Ang Uyayi ni Apo
Matagal-tagal rin bago dumating sa aming buhay ang unang apo. Hindi kaagad biniyayaan ang aming anak ng supling kundi makalipas ang ilang taon. Kaya nang dumating ito ay agad kaming nagtungo sa kanyang kinaroroonan upang siya ay masilayan, makalong, maipaghele.
Kontra sa kinalakhan at itinuro ng mga magulang at biyenan ng aming kapanahunan, na huwag laging kakalungin ang sanggol upang huwag itong mawili (at di ka na, anya, makakatrabaho kung lagi mong hawak ito dahil ayaw pababa!), iba ang sinusunod na sistema ng mga bagong ina, na kinabibilangan ng aking anak.
Touch parenting. Iyan ang paliwanag niya. Hangga't gusto ng sanggol na hawak siya, kalong siya, yakap siya, ganito ang dapat gawin ng isang ina. Isipin na lamang daw na sa loob ng siyam na buwan ay nasa loob ng sinapupunan ng ina ang nasabing sanggol, matatantong secure na secure ito na bahagi siya ng kanyang nanay. Kaya, kapag nasa labas na, dapat ay ipadama pa rin sa kanila ang seguridad na iyon. Hanggang dumating ang panahong ang sanggol na ang magdidisisyong humiwalay, na kaya na niyang malayo, paminsan-minsan sa mga bisig ng kanyang ina.
Ang nangyari, sa loob ng humigit-kumulang na limang buwang paglalagi namin sa piling ng unang apong ito, lagi namin siyang hawak, kalong, yakap. Kung hindi makatulog ay inaawitan. Ng mga uyaying kinagisnan. Meme na bunso, sa iyong duyan, babalik na 'gad ang iyong tatay...
Nang maisipan kong gumawa ng uyayi na personal para sa kanya lamang. Nilapatan ko rin ito ng simpling himig at simpling lirika, na ang sinasambit lamang na paulit-ulit ay ang kanyang pangalan na sinusundan ng tunay kang mahal, mahal kang tunay. Sampung taon na rin ang nakalilipas mula nang mangyari ito at nalimutan ko na hanggang, minsan, sa isang pag-uusap at kwentuhan sa skype, ay nabanggit ito at inawit ng aking apo. Nakatutuwa rin. Sayang lang at walang record ito na mailalagay ko sa aking blog, ngunit sa halip, ang ibabahagi ko na lamang ay isang uyaying Pilipino na inawit ng pangalawa kong apo.
Ikinagagalak kong ibigay at i-share ang uyayi ng aking pangalawang apong isinilang at lumaki sa abroad, ngunit marunong magbasa ng Tagalog, kahit paano'y nakakaintindi at nakapagsasalita nito kapag inaayudahan, at istudyante ng Paaralang Pinoy sa Springfield, VA na ang pinag-aaralan ay kultura, tradisyon, awit, sayaw, atbp ng Pilipinas, kung saan isa sa mga volunteer-teachers ang kanyang ina.
Matagal-tagal rin bago dumating sa aming buhay ang unang apo. Hindi kaagad biniyayaan ang aming anak ng supling kundi makalipas ang ilang taon. Kaya nang dumating ito ay agad kaming nagtungo sa kanyang kinaroroonan upang siya ay masilayan, makalong, maipaghele.
Kontra sa kinalakhan at itinuro ng mga magulang at biyenan ng aming kapanahunan, na huwag laging kakalungin ang sanggol upang huwag itong mawili (at di ka na, anya, makakatrabaho kung lagi mong hawak ito dahil ayaw pababa!), iba ang sinusunod na sistema ng mga bagong ina, na kinabibilangan ng aking anak.
Touch parenting. Iyan ang paliwanag niya. Hangga't gusto ng sanggol na hawak siya, kalong siya, yakap siya, ganito ang dapat gawin ng isang ina. Isipin na lamang daw na sa loob ng siyam na buwan ay nasa loob ng sinapupunan ng ina ang nasabing sanggol, matatantong secure na secure ito na bahagi siya ng kanyang nanay. Kaya, kapag nasa labas na, dapat ay ipadama pa rin sa kanila ang seguridad na iyon. Hanggang dumating ang panahong ang sanggol na ang magdidisisyong humiwalay, na kaya na niyang malayo, paminsan-minsan sa mga bisig ng kanyang ina.
Ang nangyari, sa loob ng humigit-kumulang na limang buwang paglalagi namin sa piling ng unang apong ito, lagi namin siyang hawak, kalong, yakap. Kung hindi makatulog ay inaawitan. Ng mga uyaying kinagisnan. Meme na bunso, sa iyong duyan, babalik na 'gad ang iyong tatay...
Nang maisipan kong gumawa ng uyayi na personal para sa kanya lamang. Nilapatan ko rin ito ng simpling himig at simpling lirika, na ang sinasambit lamang na paulit-ulit ay ang kanyang pangalan na sinusundan ng tunay kang mahal, mahal kang tunay. Sampung taon na rin ang nakalilipas mula nang mangyari ito at nalimutan ko na hanggang, minsan, sa isang pag-uusap at kwentuhan sa skype, ay nabanggit ito at inawit ng aking apo. Nakatutuwa rin. Sayang lang at walang record ito na mailalagay ko sa aking blog, ngunit sa halip, ang ibabahagi ko na lamang ay isang uyaying Pilipino na inawit ng pangalawa kong apo.
Ikinagagalak kong ibigay at i-share ang uyayi ng aking pangalawang apong isinilang at lumaki sa abroad, ngunit marunong magbasa ng Tagalog, kahit paano'y nakakaintindi at nakapagsasalita nito kapag inaayudahan, at istudyante ng Paaralang Pinoy sa Springfield, VA na ang pinag-aaralan ay kultura, tradisyon, awit, sayaw, atbp ng Pilipinas, kung saan isa sa mga volunteer-teachers ang kanyang ina.
No comments:
Post a Comment