Sunday, May 13, 2012

ANG PAMANA


Ngayong Araw ng mga Ina, narito ang isang tula na marahil, noong nag-aaral pa tayo ay ipinakabisa ng ating guro.  Maraming istudyante ang nanalo sa mga declamation contests na ito ang kanilang ginamit na tula. Ngunit ang tanong ay ganito:  Sino sa atin ang nakatatanda pa ng tulang ito, mula sa una hanggang sa huling taludtod?  Ngayon!

Kamakailan, dumalo kami sa isang pagdiriwang ng kaarawan ng isang kapit-bahay.  Kagagaling lamang niya sa isang malubhang pagkakasakit, na tunay na ikinabingit ng kanyang buhay, kaya pagsapit ng kanyang kaarawan, ay inimbita ang mga kamag-anak na nagmula pa sa probinsiya, pati mga kaibigan at kapit-bahay bilang pasalamat sa kanyang paggaling.  Anupa't malaki itong pagdiriwang.

Sa pagkakataong ito, ang butihing asawa ng may kaarawan ay tumula.  Isang tula na parangal sa kanya, hindi bilang asawa, kundi bilang INA ng kanilang mga anak.  At ang septuagenarian na ito, na machong-macho kapag jogging at marathon ang pinag-uusapan ay buong damdaming binigkas ang ANG PAMANA ni Jose Corazon De Jesus.  Na kung noong high school niya kinabisa, ibig sabihin ay tanda pa niya sa kabila ng higit pa sa limampung taon.

ANG PAMANA

Minsan ang ina ko’y nakita kong namamanglaw,
naglilinis ng marumi’t mga lumang kasangkapan.
Sa pilak ng kanyang buhok na hibla ng katandaan,
Nakita ko ang maraming taon noong kahirapan
Sa guhit ng kanyang pisnging lumalalim araw-araw,
Nakita kong ang ina kong tila mandin namamanglaw
At ang sabi itong piyano’y sa'yo ko ibibigay
Ang kubyertos nating pilak ay kay Itang maiiwan
Mga silya’t aparador sa kay Tikong ibibigay
Sa ganyan ko hinahati itong ating munting yaman.

Pinilit kong pasayahin ang lungkot ng aking mukha.
Tinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa
Subalit sa 'king mga mata’y may namuong mga luha
Ni hindi ko mapigilan at hindi ko masansala
Naisip ko ang ina ko, ang ina kong kaawa-awa
Tila kami ay iiwan na’t may yari ng huling nasa.
Na sa halip na magalak sa pamanang mapapala
Sa puso ko ay dumalaw ang malungkot na gunita
Napaiyak akong tila isang kawawang bata’t
Niyakap ko ang ina ko at sa kanya ay winika.

Ang ibig ko sana Nanay, ika'y aking makapiling at
Huwag ko nang makitang ika’y nalulungkot mandin
Oh ina ko, ano ba at naisipang paghatiin 
ang mga kayamanang maiiwan mo sa amin?
Wala naman, yaong sagot, baka ako ay tawagin,
ni Bathala nang mabuti malaman mo ang habilin
itong piyano, mga silya at salamin,
pamana ko na sa inyo, mga bunsong ginigiliw.

Ngunit Inang ang sagot ko, ang lahat ng kayamanan
at kasangkapan ay hindi ko kailangan.
Aaanhin ko ang piyano kapag ika’y namatay
ni hindi ko matutugtog sa tabi ng iyong hukay.
Ang ibig ko’y ikaw, inang at mabuhay ka na lamang
ililimos ko sa iba ang lahat ng ating yaman,
ni hindi ka maaaring pantayan ng daigdigan,
ng lahat ng ginto rito,
pagkat ikaw o ina ko, ika’y wala pang kapantay.

No comments:

Post a Comment