COMMENTS AND FEEDBACKS – November 2008

COMMENTS AND FEEDBACKS – November 2008

Pahabol sa kwentong “Hiwalay”

- This is about yur stori , HIWALAY. In comparison to a true life historia de un asawahan, my friend’s married life is one that has tested time. She is an abused wife not only verbally but physically as well. And not only that, pati ‘yong anak na babae, napagdiskatihanan din…not sexually tho.

Both are full blooded pinoys, but my santa kaibigan did everything to make sure her children are all protected emotionally n financially. She had filed for divorce twice but yet changed her mind n remained w/da guy, up to da present time….kaya lang, isa pang maling hakbang noong lalaki, tuloy sa preso….tuloy divorsio.

This woman’s heart of gold, made her ULIRAN in my vocabulary. Her intention was not for herself but for her children’s safety n wellbeing, n these, God rewarded her. From I.

(May kwento sa akin ang kapatid ko tungkol sa isang pag-asawahan na medyo hawig sa isinalaysay mo. True to life ito, nangyari sa isang kakilala at kababayan nating lahat. Kaya lang, hindi natin ka-henerasyon, kaya siguro nagkaroon din ng kaibhan ang mga ginawang hakbang.

Pito ang kanilang anak, sunud-sunod. Abandonada siya. Kumbaga, nangibang-bahay (at bansa pa!) at bumuo pa ng bagong pamilya ang lalaki. Para makaraos at maigapang sa pag-aaral ang mga anak, nagtinda ng kakanin at samu’t sari si Inang sa isang iskwelahan dito sa Manila. Panahon ng Hapon, liberation, siya lahat ang bumalikat ng tungkulin ng isang magulang. Awa ng Diyos, napagtapos niya ang mga ito.

Sunod na eksena, namatay ang nanay sa bagong pamilya. Heto na si Tatang, bitbit ang naging anak sa pangalawa, binabalikan si Inang. Kapwa may edad na sila ngayon, mahigit nang dalawampung taon silang hiwalay. Sabi ni Inang, ngayon pa? Ngayon pa na tapos na ang mga problema ko, wala na akong inaalala. Mabuti na ang buhay ng mga anak ko…

Ayaw pumayag ng tatlong nakababatang anak. Ni hindi nila kilala ang taong ito na Tatang daw nila! Pero iyong mga nakatatanda, na may magaganda pa sigurong alaala ng kanilang ama, ang siya namang nakiusap na sana, patawarin na ng kanilang ina ang nagbabalik-loob na ama.

Patatawarin kaya ito ni Inang? Abangan sa susunod na linggo …… …………………… Pasensiya na, I just can’t resist doing this…

O, sige na nga, tatapusin ko na!

Muli, niligawan ni Tatang si Inang. Alam niyang mahilig sa halaman si Inang, kaya, bumili siya ng lupa at bahay sa isang lugar na pwedeng pagtaniman ng mga bulaklaking halaman. Niregaluhan niya ito ng mga naggagandahang halaman. Roses. Orchids. Dahlia. Chrysanthemum.

At doon lumambot ang puso ni Inang. Tinanggap na niya nang maluwag sa kalooban ang nagbabalik-loob na asawa. Matagal rin silang nagsama na masasabi na ring pangalawang gloria at sa piling niya binawian ng buhay ito.

Maganda rin, di ba? Kung ikaw kaya, tatanggapin mo pang muli ang bumabalik mong kabiyak? O sasagutin mo na lang ng “hello… masaya ka!”)

-I’m always humahanga sa mga topics mo lalo na yung mga narration of our youth’s journey…buti ka, natatandaan mo pa. In high school, uhugin pa mi, pagdating naman sa college, mistulang mungha (‘coz of those sister of charity in UST na parang mga prison guard sa ka-istrikto)………………ay, that’s why, I can’t recall anything. Tenks for informing me of those events I missed in life. As always I will be anticipating yur next kwento. From Insan.

(I remember UST. Noong nasa college ako, kapag umulan na at bumaha sa Claro M. Recto na Azcarraga pa noon, yayayain na ako ng kabarkada ko sa high school na sa UST nag-aaral ng medisina. Dahil, baha sa loob ng kampus ng UST. Ay, sarap magtampisaw sa baha! Pero noon, ewan ko ngayon, hiwalay pa ang mga boys at girls doon sa university ninyo. Hiwalay ang mga daanan, di ba?)

- Alam ko pong bilang manunulat, tumataba ang puso natin hindi lamang kapag may nagbabasa ng ating sinusulat, kundi kapag may nabubuhayan din ng loob na sumulat dahil sa atin. May bumisita po sa blog ko at sinundan ang blog nyo. Mahilig po talagang magsulat iyon pero minsan pinanghihinaan ng loob. Nang mabasa ang blog nyo, lumukso ang dugo at tumapang magsulat uli! From M.

(Salamat, salamat, salamat! At kahit sa maliit na paraan, may mabuti naman palang kinahihinatnan ang mga pagsusulat kong ito. Natatandaan ko pa nga noong bago pa lamang akong nanalo sa Palanca, kinuha akong isa sa mga resource speakers sa isang kolehiyo sa probinsiya. Tungkol ito sa creative writing.

