan ng Pasulatan ng Liwayway… ang kakalog-kalog na antigong elevator… ang amoy ng newsprint at printer’s ink… ang tabi-tabing mesa ng Staff… ang nagtambak na papel sa ibabaw nito… sina Ben Pascual… Benigno P. Juan… Mang Basyong…

Iyan ang larawan, tunog at amoy na ibinabalik sa akin kapag naririnig ko ang awit na marahil ay ang usong awit noon.  Nakatutuwang isipin na mayroong mga bagay, lyric o melody ng isang awit, o taludtod ng isang tula, o linya ng isang sanaysay, ang minsan ay nagkakaroon ng malaking epekto sa buhay ng isang tao. Noon, nang panahong iyon na masasabing nangangapa pa ako sa pagsusulat, naghahabol ng musa, malimit dumanas ng tagtuyot sa pagkatha, kapag narinig ko ang nasabing awit, para bang ginaganahan akong humarap sa makinilya.  Kahit wala pang maisulat ay naroon naman ang layon o mithi at interes na magpatuloy.

Halos lahat tayo ay may natatanging awit na nagkaroon ng bahagi sa ating buhay.  Mga awit na nagdala ng pagbabago, awit na nagbigay ng kaaliwan, awit na umagapay sa kimkim na lumbay, awit ng pagsisikap, awit ng pagtatagumpay, o baka, karaniwang awit lamang na nagpapaalaala ng isang panahong ayaw na bitiwan.

Ang katotohanan, marami sa mga awit, bago naging bahagi ng ating buhay ay may kani-kaniyang kasaysayan o pinagmulan.  Dito pumapasok ang pananaliksik ng kaibigan nating tagasubaybay na si R. Estrada. 

Tunghayan natin ang bunga ng kanyang pagpapagod.

Dalawang popular na awit  - Over The Rainbow at This Land is Mine, The Exodus Song - pawang mga theme songs /music ng  dalawang pelikulang gawa sa Hollywood - ang tumawag sa kanyang pansin, di lamang sa mga mumunting kasaysayang nasa likod ng mga ito, kundi sa mensahe na ring taglay ng bawat isa. 

Uunahin kong ilagay dito sa blog ang Over the Rainbow  at isusunod sa ibang pagkakataon ang Exodus Song.