Saturday, March 6, 2010

ANG BUHAY, IBA'T IBANG URI NG AWITIN



ANG BUHAY, IBA'T IBANG URI NG AWITIN


Nagbubuklat ako ng mga kwentong pagpipilian ng ilalathala sa aking blog nang mahinto ako sa isa na ang pamagat ay ANG BUHAY, IBA'T IBANG URI NG PAGKAIN.

Tanda ko pa noon, parang bago lang nauuso ang smorgasborg (o baka noon ko lamang ito nabalitaan), niyaya ko ang aking kasama na kumain sa isang otel sa downtown. Pinagbigyan naman ako at naisipan ko tuloy na gumawa ng kwento na base dito ang pamagat. Para 'ikako mabawi naman namin ang bayad sa pananghalian. Mahal kasi. Tamang-tama naman na mayroon na akong ideya o plot ng isang kwento. At nagkatugma-tugma naman ang mga ito.

Ngayon naman, pumasok na lamang sa aking isipan na kung susuriin at susubukin, ang buhay ng isang tao ay mapagbabalikan niya sa pamamagitan lamang ng mga awiting uso ng partikular na panahong iyon ng kanyang buhay. Madaling-araw ito nang bigla kong maisip. At hindi na ako muling nakatulog. At sa aking utak ay naglaro na ang mga himig na bumubuo sa aking buhay. At katambal nang gumitaw sa alaala ang tunog, kulay, pati na ang panlasa ng nagdaang araw.

Subukin ninyo itong gawin. Kung alam ninyo ang mga himig na babanggitin ko rito, awitin ninyo. Kung hindi naman, mag-isip kayo ng sarili ninyong awit. Ipikit ang inyong mga mata at ipaubaya ang sarili na lumipad pabalik sa kung saan man kayo dadalhin ng awit. Masaya man ito o malungkot...

Halimbawa ay tulad nito... awit ni Frank Sinatra...

This love of mine, goes on and on
Though life is empty, since you've been gone
You're always on my mind, tho' out of sight
It's lonesome thru the day, but oh, the night...
I cried my heart out, it's bound to break
Though nothing matters, so, let it break
I ask the sun and the moon, the stars that shine
What's to become of it, this love of mine.

Itinuro ito sa akin ng aking ama, kung paano kantahin at kung paano ko matutugtog sa gitara para ma-akompanyahan ang aking sarili. Natatandaan ko pa ang gitara ko na ang aking ama rin ang nagbigay, ipinasadya pa niya sa Pampanga, tamang-tama ang laki na mas maliit sa normal na laki ng mga gitara, para ayos lamang sa aking mga daliri.

Ang naaalaala ko rito ay ang aming lumang bahay sa probinsiya, gabi, mga bombilyang incandescent na mapula ang sinag, bakod na kawayan, may tanim na gumamela at santan sa gilid, mabatong kalsada, tahimik na kapaligiran. Kung araw naman, umuusok na siga sa likod-bahay, kawayanan sa dakong duluhan, si Rafael Yabut sa radyo, paminsan ay sigaw ng isang inang tinatawag ang anak na nasa laruan, uwi naaaaa... kakain naaaa.... A, ang aking kamusmusan - Amang nasa destino, Inang nasa bahay, mga kapatid na nag-aaral...

Baluuuuut... penoyyyyyy... baluuuut...
Bili na kayo sa akin ng balut
Sapagkat itong balut ay mabisang panggamot
Sa mga taong laging nanlalambot.

Na laging susundan ng...

Puto kutsinta, masarap, malambot, malata
Puto kutsinta, hindi nakasasawa...

Athletic Meet sa elementary school grounds. Mula sa loudspeaker ay sumasalit sa mga nasabing awit ang first call for basketball... first call for basketball... A... ang mga araw na iyon nang paghahakot namin ng sako-sakong ipa upang itambak sa mabababang bahagi ng athletic grounds... ang pagdadala ng mga kumot na hinihiram sa mga mag-aaral para may magamit ang mga dumadayong athlete...ang pabilisan naming pagtakbo sa 100-meter dash makatapos ang practice ng aming mga runners... ang pagsasanay sa mga sayaw o gymnastics para sa opening o closing ng nasabing athletic events...

