SA PAKPAK NG MGA LUMANG AWIT

SA PAKPAK NG MGA LUMANG AWIT



Recently, I received my order for a 5-CD Music from the 60s from Reader’s Digest. And an appreciation gift of an ice candy tray for being a valued subscriber. And… the chance to win, heh heh heh, six million pesos in the coming draw! I first tried the Party Favorites.

Let’s Twist Again – Ay, naku, napaindak ako nang di oras. Feeling nasa dorm ako. Acquaintance Party. July. Tanggal ang mga partitions ng Rooms One and Two, making one big ballroom with chairs set in a curving line following the sides of the room. Dito kami umuupo, nakahilera, nagpapaypay, nagbubulungan, naghihintay ng lalapit na magsasabing, may I dance with you? Ang mga balloons ay pulu-pulo nang nakalagay sa suluk-sulok. Na siempre, may isang partikular na lobo na kapag natapatan ng isang magka-partner ay may premyo silang natatanggap.

I could still picture the dormitoryanas before the party, their hair in rollers, some in pincurls, ironing their dress at the lone “kabayo” in the dining room, or giving each other a manicure. Nakalinya ang maliligo sa banyo. Panay ang ring ng telepono. Iyong mga empleyada na de-sweldo, ala Jacqueline Kennedy na ang hairdo, naka-fly away, galing sa parlour sa tabi ng UE. Ang komite sa Refreshment, gahol na sa pagbabalot ng sandwich na ang palaman ay cheese pimiento at mayonaise, binabalot ng kwadradong napkin, tapos ay ipinapaloob sa maliit na brown supot. Ang panulak na softdrink ay coke.

Makahapunan, datingan na ang mga bisita. Iyong may boyfriend, iyong kanilang boyfiend, siempre. Iyong wala, e, iyong kanilang mga Kuya o pinsan o kapit-bahay sa probinsiya o kabarkada sa high school o sa kolehiyo. Iyong ibang talagang walang maimbita, sumasama na ring makiupo upang manood kuno, pero nagbabakasakali pa ring may mag-may I dance with you! Na matapos ang kunwari ay patumpik-tumpik na huwag, hindi, ayoko… e, sasama rin pala!

Pinakamabiling tugtog na sinasayawan, lalo na ng mga magboy-friend, ay iyong sweet o slowdrag. Doon na sila nagchi-cheek-to-cheek. Magkadaiti ang mga pisngi hanggang noo, lalo at halos magkasintaas sila. Kung sobra ang taas ng lalaki, yumuyuko ito nang bahagya at napapatong ang baba sa tuktok ng kasayaw (kaya dapat naliligo bago ang party). Ang hawakan ng kamay noon, iba pa, hindi tulad ngayon na sa leeg nakapulupot ang mga bisig ng babae at magkasalikop naman sa baywang nito ang mga bisig ng lalake. Noon, nasa balikat lamang ng lalaki ang kaliwang kamay ng babae at romantic na iyong idinadaiti ng lalake ang magkahawak nilang palad sa tapat ng kanyang dibdib. At halos hindi sila umaalis sa kinatatayuan, pauguy-ugoy lamang, habang ang plakang 78rpm ay umiikot sa turntable at ang magkakasabay ng tinig ng The Platters ay umaawit ng Only you can make this world seem right, only you can make the darkness bright…Sabi nga ng roommate kong taga-Paombong, anak ng tinapa!

Let’s Twist Again! Ang sayaw na twist noon ay para lamang spagheting pababa at spagheting pataas ngayon na naging hit sa Eat Bulaga ng Channel 7, pinatanyag ng mga Sexbomb Dancers. Kaya kung tutuusin, ahead of the times pala kami noon, iba nga lamang ang tugtog.

Ay, naku… talagang ang musika ay malaki ang kahalagahan sa ating buhay. Isipin mong makarinig ka ng isang himig, dagli na nitong ibinabalik ang mga alaalang nakabaon na sa limot.

Tulad nito. Sabi ng doktor sa akin. You need to exercise. Brisk walking is recommended. But I am an owl and I sleep late. Getting up early in the morning is a no-no. So, paano? May nagpayo, magsayaw ka na lang! Sayaw? Ano, uupa pa ako ng DI? Hindi, sagot sa akin. Mag-isa ka lang. Ano, mag-isa! Aba, e, baka akala ng makakita… In private, sa tagong lugar…

Naisip ko, may katuwiran. So, now, in the few times that I exercise, I do cha-cha in the privacy of our bedroom or the patio overlooking my small garden. I put in my player a non-stop cha-cha CD which is a collection of old songs. So while I cha-cha the hour away, I let my imagination soar and recapture memories gone by through the music I dance to. Some of which are as follows -

Day O – This was in the late Fifties. That was the time I loved playing the guitar and the ukulele, strumming the moments away, singing “Little Brown Gal”, “Blue Moon”, “Heart and Soul”, “Sinisinta Kita”. I remember being with a new barkada whose members were all fond of music and most were gifted with good voice. We sang songs by Jerome Kern, Sigmund Romberg, kundiman and pops. That’s Elvis and Sinatra for me.

Seven Lonely Days – Panahon din ito ng dormitory life (halos sampung taon akong nagtira dito). At tulad nang naunang recollections sa unahan ng posting na ito, just the word “dormitory” and I am swamped with memories of fifty or so “dormitoryanas” and their bitter sweet experiences of living in the dorm. How their lives inspired me to weave poignant stories to tell. And led me to write a sort of Ode to Dormitory Life that gave me my first Palanca award (February 2009 posting).

Never On Sunday – If ever there is a theme song for writing, this is mine. I could not remember why or how it became so. I just got the urge or inspiration to write (then) whenever I hear the song. The memory it conjures is a small eskinita somewhere in Azcarraga, now Claro M. Recto, near the Hollywood Theatre and Quezon Boulevard. It was known then as Calero where the publishing company putting out Liwayway Magazine, was located.

And there are so many other old songs that I sing and dance to…
that make me smile and happy...
and nostalgic…
and sometimes sad,,,
and wistful.

Kayo ba, anong awit ang kapag inyong narinig
ay kagyat na nagbabalik ng mga gunitang
matamis…
malungkot…
mapait…