KAY SELIA
Kung pagsaulan kong basahin sa isip
ang nangakaraang araw ng pag-ibig
may mahahagilap kayang natititik
liban na kay Seliang namugad sa dibdib?
Yaong Seliang laging pinanganganibang
baka makalimot sa pag-iibigan
ang ikinalubog niyaring kapalaran
sa lubhang malalim na karalitaan.
Makaligtaan ko kayang di basahin
nagdaang panahon ng suyuan namin
kaniyang pagsintang ginugol sa akin
at pinuhunan kong pagod at hilahil.
Lumipas ang araw na lubhang matamis
at walang natira kundi ang pag-ibig
tapat na pagsuyo lalagi sa dibdib
hanggang sa libingan, bangkay ko'y maidlip.
Ngayong namamanglaw sa pangungulila
ang ginagawa kong pang-aliw sa dusa
nagdaang panaho'y inaalaala
sa iyong larawa'y ninitang ginhawa.
Sa larawang guhit ng sa sintang pinsel
kusang inilimbag sa puso't panimdim
nag-iisang sanlang naiwan sa akin
na di mananakaw magpahanggang libing.
Ang kaluluwa ko'y kusang dumadalaw
sa lansanga't nayong iyong niyapakan
sa ilog Beata Hilom na mababaw
yaring aking puso'y laging lumiligaw.
Di mamakailang m'upo ang panimdim
sa puno ng manggang naraanan natin
sa nagbiting bungang ibig mong pitasin
ang ulilang sinta'y aking inaaliw.
Kung pagsaulan kong basahin sa isip
ang nangakaraang araw ng pag-ibig
may mahahagilap kayang natititik
liban na kay Seliang namugad sa dibdib?
Yaong Seliang laging pinanganganibang
baka makalimot sa pag-iibigan
ang ikinalubog niyaring kapalaran
sa lubhang malalim na karalitaan.
Makaligtaan ko kayang di basahin
nagdaang panahon ng suyuan namin
kaniyang pagsintang ginugol sa akin
at pinuhunan kong pagod at hilahil.
Lumipas ang araw na lubhang matamis
at walang natira kundi ang pag-ibig
tapat na pagsuyo lalagi sa dibdib
hanggang sa libingan, bangkay ko'y maidlip.
Ngayong namamanglaw sa pangungulila
ang ginagawa kong pang-aliw sa dusa
nagdaang panaho'y inaalaala
sa iyong larawa'y ninitang ginhawa.
Sa larawang guhit ng sa sintang pinsel
kusang inilimbag sa puso't panimdim
nag-iisang sanlang naiwan sa akin
na di mananakaw magpahanggang libing.
Ang kaluluwa ko'y kusang dumadalaw
sa lansanga't nayong iyong niyapakan
sa ilog Beata Hilom na mababaw
yaring aking puso'y laging lumiligaw.
Di mamakailang m'upo ang panimdim
sa puno ng manggang naraanan natin
sa nagbiting bungang ibig mong pitasin
ang ulilang sinta'y aking inaaliw.
Ang katauhan ko'y kusang nagtatalik
sa buntong-hininga ng ika'y may sakit
himutok ko niyao'y inaaring langit
paraiso naman ang may tulong silid.
Liniligawan ko ang iyong larawan
sa Makating ilog na kinalalagian
binabakas ko rin sa masayang doongan
yapak ng paa mo sa batong tuntungan.
Nagbabalik mandi't parang hinaharap
dito ang panahong masayang lumipas
na kung maliligo'y sa tubig aagap
ng hindi abutin ng tabsin sa dagat.
Parang naririnig ang lagi mong wikang
“tatlong araw na di nagtatanaw tama”
at sinasagot ko ng sabing may tuwa
“sa isa katao'y marami ang handa.”
Anupa nga't walang di nasisiyasat
ang pag-iisip ko sa tuwang kumupas
sa kagugunita luha'y lalagaslas
sabay ng taghoy kong “oh, nasawing palad!”
Nasaan si Seliang ligaya ng dibdib,
ang suyuan nami'y bakit di lumawig
nahan ang panahong isa niyang titig
ang siyang buhay ko, kaluluwa't langit.
Bakit baga niyaong kami'y maghiwalay
ay di pa nakitil yaring abang buhay
kung gugunitain ka'y lalong kamatayan
sa puso ko Selia'y di ka napaparam.
Itong di matiis na pagdaralita
nang dahil sa iyo'y o nalayong tuwa
ang siyang umakay na ako'y tumula
awitin ang buhay nang isang naaba.
Selia'y talastas ko't malabis na umid
mangmang ang musa ko't malumbay ang tinig
di kinabahagya kung hindi malait
palaring dinggin mo nang tainga't isip.
Ito'y unang bukal nang bait kong kutad
na inihahandog sa bakas nang yapak
tanggapin mo nawa kahit walang lasap
nagbuhat sa puso nang lingkod na tapat.
Kung kasadlakan man ng pula't pag-ayop
tubo ko'y dakila sa puhunang pagod
kung binabasa mo'y isa mang himutok
ay alalahanin yaring naghahandog.