Dashing thru the snow, in a one-horse open sleigh
O'er the fields we go, laughing all the way
Bells on bobtail ring, making spirits bright
What fun it is to ride and sing a sleighing song tonight...
Hey, jingle bells, jingle bells, jingle all the way...

Pasko. Tama. Awit ngang pamasko ito. Ngunit isang partikular na panahon ang gunitang ibinabalik nito. Gusto naming isipin na kami ang nagpauso ng carolling sa aming lugar dahil bago ginawa ito ng aming barkada, tanging ang simbahan lamang at ang Glee Club ng high school ang nananapatan sa mga piling bahay na pinadadalhan pa muna ng sobre upang ipagbigay-alam ang kanilang pagdating. Nabanggit kasi ng aking ama na sa kinadestinuhan niyang probinsiya sa Norte, uso ang pagkakaroling at bakit di raw namin gawin. Siya na ang unang magbibigay. Na di kasing sinunod namin. Ngunit hindi lahat ay katulad niya. Marami rin kaming naengkwentro na ang salubong na tanong ay para saan ba iyan? Na siempre, kunwari ay hindi namin narinig, hindi namin sinasagot.

Tayo na sa Antipolo, at doon maligo tayo
Sa batis na kung tawagin ay Hi...Hinulugang Taktak
At doon tayo'y kumain ng suman, mangga at balimbing
Kaya magmadali ka, sa amin ay sumama
Sa Antipolo!

Sigurado ako, lahat tayo ay iisa ang naaalaala. Antipolo. At ang buwan ng Mayo. Bakasyon. Dito, ang ibinabalik na alaala sa akin ay mga iskarsiyon.

Sa aming lugar, may samahan ng mga kabataan. Ito, ayon sa matatanda sa amin noon ay natatag noong pre-war pa at may istorya pang nakaugnay rito. Ang pangalan kasi nito ay “Samahang Kantoboy at Mga Kadalagahan”. Ayon sa kanila, isang grupo ng mga binata, may nag-aaral sa Maynila, may tapos lamang ng high school at elementarya, ang tuwina ay nagtitipon-tipon sa may kanto ng aming baryo kapag panahon ng bakasyon. Mayo ito. Anila'y may nakursunadahan ang mga ito na dalaga na anak ng isang may mataas ang katungkulan sa iskwelahan o kung saan pa man (mga kwento lamang ito at nagsalin-salin na lamang). Hindi ito minabuti ng pamilya ng dalaga na nagsabing “mga kantoboy lamang... etcetera...” na nakarating naman sa mga binata. Kaya, tinawag nila ang kanilang mga sarili na “kantoboy”. Sa paglipas ng panahon, nabuo ang samahang ito na binubuo na ng mga nakatira sa aming baryo o sa ngayon ay tinatawag ng “barangay”.


Naging kilala ang aming lugar sa tawag na “Kantoboy”. Saan ka pupunta? Sa Kantoboy. Tagasaan ka? Sa Kantoboy. Taga-Kantoboy si Celia Flor (pero hindi niya siguro ito alam), ang artista ng LVN Pictures at pamangkin ni Donya Sisang de Leon na nagdala kina Mila del Sol, Rosa Rosal, Delia Razon. Milagros Naval at marami pang artista na sumagala sa kauna-unahang Santakrusan na tinampukan ng mga bituin sa pinilakang -tabing. Saan ito nangyari? Sa kantoboy!

Sa anim naming magkakapatid, tatlo kaming naging pangulo ng Samahang Kantoboy at Kadalagahan. Sa aking termino, ang naging Reyna Elena ay si Edita Vital, Miss Caltex yata, hindi na ako sigurado. Sa termino ng kapatid kong bunso, mga modelo naman ni Pitoy Moreno, suot ang magaganda nilang terno. Sumunod pa ang isang pista ng krus na ang mga artistang sagala ay sina Boyet de Leon at Nora Aunor, sina Janice de Belen at Julie Vega at marami pang iba. Tunay na naging kabalitaan ang mga Katapusan ng Krus sa Kantoboy.

At pagkaraan nga ng pagtatapos ng santakrusan ay ang iskarsiyon sa Antipolo. Dalawang bus ng La Mallorca, madaling-araw pa lamang ay nakaparada na sa aming kalsada. Gigisingin kami sa paputok ng kwitis. At kandakahog na kami sa pagbibihis at pag-aayos ng mga baong adobong manok (hindi kasi ito madaling mapanis) at kaning binalot sa dahon ng saging, isang kamerang hindi naman pala alam gamitin, nang ipadebelop ang film ay panay langit o kaya ay mga sapatos ang makikita...

