Bisitang Balikbayan

BISITANG BALIKBAYAN – 1 -

Ang pagdating at pagbabakasyon ng isang kaibigang balikbayan ay big deal sa mga dinaratnan.  Kung kaiskwela, umaatikabong tawagan na at text ang kasunod nito para sa balak na get-together. Malimit na ako ang naaasahang mag-organize nito na nagsimula noong nagsisipag-opisina pa ang aking mga kasama sa katwirang wala raw naman akong ginagawa, dahil housewife ako at lagi sa bahay!  Kaso, mga retirado na silang lahat, e, ako pa rin, nakahahalata na ako!

Sa  totoo lang, kaya ako siguro ang naka-assign dito ay sa dahilang ako ang laging ka-email ng mga balikbayang ito at sa paminsan-minsang pagbisita ko abroad ay ako ang kanilang nakakausap at nakakasama.  Isa pa, dahil siguro bago ako naging pangulo ng aming alumni association ay forever secretary ako at siyang nakaaalam sa mga ganitong asikasuhin.  (Preamble lamang po ito ng aking mga kwento tungkol sa nakatutuwang karanasan kamakailan.)

Dalawang balikbayan ang inanyayahan kong kumain sa labas.  Tamang-tamang nasa probinsiya kaming lahat ng nasabing araw kaya nag-google ako ng magandang makakainan sa aming lugar.  Nakakita naman ako, maganda ang review, okey raw ang food at service, fair ang cost.  Nagtanong pa ako sa isang pamangkin na nakapunta na roon.  Ayos naman daw, hindi lang airconditioned.  Hindi ko na ito sinabi sa aking kasama, may bentilador naman daw at parang tipong outdoor, hindi kulong ng mga dingding ang restoran.

Pagkasundo sa mga balikbayan ay nagpunta na kami sa nasabing lugar at hindi namin nakita ang restoran.  Madali’t sabi, kahit isang tuwid na kalye lamang ang aming pinasok, kami ay naligaw.  Dahil sa magandang review, nakatingala kaming lahat sa paghahanap ng karatula.  Na maliit lamang pala kaya hindi namin nakita.

Pumasok kami, naghanap ng magandang lugar na mauupuan kung saan conducive sa kwentuhan.  Nakakita naman ng malayu-layo sa ibang kumakain, naghintay ng waiter na lalapit para mag-request ng ekstrang bentilador na sa amin nakatutok.  Dumating naman, okey nga ang service, so far.  

Muli, naghintay ng waiter para sa menu.  Wala.  Kaya tumayo na ako, iniwan ang mga kasama at lumapit sa counter kung saan may kausap (customer?) ang tao (cashier?) rito.

Sa likod ng kahera ay may isang malaking blackboard.  Nakasulat rito ang listahan ng mga ulam:  Pritong ganire at ganoon, Crispy na ganire at ganoon, kare-kare at mga espesyalidad na ganire at ganoon, etc.

Ah, naisaloob ko, eto pala ang menu.  Kaya binasa ko ang mga ito at inisip kung ano ang magugustuhan ng kasama kong balikbayan.  Crispy pata, sabi ko.  Ito na ho ba, ang tanong.  Teka muna, at tatanungin ko muna ang mga bisita ko, mga senior iyon, baka ayaw ng cholesterol, sagot ko. 

Umalis ako saglit at bumalik sa aming upuan, at ayos daw ang crispy pata.  Pagbalik ko sa counter para sabihing okey na, wala na raw crispy pata, nabili na iyong last pata, kasi daw, di ko pa kinuha agad.  Abaw, e, sabi ko, dapat ay marami kayong stock, wala pang alas seis, ubos na ang tinda ninyo.  Kasi daw, etcetera, etcetera, ang katwiran.  Walang magagawa, naroon na, kaya sige na lang. 

Itinuro ko ang kare-kare.  Ayyy, sabi noong babae, may X na ho.  Ibig sabihin, ubos na!  Nakupo, lahat nang nakursunadahan kong order, may X na, ubos na.  Aba, e, magsara na kayo, sabi ko.  Tumatawa lang sila.  Gusto ko na sanang umalis pero nagkakakwentuhan na ang mga kasama ko, kaya pumili na lamang ako noong espesyalidad raw nila na walang X. 

