HALIGI NG TAHANAN

Buwan ng mga Ama.   

Ang Haligi ng Tahanan.  

May isang komentaryo akong tinanggap tungkol sa nalathalang kwentong Biyenan at Manugang marami nang postings ang nakaraan.  Kung ang Ina raw ay itinuturing na ILAW at ang Ama ay HALIGI, para sa kanya raw, ang biyenan ay matatawag na ANAY ng Tahanan. Sa palagay ko’y isa itong manugang na hindi nakakasundo ng kanyang biyenan. Isang paalala - tayong mga ilaw at haligi, makabubuting tanungin natin ang sarili kung tayo ba ay anay na sumisira sa pagsasama ng ating pamilya. Isipin nating minsan isang panahon, ganito rin tayong namimiyenan, naninimbang, nakikisama.

Teka nga, wala bang Buwan ng mga Biyenan? Pero huwag ka, maghintay-hintay lang at sa dami ng mga kongresista at senador, mamaya at natapos na sa kababasa sa listahan ni Napoles, baka maisingit nila ang pagsusulong ng buwang ito.   

Sa buwang ito ng mga Ama, nais kong kahit man lamang sa maigsing panahon, maging aware o conscious tayo sa pag-alaala sa kanila.  Totoong sumasagi sila sa ating isipan, now and then, ngunit iba iyong talagang   ginugunita natin ang mga pagkakataong kasalamuha, kausap, kasama sila. Tulad nang nabanggit ko na noong nakaraang Buwan ng mga Ina, ngayon namang Buwan ng mga Ama, kayo ring mga Ama na, sana, sandaling limutin kung ano ang regalong tatanggapin mula sa mga anak o kung saang restoran dadalhin, at sa halip, ang isipin ay ang nakaraang araw sa piling ng sariling ama. 

Marami na akong nabanggit sa blog na ito tungkol sa aking ama.  Isa na ang pagtuturo niya sa akin na tumugtog ng gitara.  Gayundin ang pagtuturo ng isang awit na hindi namin  alam ang pamagat, tinawag na lamang namin sa unang linya nito na Isang Gabing Tahimik.  May on-going kasaysayan ang awit na ito na mababasa sa nakaraang blog postings.  Maganda ang mga pangyayari, ngunit hindi pa tapos ang kabanata, kumbaga.

Natatandaan ko, maliit pa ako, karaniwan na matapos akong pakantahin ng aking ama sa saliw ng kanyang gitara, hinihiling kong umawit silang dalawa ng aking ina, na agad naman nilang pinauunlakan. Karaniwan lamang ang kanilang boses, nasa tono, nasa tiempo.  Kung sasabihin ngayon, they can carry a tune, hindi sintunado. Duweto sila. Second voice ang aking Amang. 

Tatlong awiting tagalog ang lagi nilang kinakanta. Panahon siguro nila iyon. Ang una at ikalawa ay putul-putol ang lyrics na  natatandaan ko.  Pinagsisisihan kong hindi ko naisulat ito noon.  Minsan ay narinig kong inawit ni Bert “Tawa” Marcelo na isang Bulakenyo ang isa sa telebisyon.  Tuwang-tuwa ako nang marinig ito, ngunit hindi ko pa rin naisulat ang mga letra.  At wala na si Bert Marcelo. 

Simpli lamang ang himig nito at alam kong tugtugin sa piano, oido lamang. Ang ilan kong natatandaan sa unang  awit ay ito –

Kung ang katamisan ng isang pag-ibig ay matatawag nang pangalawang langit… (di ko na alam ang kasunod pero ang dakong huli ay…)

Gaya nang nangyari sa isang umirog, na nagkatiwala sa tamis ng sagot… (at talagang hanggang doon na lamang ang alam ko.)

Sa ikalawang awit naman, isang linya lamang ang natatandaan ko, bagaman at alam ko rin ang himig nito.  Kay hirap nga palang mabuhay sa mundo kung dukha rin lamang…

Hayun, hanggang doon lamang.

At ang totoo naman ay nakalimutan ko nang may pangatlo pa silang inaawit kundi sa isang pangyayari.  May hinahanap akong dokumento na hindi ko maalaala kung saan naka-file.  Sa dami ng aking folder (ako ang filing clerk, etc. sa bahay namin), hindi ko alam kung alin ang bubuklatin. Kaya ang kinuha ko ay ang Family Miscellaneous. 

Buklat, buklat, buklat!  Sa dami ng aking nakita, na bawat makita ay binabasa, panibagong blog posting na naman ang kauuwian.  Anyway, nakalimutan ko na kung ano ang aking hinahanap nang may nakita akong papel na kinasusulatan ng lyrics ng pangatlong awit ng aking mga magulang. Amazing, naisip ko.  Parang tiniyap para sa buwan ng mga ama.  At ngayon, nais kong ibahagi ang lyrics ng nasabing awit sa mga mambabasa nitong blog.  Iyong himig ay saka na lamang, kapag nai-record ko na at natutuhan kung paano ipasok sa blog.

Masdan mo’t naririto ang sa iyo’y naghihintay

Ang abang buhay kong pagsinta’y dalisay

Kislap ng mga bituin at liwanag ng buwan

Ang tanging saksi ng puso kong nagmamahal.

Bakit kaya giliw ako’y iyong iniwan

Di ka na naawa sa abang kalagayan

At kung ako’y datnan mong wala nang buhay

Asahan mo giliw ko, ikaw ang dahilan.

Natutuwa ako noon kapag duweto silang umaawit.  Sa aking Inang ako higit na nalulugod dahil siya ay ang tipong soft-spoken, hindi maarte, hindi maingay.  Para siya umawit, para sa akin ay tunay na kalugud-lugod.

Ngayon ko na lamang napansin na kay lulungkot ng awit noon.  Ngunit hindi ako nalulungkot ngayon, kahit inaawit ko ito, dahil para bang nariyan lamang sila. Ang aking Inang.  Ang aking Amang.

MALIGAYANG BUHAY SA LAHAT NG AMANG 

HALIGI NG TAHANAN!

At kung may makababasa na nakaaalam ng mga nabanggit kong una at pangalawang awit, ikatutuwa kong makatanggap ng input mula sa inyo para makumpleto ang lyrics ng mga ito.