DALAWANG KWENTO SA PEBRERO 2010

DALAWANG KWENTO SA PEBRERO 2010

Dalawang kwento para sa una at pangalawang buwan ng bagong taon, iyan ang isa ko pang pangako. Kailangang masaya naman, sabi nga ng aking insang si Ibiang. Kaya naghanap ako ng pang-valentine para sa Pebrero 14 at isang pang-high school reunion.

Valentines Day na nga sa isang linggo. Tulad nang nabanggit ko sa nakaraang posting, kahit paano, bawat isa sa atin ay nakaranas ng katangi-tanging valentines sa ating buhay. Marahil, kahit paano, may isang makababasa ng kwento na makaka-relate sa karanasan ng aking bida.

Bakit naman high school reunion? Kasi, karaniwan nang nagdaraos ng reunion tuwing Enero o Pebrero ang mga nagtapos sa high school na nais makapiling ang mga kaiskwelang nasa abroad. Bukod sa hindi na peak season ang Pebrero at makatitipid sa plane fare ang mga ito, na ang natipid na dollar ay baka idagdag sa kanilang contribution sa pagdiriwang ng reunion, ay medyo malamig-lamig pa ang panahon at tuloy hindi lubhang maaalinsanganan ang mga mahal nilang kaiskwela.

Iyang high school reunion ay talagang kakaiba. Para talagang nababalik sa pagkabata ang magkakaiskwela. Lumalabas ang mga natural – ang mga malulutong na halakhak na halos makita na ang kaluluwa sa luwang ng bibig sa pagtawa (deskripsiyon ito ng isang kaiskwelang lalaki); mga kantiyawan at tuksuhan at biruang palipad-hangin sa mga dati na palang may unawaan (MU kumbaga), mga bulungang/tsismis na hoy, tingnan mo, ang ganda niya nung araw, pero ngayon, mas maganda tayo, di ba?; ang katwiran ng mga lalaki kung bakit gumanda ang mga babaing kaiskwela samantalang parang mukhang matanda na sila, dahil daw sa make-up at sa mga can afford, botox; at siguro, ang talagang dahilan ng masayang high school reunion ay ang malalim na pagkakakilala ng bawat isa. Alam ang pinagdaanan, ang pinagmulan, walang maitatago. Maaring mayaman ngayon o tanyag, pero nuong araw, pare-pareho lamang na wala, bihira yata ang mayaman noon na sa public school nag-aaral. At alam iyon ng lahat. Kahit paano, lumalabas na equalizer iyon tuwing reunion. Kahit sa ngayon, napakalaking bagay iyon.

Isa pang kapansin-pansin sa mga reunion, lalo iyong mga 10th, 15th hanggang 25th anniversary, ulit-ulit ang paksa ng kwentuhan – siyempre iyong mga nagdaang high school days. Sa muling pagrereunion ng susunod na taon, iyon na naman ang pag-uusapan. Na nakagalitan ng ganoong titser si kuwan, na nanligaw at binasted ni kuwan si ano, na nanonood pala ng sine sa bayan ang magboyfriend noon na sina kuwan at ano, at marami pang ibang iyo't iyon ding paksa.

Dahil kay Ondoy, nahalungkat ko tuloy ang mga nakatago kong kopya ng Liwayway na nababad sa baha nito. Nalaman ko tuloy na may mga kwento pala akong hindi ko naipagtabi ng kopya. Mabuti at nakita ko ang mga duplicate copies, na kahit basang-basa ay nabasa ko pa naman. Isa rito ang ilalagay ko sa blog ngayong Enero. Ito ay tungkol sa isang high school reunion. Hindi ko na maalaala kung kailan ito lumabas sa Liwayway. Ang tanging natatandaan ko ay tungkol ito sa aming paaralan sa Bulacan, kaya nang malathala ito ay nagpalipat-lipat na ng kamay ng mga nanghiram, na sa kasamaang-palad ay hindi na naisauli sa akin.

Marami sa mga nagtapos sa aming paaralan ang makaka-relate dito. Ewan lang kung may mga kamag-aral sila na nahahawig ang buhay sa mga karakter ng aking kwento. Kung sakali at mayroon, di ko sinasadya iyon. Nang isulat ko ang kwento ay baka dekada sitenta pa.

Sa isang linggo ay abangan ninyo ang kwentong pang-Araw ng mga Puso, ang MINSAN, ISANG ARAW NG MGA PUSO. Nalathala ito noong Pebrero 17, 1986.

Sa susunod na linggo naman ay ang pang-reunion na may pamagat na NATATANDAAN MO PA BA? At natitiyak kong maiingganyo tuloy kayo na magbalik-gunita sa inyong mga sariling high school days. Na madali naman ninyong magagawa. Magpatugtog lamang kayo ng mga usong awit noon. Na sa aming kaso ay Too Young, Tennessee Waltz, No Other Love, Never, Come What May, Just say I love Him, Boulevard of Broken Dreams, Autumn Leaves, A kiss to Build a Dream on, Botch-a-mi, at ang paborito ng aming barkada na....

Goodbye, I hate to see you go
But have a good time...
So long, I'll miss you, dear, I know
But have a good time.
When you're tired of being reckless and carefree
Remember that I'll be waiting
To welcome you home
So, have a good time.