Masasayang ninjas sa lawa nang Bay
sirenas ang tinig ay kawili-wili
kayo ngayo'y siyang pinipintakasi
ng lubhang mapanglaw na musa kong imbi.
Ahon sa dalata't pangpang na nagligid
tonohan ang lira yaring abang awit
na nagsasalitang buhay may mapatid
tapat na pagsinta'y hangad ang lumawig.
Ikaw na bulaklak niyaring dilidili
Seliang sagisag mo'y ang M.A.R. (Eme. A. Ere.)
Sa Virgen mag-Ina'y ipamintakasi
Ang tapat mong lingkod na si F.B.(Efe. Be)
Ngayon, matapos basahin ang tula at namnamin ang kahulugan at nilalaman nito, natitiyak kong nauunawaan na ninyo kung bakit ang mga unang linya ng unang taludtod ng tulang ito ang ginamit ko sa aking blog – Kung Pagsaulan kong Basahin sa Isip... Ang nakaraang araw ng pag-ibig...
Sapagkat ang nilalaman ng blog na ito, sa simula't sapul na pag-isipang gawin, ay ang balikan ang nakalipas na araw, sulyapan ang panahong nagdaan, upang kahit sa ilang saglit ay muling dumaloy sa mga ugat ang lakas at sigla ng isang kabataang puso at damdamin, kasama na ang layuning mailarawan sa ibang makababasa kung paano tayo mag-isip, gumalaw, umibig... noon!
sa buntong-hininga ng ika'y may sakit
himutok ko niyao'y inaaring langit
paraiso naman ang may tulong silid.
Liniligawan ko ang iyong larawan
sa Makating ilog na kinalalagian
binabakas ko rin sa masayang doongan
yapak ng paa mo sa batong tuntungan.
Nagbabalik mandi't parang hinaharap
dito ang panahong masayang lumipas
na kung maliligo'y sa tubig aagap
ng hindi abutin ng tabsin sa dagat.
Parang naririnig ang lagi mong wikang
“tatlong araw na di nagtatanaw tama”
at sinasagot ko ng sabing may tuwa
“sa isa katao'y marami ang handa.”
Anupa nga't walang di nasisiyasat
ang pag-iisip ko sa tuwang kumupas
sa kagugunita luha'y lalagaslas
sabay ng taghoy kong “oh, nasawing palad!”
Nasaan si Seliang ligaya ng dibdib,
ang suyuan nami'y bakit di lumawig
nahan ang panahong isa niyang titig
ang siyang buhay ko, kaluluwa't langit.
Bakit baga niyaong kami'y maghiwalay
ay di pa nakitil yaring abang buhay
kung gugunitain ka'y lalong kamatayan
sa puso ko Selia'y di ka napaparam.
Itong di matiis na pagdaralita
nang dahil sa iyo'y o nalayong tuwa
ang siyang umakay na ako'y tumula
awitin ang buhay nang isang naaba.
Selia'y talastas ko't malabis na umid
mangmang ang musa ko't malumbay ang tinig
di kinabahagya kung hindi malait
palaring dinggin mo nang tainga't isip.
Ito'y unang bukal nang bait kong kutad
na inihahandog sa bakas nang yapak
tanggapin mo nawa kahit walang lasap
nagbuhat sa puso nang lingkod na tapat.
Kung kasadlakan man ng pula't pag-ayop
tubo ko'y dakila sa puhunang pagod
kung binabasa mo'y isa mang himutok
ay alalahanin yaring naghahandog.
Masasayang ninjas sa lawa nang Bay
sirenas ang tinig ay kawili-wili
kayo ngayo'y siyang pinipintakasi
ng lubhang mapanglaw na musa kong imbi.
Ahon sa dalata't pangpang na nagligid
tonohan ang lira yaring abang awit
na nagsasalitang buhay may mapatid
tapat na pagsinta'y hangad ang lumawig.
Ikaw na bulaklak niyaring dilidili
Seliang sagisag mo'y ang M.A.R. (Eme. A. Ere.)
Sa Virgen mag-Ina'y ipamintakasi
Ang tapat mong lingkod na si F.B.(Efe. Be)
Ngayon, matapos basahin ang tula at namnamin ang kahulugan at nilalaman nito, natitiyak kong nauunawaan na ninyo kung bakit ang mga unang linya ng unang taludtod ng tulang ito ang ginamit ko sa aking blog – Kung Pagsaulan kong Basahin sa Isip... Ang nakaraang araw ng pag-ibig...
Sapagkat ang nilalaman ng blog na ito, sa simula't sapul na pag-isipang gawin, ay ang balikan ang nakalipas na araw, sulyapan ang panahong nagdaan, upang kahit sa ilang saglit ay muling dumaloy sa mga ugat ang lakas at sigla ng isang kabataang puso at damdamin, kasama na ang layuning mailarawan sa ibang makababasa kung paano tayo mag-isip, gumalaw, umibig... noon!
No comments:
Post a Comment