ISANG LIHAM

ISANG LIHAM

Tinanggap ko ang sumusunod na email noon pa, ngunit sa kaabalahang idinulot ni Ondoy, hindi ko ito agad nabigyang-pansin. Ang sumulat ay isang kamag-aral at kaibigan, isang itinuturing kong kindred spirit. Kapwa kami may “literary inclination” wika nga. Kaya, enjoy kaming mag-usap at magpalitan ng mga ideya, kuru-kuro atbp. Kaya rin, miss namin ang isa pang kaiskwela na sumakabilang-buhay na. Na siyang itinuturing naming isang tunay na “writer” at “poet”.

Dear Eve:

Inaabangan-abangan ko, buwan-buwan, ang iyong mga kuwento. Uulitin ko ang nasabi ko na noon pa: pinupukaw ng mga ito ang tila naiidlip na kahapon, sapagka't ang mga kuwento mo'y madalas na naglalarawan ng di pa napapawing "parang-kahapon-lamang" na kahapon.

Gaya nga nitong pinakahuli, ang PINAKAMAMAHAL KITA, KAYA . . . Ginamit mo ang isang talata ng isang tula, kaya naman nakanti ang aking pagka-Bulakenyo, lalung-lalo na nang sipiin mo ang isang napakagandang bahagi ng Florante at Laura.

Naalala ko tuloy na noong nasa elementarya ako ay ipinakabisa sa akin ang KAY SELYA na nasa introduksyon ng koridong Florante at Laura na tinula ko sa isang convocation sa eskwelahan. Ngayo'y di ko na kabisado.

Na nagpaalaala naman sa akin ng pagkahilig ko sa mga tula noon pa man. Isa sa mga paborito ko ang Ode: Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood ni William Wordsworth. May pagka-philosophical ito na naniniwala sa pre-existence ng tao. Ang buhay daw ay isang malabong anino ng isang nagdaang buhay na busilak na taglay natin sa ating kabataan nguni't unti-unting napapawi habang tayo ay lumalaki. Pagkatapos na mamatay tayo, babalik din naman tayo sa ideal state na 'yon.

Isang bahagi ng tula ay ganito ang sinasabi:

What though the radiance which was once so bright
Be now forever taken from my sight
Though nothing can bring back the hour
Of splendor in the grass, of glory in the flowers
We will grieve not, rather find
Strength in what remains behind.

Na nagpaalaala naman sa akin ng Hollywood film na ang pamagat ay batay dito, ang SPLENDOR IN THE GRASS, na pinagbidahan nina Natalie Wood at Warren Beatty. Ang pelikula ay tumutukoy sa sexual repression at virginity. But that's another story.

Tunay na masarap na mag-recollect . . .

RCE

Sinabi mo, tunay na masarap na mag-recollect! At nabanggit mo ang tulang Kay Selya na nagpapatunay sa ginagawa nating ito. Narito ang ilang taludtod ng tula na ang mga unang linya ay ginamit ko sa aking blog...

“Kung pagsaulan kong basahin sa isip
Ang nangakaraang araw ng pag-ibig...”

Hayaan mong ituloy ko ito:

“May mahahagilap kayang natititik
Liban na kay Selyang namugad sa dibdib?

Yaong Selyang laging pinanganganibang
Baka makalimot sa pag-iibigan
ang ikinalubog niyaring kapalaran
sa lubhang malalim na karalitaan.

Makaligtaan ko kayang di basahin
nagdaang panahon ng suyuan natin
kaniyang pagsintang ginugol sa akin
at pinuhunan kong pagod at hilahil?

Lumipas ang araw na lubhang matamis
at walang natira kundi ang pagibig
tapat na pagsuyo lalagi sa dibdib
hanggang sa libingan bangkay ko'y maidlip.

Ngayong namamanglaw sa pangungulila
ang ginagawa kong pang-aliw sa dusa
nagdaang panaho'y, inaalaala
sa iyong larawa'y ninitang ginhawa.”

At ito ngayon ang aking ginagawa sa aking blog. Sa pamamagitan ng aking mga kwento ay maibalik sa alaala ang mga nangakaraang araw. Dahil sa ang mga tauhan ng kwento ay gumagalaw ayon sa panahong nagdaan. Ang mga problema nila ay nilulutas ayon sa kaugalian at kalakaran noon. Ang mga lugar na pinangyarihan ng kanilang buhay ay mga lugar na kilala natin, ang kanilang musika ay mga himig na inawit natin, ang mga tula ay mga tulang ipinakabisa ng mga guro sa atin.

Na halos ibang-iba na sa panahon ngayon. Na siyang ngang dahilan kung bakit ginagawa ko ito.

Na makilala tayo ng mga makababasang kabataan...

At tayo namang bahagi ng panahong yaon ay maaliw pang minsan...

Eve