REMEMBERING MOMENTS...

REMEMBERING MOMENTS...

Nang mga nakararaang linggo, panay ang pag-ulan. Minsan ay sinasabayan pa nang pagkulog at pagkidlat. Wala namang bagyong nasa loob ng Philippine Area of Responsibility, namamaybay lamang sa gilid nito, ngunit dahil sa hanging habagat na humihila sa kung anuman iyong hinihila niya, panay na ang pagbuhos ng ulan.

Ngunit ngayon, sa kabila ng magandang panahon at matinding sikat ng araw, sumasalit ang pabugsu-bugsong dating ng malakas na ulan. Tunay na buhos talaga. Parang mga mumunting gunita ng nakaraan na pabigla-bigla ring gumigitaw sa alaala. Dahil talaga, hindi maiwasan, ang pag-ulan ay maraming alaalang ibinabalik, lalo na sa mga katulad namin. Narito ang ilan at kung mayroon kayo, do write me sa eve.manunulat@gmail.com and share...

-Pamumulot ko ng makukulay na mumunting bato sa aming bakuran matapos ang isang pag-ulan nang ako'y bata pa. Ang orihinal na pangalan raw ng bahaging iyon ng baryo namin ay Buhangin. Walang makapagsabi kung bakit, maliban sa iyon ang kinagisnan ng matatanda, dahil kapag naghukay ng lupa sa bakuran, ilang talampakan pa lamang ang lalim ay buhangin na ang lilitaw na may kasama pang mumunting kabibe. Nakita ko pa ito at naranasan nang personal. Marahil at haka-haka ng matatanda noon, na may malinaw namang batayan, ang nasabing lugar namin, minsan isang panahon, ay bahagi ng isang ilog.

-Pagkain ng inihaw na mais o binatog, habang nakapanungaw sa bintana sa probinsiya at pinapanood ang mga batang naliligo sa ulan at nagpapaanod ng bangkang papel sa mga kanal sa gilid ng kalsada. Hindi ko naranasan ang paliligo sa ulan nang ako ay maliit. Minsan, nang ako ay may asawa na, naligo ako sa ulan sa loob ng aming bakuran. Binayaan ko ring maligo ang aking mga anak nang sila ay bata pa.

-Sleepover naming magkakabarkada. May pagkakataong nayayaya kong matulog sa aming bahay sa probinsiya sa pag-uwi ko buhat sa pag-aaral sa Maynila, ang dalawa o tatlong kabarkadang babae na pawang mga kapitbahay rin. Sa sahig sa sala kami natutulog, naglalatag na malapad na banig, sa ilalim ng malaki ring kulambo, sa tabi ng dingding na may bintanilya. Ibinubukas namin ito habang nagkukuwentuhan pa kami at hindi pa inaantok. Tag-ulan noon at panay ang pagkulog. Sa bawat pagkidlat, sabay-sabay kaming magsisigawan at magtatawanan dahil ang pakiramdam namin, ang liwanag na nagmumula sa kidlat ay mula sa “flash” ng kamera ni Topico, ang paboritong photographer ng bayan. Ganito kami noon, ang babaw ng kaligayahan, ngunit anong dalisay na katuwaan!

-Panunungaw sa bintana ng mezzanine sa lumang bahay na pinangangaserahan namin sa Legarda kapag idineklarang walang pasok sa eskwela dahil sa bagyo. Aming pinapanood ang mga taong naglalakad sa ulan. Tanaw mula sa kinalalagyan namin ang puno ng tulay ng Mendiola. Baha na sa Azcaraga ngunit hindi ako pinapayagan ng kapatid kong kasama sa kasera na maglakad rito. Bagama't minsan, isinama ako ng isang kaibigan sa high school na sa UST nag-aaral ng medisina, na magtampisaw sa baha sa loob ng kampus ng universidad. Malinis ang tubig-ulan sa damuhan ng iskwelahan. Enjoy!

-May barkada rin ako sa UE CPA Review Class. Isang kabarkadang lalake noon ang may-ari ng owner na jeep na lagi naming sinasakyan sa pamamasyal. Kadalasan nga, wala pa iyong may-ari ng jeep, nakaupo na kaming lahat sa loob. Gustung-gusto namin kapag pinatatakbo niya nang mabilis ang jeep sa baha sa Espanya kapag inihahatid niya kami pauwi sa tinutuluyang apartment sa Craig. Sumasabog ang tubig-baha sa windshield ng jeep at sabay-sabay kaming sumisigaw. Ang saya! Isang araw, umuwi kami sa aming probinsiya dahil gusto raw nilang makarating sa aming bahay. Pagbalik namin ay napakalakas ng ulan at itinirik kami ng jeep. Nagtulak ang mga lalake at awa ng Diyos, nakabalik rin kami ng Maynila bagaman at ginabing tunay (nakagalitan ang kasama ko ng kanyang Papang). (Update sa kabarkadang may-ari ng jeep: Millionaire many times over na at hindi na sa owner jeep kami inaanyayahang sumakay, kundi sa kanya nang “yacht”, bukod pa sa pagdi-dinner sa kanyang mga restoran.)

-Ulan sa UP Campus nang isama ako ng isang kabarkada (iba't ibang panahon sa aking buhay, iba't iba ang aking barkada: teen-age; high school; dorm; college; early maturity. Natapos nang ako'y lumagay sa tahimik, pamilya ang naging prayoridad. Ngayo'y balik-high school at dormitory barkada.) Tandang-tanda ko pa ang paglalakad sa ulan sa ilalim ng malalabay na sanga ng mga puno sa UP Campus, patungo sa Area 2, para daw gulatin at sorpresahin ang isang taong may kaarawan sa buwan ng Hulyo. Ewan lang kung nagulat...

-Awit na Moon River na parang umuulinignig sa aking pandinig. Katatapos lamang ng isang nagdaang bagyo. Malawakan ang nangyaring pagbaha. Umuwi kami ng probinsiya mula sa sanlinggong pagtatrabaho sa Maynila. Malamig, mamasa-masa ang simoy ng hangin. Kulimlim pa ang panginorin ngunit namamanaag na ang gumagandang panahon.

-Awit na September in the Rain sa Burnham Park sa Baguio.

-Ulang pinapanood ng isang paslit na nakasilip sa siwang ng jalousie windows sa inuupahan naming apartment sa 62-C Jesus Street, San Francisco del Monte, QC isang araw sa buwan ng Hulyo, marami nang taon ang nakalipas, kung saan natuwa akong humabi ng isang tulakis:

after the rain
teardrops hang by the jalousie-panes
but a chubby little hand
ceremoniously brushed them away
while the innocent lips muttered
a nursery prayer:

“rain, rain, go away
come again, another day
me and my brothers
want to play
today is my birthday...”

today is my birthday!
and with this realization
away she sang...
“happy birthday
to me!”

Happy Rainy but Flood-free (nawa) Day to All !!!