KAUNTING PALIWANAG TUNGKOL SA KWENTONG “NATATANDAAN MO PA BA?”

KAUNTING PALIWANAG TUNGKOL SA KWENTONG
“NATATANDAAN MO PA BA?”

Nang isinasalin ko sa computer ang kwento mula sa duplicate copy na nahalungkat ko sa mga binaha ni Ondoy (salamat sa Dios dahil nawala na sa hiraman ang kaisa-isa kong kopya nito), wari ay nagbalik sa aking gunita ang mga araw ng pag-aaral sa high school.

Nabanggit ko na noong mga unang postings na bagama't kathang-isip lamang ang aking mga kwento, malimit na ang ginagamit kong background ng istorya ay mga lugar na totoo. Ang ikalawang kwento ngayong Pebrero na tungkol sa reunion ng magkakamag-aral ay isang halimbawa. Maliban sa karakter at paksa nito (na maaari namang nagaganap sa tunay na buhay) na hindi ko kinuha sa kaninumang buhay ng kaiskwela, ang pinangyarihang iskwelahan at school activities ay talagang true to life, wika nga, sa kahit saang high school sa bansa.

Ang nangyari tuloy, dahil sa pagragasa ng mga gunita, naisipan ko na balikan at tunghayan ang inilathala naming yearbook nang magkaroon ang klase namin ng isang grand reunion. Ang nakatutuwa ay ito:

Sa artikulo sa aming yearbook na may pamagat na GUNITA at SA PAKPAK NG MGA AWIT AT TULA na sinulat ng dalawa kong kamag-aral (ang isa ay nabanggit ko nang kaiskwelang itinuturing naming tunay na writer at poet, at ang ikalawa ay kapareho kong may literary inclination, halos pareho kami ng mga ikinukwento. Ganoon ka-true-to-life ang NATATANDAAN MO PA BA! Pero, nais ko lamang liwanagin na nang sulatin ko ang kwento at ilathala ito sa Liwayway ay noon pang kauumpisa ng dekada sitenta. Samantala, ang aming yearbook ay ginawa nito lamang taong 2003.

Lubha nga akong natuwa na naisipan ko tuloy na sipiin at isingit sa aking kwento.ang ilang bahagi ng artikulong GUNITA at SA PAKPAK NG MGA AWIT AT TULA Sana'y matuwa rin kayo... tuloy kahit paano, maingganya rin kayo na magbalik-gunita sa masasayang araw na ginugol ninyo noong high school.