Bumalik ako sa upuan.  Inis na ang aking partner.  Bakit daw ako ang tayo nang tayo.  Bakit hindi ako humingi ng menu sa waiter.  Nakupo, e, hindi maibibigay ng waiter iyong menu, kasi blackboard iyon na nakapako sa dingding!  Tawa nang tawa ang mga balikbayan (‘kakahiya naman…)

O, sige, anong drinks ang gusto ninyo, tanong ko.  Naghanap kami ng waiter.  Wala.  Sa isang maliit na blackboard sa isang partisyon ay may nakalistang drinks at shakes.  O, hayan pala, sabi ko.  Pili na tayo. Namili na kami.  Siyempre, tumayo ulit ako para sabihin ito sa counter.  Sabi sa counter, ayyy, wala ho kaming shakes, sira kasi iyong makina, panay softdrink lang.  Balik ulit ako sa upuan dahil sigurado akong hindi nagsisi-inom ng softdrink ang mga ito. Tubig na lang, bottled.  Order naman ng partner kong kasama, hot calamansi, kasi may sipon ako.

Balik ako sa counter.  Wala raw bottled pero mineral naman ang drinking water na isini-serve nila.  Okey, sabi ko, may calamansi ba kayo.  Mayroon daw.  Good, sabi ko, bigyan mo kami ng isang hot calamansi.  Naku, sagot, hindi raw pwede, kasi… iyong kalamansi nila… ay pampiga lamang sa pansit!  Ay, buhay!

Gusto ba ninyong malaman kung alin at saang restoran ito?  Heheheh!

BISITANG BALIKBAYAN -2-

Isang dating kasama sa dormitoryo ang umuwi at nagbakasyon.  Kinontak ko agad ang ilang naririto pang taga-dorm (marami sa grupo namin ay nasa abroad na) para sa isang get-together.  Mungkahi ng isa na sa halip na sa Megamall magkita-kita ay sa isang bagong Mall na malapit sa kanila pumunta.  Okey raw ang parking, bagong bukas ang restoran at naiiba.  Magugustuhan raw namin.  Unique, kumbaga.

Naligaw rin kami sa pagpunta, dahil mali raw akong kumuha ng direksiyon.  Basta nakarating sa pupuntahan, sa akin ay tapos na ang salitaan.  At nagkita-kita naman kami.  Masaya.  Yakapan.  Beso-beso, kwentuhan na agad kung saan nag-abot, hindi pa nakapapasok ng restoran.

Kakaiba nga ang nasabing restoran.  Senyora ang tawag sa amin.  Nang nakaupo na kaming lahat, nagpakilala ang tagapagsilbi (hindi waiter at your service!) kundi tagapagsilbi.  Binigyan kami ng Talaan ng mga Pagkain.  Heheheh, yaon po ang menu.  Masarap ang kanilang okoy.  Naalaala tuloy namin ng aking partner ang  kinainan naming restoran ni Tito Manny Tagle, ang Bistro 7107 sa Crystal City, Arlington, VA, a Filipino fusion restaurant na supersarap ang okoy. 

Kaso, dumating na ang iba pang pagkain, kanin, sopas, ulam, e, halos nahuli pa ang ensalada!  At ang Serbesang Magaan  ay nasobrahan yata ang gaan, ang tagal bago dumating.  Gayundin din ang lychee buko shake, pinitas pa raw yata ang buko sa Quezon, sabi ng isa naming kasama.  Sa tagal ng mga kwentuhan, na hangga’t makakaya, ay isinasa-tagalog ang mga pag-uusap, no English please, (may isang naghahanap ng CR, correction please, palikuran!), umabot ang tanghalian namin ng halos apat na oras, parang lauriat ng Intsik.  Kaya, naisipan naming mag-order na ng merienda.  Ginataang halo-halo.  Wala raw.  Hanap ulit kami sa Talaan.  Halo-halong ginadgad  na yelo.  Wala raw.  Pabiro, sabi namin, magsara na kayo.  Ngunit kadalasan naman, sa mga  pagtitipon ng magkakaibigan, secondary na lamang ang pagkain.  Higit na mahalaga na nagkita-kita at nagkabalitaan,

