INTERNET

INTERNET

Isang kahindik-hindik, para sa akin, na pangyayari ang aking naranasan kamakailan habang may ginagawa ako sa computer na gamit ko.  

Sa kasalukuyan, nasa proceso ako nang editing ng aking ikaapat na aklat na nais kong maipalimbag sa 2016.  Mapapansin ng mga nakabili ng aking unang aklat (at ito ay ihinihingi ko ng paumanhin) na marami ang typographical error, sa mga spaces, paragraph, capitalizations, spelling atbp. Patawad po, birth pains. 

Iyong ikalawang aklat, sa tagal nang paulit-ulit na pagbasa ay mangilan na lamang daw typo error ang nakita ayon sa feedback sa akin. Ang lahat naman ay pawang tungkol sa typo error. Kung iyon mismong nilalaman ang pag-uusapan, iyong sa ikatlong aklat, tulad ng una at ikalawang aklat, ay overwhelming ang response ng mga nakabasa na tunay na nakatataba ng puso: kumbaga sa pagkain, lasang ‘henga pa! Humihingi na ng kasunod! Kaya nga po, nakatuon na ang aking panahon sa editing ng ikaapat na libro. At dito nangyari ang kahindik-hindik kong karanasan.

Ang teksto ng nobela na nalathala noong 1989 (higit nang 25 taon ang nakalipas) sa LIwayway ay kinailangan ko pang ilipat sa computer dahil sa makinilya ko pa ito unang ginawa. Higit siyamnapung kabanata ito na buong tiyagang muli kong tinipa sa keyboard ng computer. Daming editing na gagawin sa mga capitalization, punctuation, spelling at iba pa! Sabihin pang minsan, mas marunong pa ang computer sa akin na siyang sumulat ng nobela. Aba’y binabago ang text! Kaya talagang trabaho ang maglabas ng libro, di pa kasama ang pagpili ng pabalat o cover, at iba pang pagsasaayos ng kabuuan ng nobela.

Ganito ang nangyari: Nag-e-edit ako. May dini-delete, kaya pinipindot ang del sa keyboard. Mayroon namang iyong backspace ang titipahin. Sa 375 na pahina ng nobela na nasa file ko, 70 na ang aking edited at nai-saved. Nasa 74^th page yata ako nang biglang nag-delete on its own ang aking computer!!! Page 75, 76, 77, 78 onwards, tuluy-tuloy itong nagbubura na parang may sariling buhay! 

Sumigaw ako! Tinawag ko ang dalawa kong anak (isang computer 3-D animator at isang fine arts graduate at digital artist) for help.  Bakit, bakit, tanong ko. Pahintuin ninyo, nauubos, nabubura ang file ko!

Tanong ng anak ko, may back-up ka ba? Ibig sabihin, kung may naka-saved akong kopya sa flashdrive. Mayroon naman, pero raw materials, wala pang editing na nangyayari. 

Pindot dine, pindot doon, escape, etcetera, ngunit tuluy-tuloy pa rin ang pagbubura ng computer sa aking file. Feeling ko ay para akong nanghihina, nauubusan ng lakas, parang may isang pangyayari sa harap ko na hindi ko mapigil, wala akong magawa. Inisip ko na lamang, many months work gone, down the drain, magsisimula ulit.

Nang ewan, kung anong kumbinasyon ang napindot ng aking anak, biglang tumigil si computer. Higit one hundred pages ang nabura. Sabi ng anak ko, huwag kang pipindot ng save. Wait ka lang. Ewan kung ano pa ang ginawa, file recovered completely ang nakita ko. Kaagad ipinalagay ito sa aking flashdrive at inilipat din sa bagong computer. At tinuruan akong mag-save everytime na may ginawa sa file, under a different file name.

Ay, naku, my computer, pinataas mo ang aking high blood! Friend kita, di ba? Bakit mo naman ako biniro nang ganito?

At yamang nasa subject tayo ng internet, isang kwento tungkol dito ang alay ko ngayon sa inyo.