Hiyang-hiya ako tuwing naaalaala ko ito. Kasama ko pala noon ay isang kilalang writer at poet, professor pa sa isang exclusive school sa Manila. Ewan ko kung ano ang naisaloob nito nang marinig ako – una akong nagsalita. Kasi naman, hindi ito ang pinag-aralan ko. Kung debit at credit at financial statement pa siguro, baka may nasabi ako. As it was, ikinuwento ko lamang kung paano ako nagsimulang magsulat ng kwento, kung paano ko hinimay-himay ang mga kwento kong nababasa, saan ang simula, ano ang gitna, paano natapos. At gamit ang mga mekanismong ito, isinulat ko ang mga ideyang nasa utak ko. Sa simula ay parang kopya ang konstruksyon ng kwento, pero, sabi nga ni Liwayway Arceo, if you’ve got it… lalabas ang sarili mong istilo at pamamaraan ng pagsulat. Lahat daw ng mga paksa ay halos naisulat na. Nagkakaiba na lamang ang “treatment” ng sumusulat nito.

Sana’y makabasa rin ako ng mga sinusulat ng mga kakilala mo.)

KAGABI, MARAMI NANG TODOS LOS SANTOS ANG NAKALIPAS

- I got and read your kwento "Todos Los Santos". Bumalik sa memory ko ang ginagawa namin ni Roger or kami ni Ravenal pagsapit ng Todos Los Santos, hindi para dumalaw sa mga namatay, bagkus naghahanap ng mga kaibigan, specially dalaga at may magandang tipo From M.

(Mission accomplished. Iyon ang isa kong gustong mangyari sa mga bumabasa ng aking kwento. Ang maka-relate sila at tuloy magbalik-gunita sa mga araw na nagdaan. Siguro, doon kayo sa may Barasoain namamasyal ni Roger…joke only!!!)

PALAGAY KO'Y GANYAN ANG SENARYO SA BAWAT BARYO NUON KAPAG DUMARATING ANG UNDAS. SA AMIN, MAY BARKADA RIN AKO, AT INUUMAGA KAMI SA PANANAPAT SA ILANG BAHAY NA ALAM NAMING MAY NILUTONG MGA KAKANIN. HANGGANG SA PAG-UWI AY GALIT NG INANG KO ANG SASALUBONG SA AKIN....MASAYA, MASAYA TALAGA.. From C.

(Ito ang hindi naranasan ng ating mga supling. Maliban sa pag-uwi ng Araw ng Undas sa probinsiya upang dalawin ang puntod ng ating mga magulang na mga lolo at lola nila. Na lalong hindi mararanasan ng maraming mga kabataan ngayon. Mga batang lalaki sa selebrasyon ng Halloween at trick or treat. Ngunit sabi nga, kani-kaniyang panahon ito. Sila naman ang magtitipon at magtutumpok sa mandala ng sarili nilang mga alaala.)

-Section One pala si Dan, lower section si Nenita. Sino ba si Nenita? Sino ba si Dan? Bakit ihinuli pa ng barkada ang Mabolo, e, mas malapit itong puntahan kaysa sa Barasoain mula sa Tubigan?

Nakakaiyak naman talaga ang mga kwento mo…From B.

(Dami mong tanong. Pero okey ‘yan. Ibig lang sabihin, tumimo ang kwento. Tulad nang nasabi ko na noon, ang karakter sa aking mga kwento ay “composite” lamang ng maraming mga kaibigan at kakilala. Talagang makikita mo sila sa mukha ng iyong mga kaiskwela! Tungkol naman sa kung bakit inuna pa ang pantiyon sa Barasoain, e kasi po, nasa pantiyon sa Mabolo ang patay nina Nenita. You save the best for last, sabi nga.)

-I am reading all your kwento, it put me in a broad perspective at looking varied life experiences . Enjoy the real tagalog kwento and very casual conversation of the characters. Till the next yugto. Thanks to you. From L.

(Salamat din sa pagbasa mo. I am extending an invitation to your Pinoy friends to visit my blog. Sina Beng and the folks at LA. Baka interesado sila…)

-Ano ba yong “gapi “ . Tunay na pang-undas itong hwento mo… nakakalungkot/makakaiyak. – From S

(Ibig sabihin ng “gapi” ay “lugmok na sa pighati”. At dahil nagre-refer ito sa physical health condition niya, ibig sabihin nito ay lubhang talunan na ng hirap at sakit, physical, mental at emotional. Sumuko na si Nenita, nagapi na siya. Nagba-bye bye na. Lungkot din ako nang sinusulat ko ito, sa totoo lang.)

-Maganda ang story at na-iiba ang twist, at sa huli ay namatay pala si Nenita. Iba ang ending. Aabangan ko ang susunod na story for December. – From M.

(Alam mo, naghahanap ako ng medyo masasaya namang kwento para sa isang taon. Napansin ko, malulungkot nga ang kwento ko. Kasi, in my experience, mas natatandaan ng tao ang malulungkot na istorya, kaysa doon sa mga happy ending. Like Wuthering Heights by Emily Bronte… kaya siguro nagkaroon ako ng leaning sa pagsulat ng mga stories that bring back poignant memories.)

-Malungkot pala ang ending ng kwento mo! Meron pa bang isang Dan ngayong panahong ito? Tila naglaho na ang ganoong breed na totoong magmahal. Parang ngayon ay napakadaling magpalit ng boyfriend at girlfriend ang mga kabataan , ibang iba na . Pero siguro meron pa namang mangilan-ngilan (ako na rin ang sumagot sa tanong ko) I'll be waiting for the next story. Itong nakaraang story brought back memories. From Cm.

(Mayroon pa siguro. I am inviting my blog visitors to email me or thru the Comment at the bottom of the posting “Dan” stories. Para mapatunayan lamang natin na “love is not dead” sa panahong ito.)

-Ang lungkot naman ng ending. Kawawang Dan, tumandang binata dahil sa naulilang pag-ibig! Reminds me of someone in a somewhat similar circumstance. – Anonymous

(Mr. or Ms. Anonymous, so may kakilala o alam ka palang isang “Dan” sa panahong ito! Could you share with us your Dan’s love story?)