Random Thoughts… Random Talks… 6

Random Thoughts… Random Talks… 6

Ambisyon:  Napakinggan ko ang isang kwentuhan ng tatlong magkakaiskwela.  Binibilang nila kung ilan silang magkakaklase ang sa UP-Diliman nag-aral. Mga labindalawa yata.  Sa pagkatanda nila, basta at kasama sa top ten ang mga graduates o may average na 85 above, walang entrance exam noon.  

Tanda ko rin na kinonsidera ang UP sa iskwelahang papasukan ko noon, kaya lamang, problema ang titirahan, promdi raw kasi ako, mahirap nang ipalaot. Bumagsak ako sa kaserang tinutuluyan ng aking kapatid na lalake, kababayan namin ang may-ari nito, na nasa Azcarraga, kaya natural lamang na pati ang kurso niya, Accounting, ang naging kurso ko… sa UE.

Ang usapan ay nauwi sa kung ano ang mga kinuha nilang kurso at kung iyon ang talagang gusto nila, ayon sa inilagay nilang ambition sa graduation issue ng kanilang schoolpaper.  Naalaala pa nila ang dalawang kaiskwela na ang inilagay na ambition ay to be a priest.  Na sa tunay na buhay ang nangyari ay...at nagkatuwaan sila!

Tanong doon sa isa kung bakit Nutrition ang kinuha nito sa kolehiyo.  Ang sagot, ewan nga raw niya kung bakit iyon.  Basta ang natatandaan niya, noon ay maraming kaibigan ang kanyang Kuya na mga dalagang kumukuha ng Nutrition.  Malamang na idol nito si Kuya, na kilalang marunong at guwapo (na noong isang high school senior, ay crush nga naming mga sophomores, mangitian lang kami, kilig to the bone nang tunay!) 

 

Isa sa tatlong magkakausap ay iba naman ang istorya.  Nagpasimula upang maging doktor sana, kung iyon ang tunay niyang gusto o gusto ng mga magulang niya, hindi rin niya matiyak.  Nauwi siya sa paglipat ng iskwelahan nang dalawa pang beses at pagtatapos ng propesyon sa isang kinikilalang military academy sa ibang bansa. Sikat talaga. Proud ang lahat sa kanya.

Iyong ikatlo sa nag-uusap ay pagiging doctor ang inilagay na ambisyon sa kanilang schoolpaper, ngunit sa isang kursong in demand daw noon ang napuntahan.  Aba naku, kung ito palang ikatlo, na siyang naging kapalaran ko, ay naging doctor, nasaan na kaya ako? 

Random thoughts: Kung sa UP rin ako nag-aral at doon kami nagkatagpo kaya kami naging magkapalaran, at naging doctor nga siya, mayaman na siguro ako!  At nasa maganda at upscale na village ang address.  

Pero maaari namang doktor din ang napangasawa nito.  Karaniwan naman, ganito ang nangyayari. Doktor sa doctor. Kung nagkagayon, sino kaya ang napangasawa ko?

Isa pa:  Kung sa UP ako nag-aral at doon sa mga dormitoryo roon tumira, magiging writer pa rin kaya ako?  Ng mga buhay ng mga dormitoryana roon?  Minsan, May Isang Pag-ibig ng mga dormitoryanang taga-UP, hindi ng mga taga-University Belt.  Siguro, ibang bersiyon ng Isang Pook, Dalawang Panahon ang papalarin pa ring manalo sa Palanca.  Bakit hindi?  Siguro, kahit saang pook at saang panahon ako naroon, lalabas, gigitaw, ang tunay kong kinahihiligan, ang pagsusulat. Sapagkat ako ay ako. Kaya tiyak ko rin kung sino ang magiging kapalaran ko, doktor or hindi naging doktor, sapagkat ako ay ako, sabida. 

Ngayon, patuloy ang aking maligayang buhay sa pagiging storyteller at narrator of tales, asawa ng isang hindi naging doctor, at sa isang low-cost housing*** sa Marikina naninirahan.

***Nang mag-offer ang Social Security System ng isang housing sa Marikina noong 1969 sa pamamagitan ng isang raffle sa mga SSS members, ang tawag nila rito ay low-cost housing.  Ang mga lote ay may sukat na mula 200 to 300 square meters, more or less, at tipong detached bungalow, 2-bedroom 1 bath, na pwede nang tirahan agad.  Bahala ka na sa improvements tulad nang grills, screen, vinyl or parquet or whatever flooring, built-in closets and cabinets at bakod.  Sa halagang 100 to 110 pesos a month, 25 years to pay, noong ang renta sa 2-bedroom apartment ay 110 pesos din. WOW!  Anong ligaya namin nang isa kami sa 500+ na nanalo out of 3000+ na sumali sa raffle!

Ito nama’y napagninilayan lamang.  Kumbaga…