Estrella

Isang Gabing Tahimik, Maliwanag ang Buwan

Noong 2011, itinanong ko rito sa aking blog kung may alam ang aking mambabasa ng lumang-lumang awitin.  Isang partikular na awit ang aking binanggit na itinuro sa akin ng aking Amang. Na sa abot ng aking kaalaman ay walang ibang umaawit, matanda man o bata.  Sa amin ngang pamilya, ako lamang ang kanyang tinuruan nito, sa saliw ng kanyang gitara. Itinuring kong "akin" ang awit na ito.  Sariling akin.

Lumaki ako, nag-aral, naghanap-buhay, nag-asawa at nagpamilya.  Sa kaabalahan, hindi ko ito naituro sa aking mga anak.  Ngunit dumating ang panahon na ang aking dalawang apo, ipinanganak at lumalaki sa America, ay lumabas na may magagandang tinig at mahilig kumanta.  Miyembro sila ng kanilang church choir, English, Spanish, Latin - umaawit sila sa mga wikang ito.  At naturuan na rin silang umawit sa wika natin, mula sa Bahay Kubo noong bago pa lamang nagsasalita, hanggang sa mga awiting Pamasko at Lupang Hinirang, Sinisinta Kita, Saranggola ni Pepe, at nitong huling pagbabakasyon nila sa Pilipinas, ay ang aking awit, Isang Gabing Tahimik, Maliwanag ang Buwan.

Hindi ko malilimutan ang araw na ito, ika-20 ng buwan ng Marso dahil sa isang tinanggap na email.  Na tungkol sa awit na itinuturing ko ring "pamana" ng aking ama sa akin.  Tuwang-tuwa ako.  Lalo pa nang bisitahin ko ang facebook ng sumulat at doon ay nakita at napakinggan na tinugtog sa piano ang nasabing awit.  Nabasa ko rin ang lahat ng nag-like, na iisa lamang ang mensahe - pagbabalik-tanaw sa isang ginintuang panahon ng kamusmusan, kung saan kaalinsabay nila sa paglaki ang awit na ito.  Kung saan...

Ang gabi'y tahimik
Maliwanag ang buwan
Basang-basa pa ng hamog
Ang mga halaman
Dibdib ko'y may susi
Pilit na bubuksan
Dahil lang sa ganda mong
Kapita-pitagan.  

Ang awit ay itinuro lamang sa akin.  Palibhasa'y bata, hindi ko na inalam kung saan ito nanggaling o kung saan natutuhan ito ng aking Amang.  Inakala kong palasak ang awit at nang lumaki na lamang ako saka ko natanto na walang ibang nakaaalam nito.
Kayraming mga bagay na sana ay naitanong natin noon sa mga nakatatanda, na ngayon na lamang pinanghihinayangang hindi nagawa.  Huli na ang lahat.  At ito rin ang dahilan sa likod ng pagsusulat ko sa blog na ito.  Ang mailathala para sa mga anak at apo ko at sa kanilang henerasyon, kung ano kami noon... kung paano kumilos, magsalita, sumulat, umawit... kung ano ang aming iniisip, pinapangarap... kung paano kami magdala ng aming mga tagumpay at kabiguan.  At ang lahat ng ito ay sa pamamagitan ng aking mga kwentong nalathala na noon sa Lingguhang Liwayway.

Sa sumulat tungkol sa awit, kung hindi ko man nasagot kung saan nagmula ito, ang interesado akong malaman naman ay kung saan ang bayan at lalawigan ni "Loling" mo.  

Si Amang ay taal na Bulakenyo.