Kung iisipin, anu-ano ba ang napag-usapan ng mga ito?  Nagsimula sa rekoleksiyon ng kung saang parte ng Room IV ng dormitoryong tinirahan namin ang situwasyon ng kani-kanilang katre; ang pangalan ng mga kasama noon – sina Kambal, magkakapatid na Velda, Alicia at Siano, si Gerry o Imo ang gofer namin noon na nakatagpo ng isa sa Indonesia at mayaman na raw, ang cook na si Ate Lila, ang receptionist na si Olympia, ang mga dormitoryanang areglado ang kilay noon pa man, o makapal ang make-up, ang blondie ang buhok, ang susun-suson ang petticoat, ang kumain ng kanyang meryendang itinatabi, ang tumatayo sa kama at nag-i-speech, kung sino ang namatay na, ang tumandang dalaga, at nasaan na si ganire at si ganoon.

Pagkatapos naman ay dumako ang usapan sa Alzheimer, bakit malilimutin na sila sa mga pangalan, mga gamot na iniinom, mga sakit at operasyon at ang kwento ng isa na ang kakilalang doctor na gumagamot ng Alzheimer ay may sakit nang Alzheimer ngayon.  Naku, nagtanong na tuloy kung anu-ano ang espesyalidad ng mga doctor nilang anak.  Dahil ganoon daw, nakukuha raw ng gumagamot iyong sakit ng ginagamot.  Heheheh…

Paglabas ng nasabing kakaibang restoran sa bagong kabubukas na Mall, halos isang oras pang tumayo kami sa harap nito, nagkodakan, muling nagkwentuhan, at kalaunan, naisipang magkape sa Starbucks.  Na nilakad pa ng kay layo, maituloy lamang ang kwentuhan nang nakaupo.  Sa Starbucks, nakaswerte kaming nakaupo sa isang sulok, kaya lamang, tampak sa sikat ng papalubog na araw kaya silaw na silaw ang isa sa amin.  Biruan ay hihintayin naming lumubog ang araw para hindi na siya masilaw.  Kaso, baka masikatan naman siya ng buwan.   

Marami pang kwentuhan at tawanan ang nangyari na dumako pa sa kani-kanilang pangungumpisal at ang dalawang pagrorosaryo na ipinataw sa isa (palagay namin ay hindi sa dami ng kasalanan ito kundi dahil sa pakikipagtalo sa pari).  Ang nakatutuwa ay ang kwento ng isa na nalimutan wari ng pari na bigyan siya ng dadasalin kaya siya pa ang nagpaalala rito, na aniya, may kasalanan siya dahil nakikinig siya ng tsismis sa mga artista, na sinagot nito ng okey lang, entertainment lang iyon...

Pagsapit ng alas seis ng hapon, noon lamang naghiwa-hiwalay ang grupo… sa pangakong muling magkita-kita pagdating ng sinumang balikbayan uuwi.

BISITANG BALIKBAYAN – 3 –

Isang forever faithful na balikbayang kaiskwela ang muling bumisita.  Isa na namang okasyon upang magkita-kita kaming magkakaiskwela – kaming mga madaling magkatawagan sa telepono, na magkaka-textmates, mga retirado, malalaki na ang mga apo kaya di na nag-aalaga.   

Ang pagkikita-kita ay naganap sa tahanan ng isang dating presidente ng aming alumni association. Potluck ang meriendang halo-halo (kani-kaniyang toka ng dadalhing panghalo).  Libre ang tanghalian na sinagot ng isang nagdaos ng kaarawan – halabos na swahe at gatas ng kalabaw, kare-kareng buntot ng baka, pritong manok, burong isda – na dinagdagan pa ng mga dalang laing, ginataang biya, fruit salad, Bataan ice cream (galing pa sa Bataan), cassava cake, etc.  

Pero ang highlight nito ay ang kontratadong DI na namuno sa pagtuturo ng LA Walk na sinundan ng Zumba!  

Sino ang magsasabing boring ang buhay ng mga Seniors?  Lalo pa at ang ilan sa mga seniors na ito ay nag-sleepover pa para sa mas mahabang kwentuhan at kinabukasan ay nagsitungo sa isang buffet restaurant na nagbibigay ng 50% discount sa mga over na over na Seniors! 

Wika nga’y samantalahin…