COMMENTS AND FEEDBACKS, JUNE 2010

COMMENTS AND FEEDBACKS, JUNE 2010


Sa dormitoryo noong araw, halata kung sino ang mga manliligaw na dumadalaw sa mga nakatira rito. Regular ang pagbisita ng mga ito. Na karaniwan ay dalawa o tatlong beses isang linggo. Halata rin kung hindi pa magkasintahan ang dumadalaw at ang dinadalaw, dahil kung maupo sila ay magkaharap at may mesita sa pagitan nila.

Ngayon, kung may pagkakaunawaan na ang dalawa, halos araw-araw nang makikita si Binata sa dormitoryo. Kabatian na niya ang maraming dormitoryana. Malakas na siya sa receptionist, sa “boy”, sa mga katulong. Karaniwan nang magkatabi na sila sa pag-upo ng kanyang dinadalaw at paborito ng marami ay ang sofa. Saka, kapag may sosyalan sa dormitoryo, tulad ng Acquaintance Party, Valentines Party, siya siempre ang ka-partner.

Ngunit may pagkakataon din na hindi malaman ng mga nakakakita kung ano ang relasyon ng dumadalaw at dinadalaw. Kapag tinanong ang dinadalaw, ang isasagot ay “kaibigan lang”. Na totoo naman. Pero, halos araw-araw ay dumadalaw ang nasabing kaibigan. At minsan ay magkatabi rin sa upuan. At sa mga sosyalan ay siya ring iniimbita. Ano kaya sila talaga?

Talagang nangyayari sa tunay na buhay ang paksa ng kwento ng Hunyo na P'WERA BIRO, HA? Maaaring iba nga lamang ang pamamaraan kung paanong ang isang pagkakaibigan ay natutuloy sa tunay na pagmamahalan bilang magkasintahan. Isang kaibigang babae ang nagsabing I met him halfway. Mayroon namang nagsabing basta na lamang nagturingan silang magkasintahan, dahil natagpuan nila ang mga sarili na nag-aalalahanan, at kalaunan, nagseselosan na.

Naalala ko tuloy ang isang kaibigang lalaki, na noon ay nagtanong sa amin kung paano nagsabi ang boyfriend namin ng kanilang niloloob. Harapan daw ba, sa pamamagitan ng sulat, o telepono. Ang tanong niya ay sinagot ng isa sa amin nang patanong din. Ang sabi, what if he told me personally. Sagot lang niya ay he is someone who knows what he wants. At naisip namin, so the boyfriend knows what he wants, at ako 'yon!

Narito ang ilan sa mga feedback na tinanggap ko tungkol sa mga postings ng Hunyo.


-Galing ng strategy ng dalawang tunay namang nagmamahalan: "kung nagbibiro ka man, pasensya na lang. Hindi kita pawawalan." (CLAIRE)

-Nabasa ko rin iyon June na kwento. Maganda at marami ay ganito ang ending sa mga magkakaibigan sa friendly terms sa simula. Keep sending , I enjoy all your kwento, very entertaining and relaxing for me to read , especially the details of the conversation and settings. (LILIA)

-Hello! Kumusta na kayo? I hope wala namang maysakit and everybody is up and about. I just read your kwento for June and I enjoyed it. Yun ding mga sharings ay nakakatuwa . Keep it up and also your translation of the poem ay tila tugmang tugma at ang ganda ganda. Keep up the good work and more power to you. Di ka pa rin kumukupas!! Regards and God bless. Love, (C.M. )


Tungkol sa translation ng tulang what makes a dad, ikinatuwa naman ito ng nagpadala sa akin ng nasabing tula. Kinilabutan pa raw siya at naluha. Kumbaga ay na-touch siya. At may sumigunda ring nagkomentaryo at nag-email sa akin na kinilabutan rin siya at naluha. Pero sa ibang kadahilanan: hindi raw niya naintindihan iyong... para sa kanya, na isang GI, ay malalalim na pananalita. Sabi ko nga sa kanya, he made my day. Ang tawa ko talaga. Akala ko pa naman, na-touch rin, iyon pala, walang naintindihan.

Naitanong ko sa nakaraang posting ito: Did we build enough memories for them (our children) to go back to? And did we share with them memories of our “kabataan”? Narito ang isang feedback tungkol dito.

THANK YOU VERY MUCH FOR INCLUDING MY E-MAIL ABOUT MY FATHER IN YOUR LATEST BLOG.

IN CONNECTION WITH YOUR QUESTION, "KUNG MAALALA KAYA TAYO NG ATING MGA ANAK PAGDATING NG PANAHON”... I THINK THEY WILL NOT FORGET THE LOVE AND CARING YOU HAVE SHOWN THEM.

IN OUR CASE, EVE, WHENEVER WE GO ON VACATION (SINCE THEY WERE BABIES UP TO THIS TYPING), WE TRY OUR BEST TO TAKE THEM ALONG WITH US, JUST LIKE ON 1/08 WHEN MY WIFE AND I AND OUR 3 CHILDREN WENT TO THE PHILIPPINES, INCLUDING OUR 2 GRANDSONS. WE ALSO GET TOGETHER OFTEN FOR LUNCH OR DINNER AT RESTAURANTS OR AT OUR RESPECTIVE HOMES, WHERE WE TALK AND TALK AND SMILE AND LAUGH TO OUR HEARTS CONTENT. WE THANK GOD VERY MUCH FOR MAKING IT POSSIBLE. IT MAKES US CLOSER TO EACH OTHER, AND THIS CLOSENESS WILL CONTINUE TO LINGER ON FOR A VERY LONG TIME, EVEN WHEN WE ARE CALLED BY GOD, BECAUSE OF "CHERISHED MEMORIES." (EDDIE)

Naitanong kong minsan sa aking mga anak kung natatandaan nila ang pamamasyal namin sa Luneta, pagpunta sa Pagsanjan shooting the rapids, pag-ikot sa Laguna Lake sakay ng aming Volkswagen at mga panonood ng sine, pagkain sa restoran noong maliliit pa sila. Halos walang detalye silang natatandaan, ngunit alam naman nilang ginawa namin iyon. Dahil sa ilang kuha ng litrato sa album na natitingnan nila noon, pero wala na ngayon, tinangay na ni Ondoy. Naihimutok ko tuloy na parang balewala pala iyong mga paghihirap namin. Maganda ang paliwanag ng mga anak ko rito. Na ikinasiya naman ng aking loob.

Sabi nila, maaari ngang hindi nila natandaan ang mga nasabing family activities noong maliliit pa sila, ngunit, na-imbibe naman nila ang resulta nitong emotional security na naging bahagi ng kanilang personality make-up. Lumaki silang walang masyadong hang-ups.

At okey na sa akin iyon.