Goodbye, 2010, Hello, 2011

Goodbye, 2010, Hello, 2011

Paano ba magpaalam sa isang nagdaang panahon? Muling sasariwain ang masasayang araw? Kalilimutan na ang mapapait at malulungkot na naranasan? O parang balance sheet ng isang accountant na ililista ang mga nadagdag na assets, gayundin ang lumaking liabilities.

Pero, maraming kasabihan tungkol dito. Natatandaan ko, bagaman at ewan ko kung sino o saan ito nagmula, sabida: Forget the past, live in the present, and let the future go hung! Ito ang paborito kong payo sa mga kaibigang waring itinatali ang sarili sa isang malungkol na lumipas. Iyon bang mga taong gustong naglulunoy sa mga sama ng loob, nasaktang damdamin at kung anu-ano pang mga pangyayaring sila ang naapi o niloko o pinagtaksilan. Let go, let go... na lagi ngang sinasabi, na para namang napakadaling gawin.

May narinig pa ako: The past is a cancelled cheque, the future is a promissory note, the present is cash. At may isa pa: The past is history, the future, a mystery, and the present is a gift.

Kaya, saan pa tayo niyan. Sa nakalipas, sa hinaharap, o sa kasalukuyan? Pero may kontra-kasabihan naman din dito. At tagalog na tagalog pa! Ang hindi lumingon sa pinanggalingan ay hindi makararating sa paroroonan. Dahil kung hindi naman tayo matututo sa mga leksiyong itinuturo ng masamang pangyayari sa nakaraan, malamang na ulitin na naman natin ang mga kamaliang ito.

Pinakamainam siguro ay saglit nating pagbalikan, kumbaga ay rebisahin, ang nakaraang taon o ang iba pang mga taon bago ito, at tiyak namang mamamaibabaw sa alaala ang mga pangyayaring marahil ay dapat nating ginawa, pero hindi ginawa, o ginawa natin, pero dapat ay hindi! Dapat ay sinabi, pero hindi natin sinabi, o sinabi natin, pero dapat ay hindi! At sa mga pangyayaring ito ay makapulot tayo ng mga simpling leksiyon ng buhay... na ngayon, sa kasalukuyan, ay maisasakatuparan natin. As a way of life. At anuman ang in store sa atin sa darating na panahon, kung tama ang ginagawa natin sa kasalukuyan, everything will fall into place.

Napag-aralan namin sa isang seminar ang keeping an attitude of gratitude. At minsan, naging assignment namin ang pagpraktis dito sa pamamagitan nang pagbibilang ng mga blessings. Tulad ng kantang pinasikat ni Bing Crosby. When I'm worried and I can't sleep, I count my blessings instead of sheep, and I fall asleep, counting my blessings... At sinubukan kong gawin ito, at ang dami ko palang blessings! Kaya lang, masyado akong na-engross sa pagbibilang, na lalo akong nagising!

Nagsimula kasi ako sa pagpapasalamat sa malambot kong unan, sa malinis na punda (at parang flashback, maaalaala ko iyong mga taong grasa na kung saan-saan natutulog, o mga batang nakapamaluktot sa kartong higaan sa bangketa), sa kumot o comforter, sa screen dahil hindi na kailangang magkulambo, sa mainit na tubig mula sa heater kapag naliligo, sa tubig na hindi na kailangang igibin sa poso, sa sabon, sa shampoo, sa malinis na tuwalya... ang dami-dami!

At salamat sa pamilya, sa asawa, sa mga anak, sa katulong sa bahay, sa mga kaibigan, mga kaiskwela, mga kapit-bahay, sa karterong nagdadala ng sulat, sa mga tindera sa palengke, despatsadora sa dept. store, mga tricycle driver, mga masasayang batang naglalaro sa harap ng aming bahay (kahit maiingay at nakayayamot kadalasan), ang dami-dami!

Salamat pa rin sa mga gamit sa bahay, mga appliances, mga cd. Salamat sa magagandang musikang naririnig at nakakanta. Salamat sa mga librong nababasa. Salamat sa computer. Sa internet. Salamat at natuto akong mag-email, mag-blog, magkwento.

At siempre, laging salamat sa mga tagasubaybay ng aking website. Dalangin ko naman, sana ay nasisiyahan sila sa mga nababasa dito. At bilang bonus, inaanyayahan ko sila na magtungo sa http://www.oovrag.com/stories/stories2010c-2.shtml kung saan mababasa nila ang isa kong kwento, Ang Tagahanga ni Alice, nasa December issue ng kanilang e-zine magazine.

At ngayon, sa paghihiwalay ng taon, nais kong lingunin, at pasalamatan ang leksiyong idinulot ni Ondoy. Maging organized at kahit paano, maging handa. Hanggang ngayon, dala pa rin namin ang gunita ng mga winasak ni Ondoy, ngunit nagsisilbi lamang itong paalala, na ang mga materyal na bagay ay naglalaho, kahit na nga ang buhay, ay hiram lamang.

Sa kabuuan, sa nakaraang taon, nais kong pasalamatan ang pagkakataong naibigay sa akin na maipalathala ang isang compilation ng aking mga kwento, nakatipon sa isang libro, Minsan, May Isang Pag-ibig, na ngayon ay mabibili na sa www.lulu.com. Ito ay isang munting pangarap na matagal na inalagaan, na nakakita ng katuparan ng taong nagdaan. At maraming salamat sa mga bumili na ng libro. At sa mga bibili pa!

Kaya, sa taong 2010, paalam at salamat! Salamat. Salamat. Salamat sa Diyos!

At sa taong 2011, hello! Sana'y maging manigo ka sa lahat sa amin. Maging Kagalingan sa mga maysakit. At magdala ng Kapayapaan at Kaunlaran sa bayan.