My love is deep as the sea that flows forever
You ask me when will it end, I tell you never...

See the pyramids along the Nile, watch the sunrise on a tropic isle
Just remember darling all the while, you belong to me...

Just say I love her, I've loved her from the start
And tell her how I'm yearning, to say what's in my heart...

Give me a kiss to build a dream on,
And my imagination
Will thrive upon that kiss...

So close to my heart, each night and each day
You're still in my heart, though you're far away

Ay, napakarami pang ibang awit ng mga high school days. Kung ano ang naaalaala ko? Basahin na lamang ninyo ang background scenario ng kalalagay na kwentong “Natatandaan Mo Pa Ba?” Saka ang “Ang Pag-ibig ni Dalisay”. At sa marami pang kwentong darating, makasisilip kayo ng pira-pirasong gunita ng mga araw namin sa high school.

When the moon hits your eyes like a big pizza pie, that's amore...

Smile, though your heart is aching, Smile, even though it's breaking
When there are clouds in the sky, You'll get by, and you'll smile
Thru your tears and sorrow, Smile, and maybe tomorrow...

Three coins in the fountain, each one seeking happiness
Thrown by three hopeful lovers, which one will the fountain bless.

The song of love is a sad song, hi Lili, hi Lili, hi lo
The song of love is a song of woe, don't ask me how I knew...

I know a dark, secluded place
A place where noone knows your place
A glass of wine, a fast embrace,
It's called Hernando's Hideaway, ole...

At marami pa ring mga kasabay na awit ito nina Jerry Vale, Vic Damone at Nat King Cole. Eternallly. How Much is that Doggie in the Window, Rose Tattoo...

Legarda Street. Dito ako nakatira sa isang bahay-kasera, lumang-luma, madilim, kasama ang aking kapatid na lalaki at ilan pang magkakapatid, magpipinsan, magkakamag-anak na pawang taga-Malolos.

Kapag nagugunita ko ito, parang ibang daigdig ang naaalaala ko. Tahimik na pamilya at magugulong nangangasera (kami iyon). Larong basketball na sa radyo pinakikinggan. Labanang Ateneo-San Beda, San Beda-La Salle, NCAA pa ang mga ito. Nakabisa ko tuloy ang awit ng mga Lions: The red and the white, colors true, it is you we defend, fearless for you, our might to the fight we will end. So wave, colors wave, we will fight on for your glory, Red and White, we will fight till the fight is won.


Naalaala ko pa ang almusal namin. Pritong itlog at isang pirasong maliit na isda. Minsan ay kalahating nilagang itlog ng pato o bibi siguro, malaki ito. At isang klase ng ulam na doon ko lamang nakain, hindi ko na naulit kainin hanggang ngayon: Giniling na baboy sa loob ng dahon ng repolyo, nakabilot na parang lumpia.

Isang araw, may matutunghayan kayong kwento na ang kasera namang ito ang aking ginawang background.

Marami pang awit, marami pang mga alaala. Nang nasa dormitoryo ako. Nang nagsimulang mag-opisina. Iba't ibang kaibigan, iba't ibang barkada. Nang magpamilya. Magkaapo. Mga unang paglalakbay sa labas ng bansa. I left my heart in San Francisco... Chicago, Chicago, that todd'ling town... Start spreading the news, I'm leaving today, I want to be a part of it, New York...New York...

Ang nakakatulad ng ehersisyong ito na balik-gunita sa pamamagitan ng mga awit, ay ang isang palabas sa telebisyon noon, ang “Name That Tune”, na sa unang tipa pa lamang ng mga nota ay hinuhulaan na ang pamagat. Dito..kalimutan na ang pamagat, sundan mo na lamang ang himig ng awit at hayaang dumaloy pabalik ang mga alaala. Nakaaaliw din. Maaaring minsan, may gunitang sakit ng loob ang dala, ngunit hindi ba talagang ganito ang buhay? Binubuo ng sarap at sakit, saya at lungkot, ginhawa at hirap?

Subukin ninyo. At abangan ang kwento ng Marso: ANG BUHAY... IBA'T IBANG URI NG PAGKAIN.







-

No comments:

Post a Comment