Estrella

ROBI DOMINGO, ATENISTA SA PINOY BIG BROTHER:

SA AKING PANANAW

Bihira akong manood ng telebisyon. Higit kong kinagigiliwan ang makinig ng mga lumang awitin sa radyo o sa pinatutugtog na CD. Nostalgia trip, kumbaga.

Minsan naman, ego trip, tiningnan ko sa google ang pangalan ko. Ito ay nang matutuhan kong mag-google ng kung anu-ano at sinu-sino.

Kaya, nagulat ako nang makita ko ang entry na ito: ABS-CBN Community - "True Blue Atenista" Robi (OT)

May Multiply site para sa manunulat na si Evelyn L. Estrella (na Evelyn Estrella-Sebastian na pala ngayon) na naglalaman ng ilang larawan, video interviews ...

Na nasa Multiply site pala ako. At si Robi pala ay kasali sa Pinoy Big Brother! Kaya pinagtatawagan ko agad ang mga kaibigan at kamag-anak kong nanonood nito at tinanong sila tungkol kay Robi.

Feedback nila: Ayyy, guwapo! Cute! Mukhang mabait! Manalo sana…

At nainteresado silang malaman kung paano ko nakilala at bakit ko kilala si Robi.

Hindi importante ang buhay ko sa buhay ni Robi. Nagkataon lamang na isang requirement nila sa isang subject sa Ateneo bago magtapos sa high school ay ang kapanayamin ang isang writer. Hindi man ako writer sa tunay na kahulugan ng salitang ito, manapa’y isa lamang storyteller, ako ang napili ni Robi at ng kamag-aral niyang si Nico sa roster ng mga nanalo sa Palanca Awards for Literature para sa nasabi nilang assignment..

Tumawag si Robi sa telepono namin. Sinabi ang pakay. Hindi naman bago sa akin ang makatanggap ng ganitong tawag. Marami-rami na rin naman ang nag-interview sa akin mula sa iba’t ibang paaralan – taga-Ateneo rin na kaiskwela ng anak ko (pero iba ang ininterbyu ng aking anak noon), UST, CEU, Pamantasan ng Maynila, San Beda, Bulacan State University, atbp. Hindi ako pwede ng ganoong petsa, hindi siya pwede ng ganoong petsa. Sa madali’t sabi, tatawag ulit. At tumawag pa nang makailan bago sumapit ang araw ng aming pagkikita.

Itinuro ko kung paano ang pagpunta sa aming bahay sa Marikina. At tandang-tanda ko ang araw na iyon, dahil, kakaiba sina Robi sa mga naunang nag-interbyu sa akin.

Kumatok si Robi sa aming gate. Binuksan ko. Ay, ka-guwapong bata, naisip ko.

Tuloy, tuloy, sabi ko. Inabot ni Robi ang aking kamay. Nagmano! Natuwa ako. Galing, a, naisaloob ko. Sa panahong ito, bihira na sa mga kabataang laki sa lungsod at nag-aaral sa mga iskwelahang tulad ng Ateneo ang nagmamano. Magalang na bata. Tinuruan siguro ng magulang, naisip ko pa.

At iniyabot sa akin ang isang kahon ng Goldilocks rolls. Ha, ha, ha, ang tawa ko lang. Sabi ko lang naman sa inyo, sa tapat ng Goldilocks sa bayan kayo kumuha ng tricycle. Di ko naman sinabing magdala kayo nito. Kung nalaman ko lamang na magdadala kayo, sana, doon ko kayo pinasakay sa tapat ng… biro ko at nagtawa ako nang nagtawa. At kasunod kong naisip, thoughtful ang mga batang ito. O napayuhan ng mga magulang. Ang magbitbit ng pasalubong sa isang bibisitahin ay kaugaliang Pilipino.

Kumpleto sa paraphernalia ang mga interviewers ko. May digital camera at videocam. Naka-xerox ang mga nanalong manuscript ko sa Palanca. At nabasa na rin nila, kaya alam ang mga itatanong at uusisain sa akin. Hindi ko rin akalain na kalaunan, ang buong interview na ito ay ilalagay nila sa internet – wikipedia, multiply at youtube. Spotlight on a Filipino Author- Evelyn Estrella-Sebastian - SoFA's ...

Magalang makipag-usap si Robi. Laging nakangiti. Pero, sensible ang mga sinasabi. Tinanong ko kung may probinsiya siya. Lahing Bulacan daw ang kanyang ina, Eusebio. Pulilan. Nasabi ko tuloy na ang salutatorian namin sa high school ay Eusebio na taga-Plaridel. Matagal din ang naging pag-uusap namin. Nakaaaliw na kausap si Robi at ang kaibigan niyang si Nico. Kitang-kita sa kanilang mga kilos at pananalita ang mabuting pagkapalaki sa kanila.

Nais niyang maging doktor. Kalaunan ko na lamang nalaman na doktor pala ang kanyang ama.

Matapos ang mahaba rin namang panayam, kasama ang mga kodakan, nagpaalam na sina Robi. Pero ang nakatutuwa, parang hiyang-hiya pa ang dalawa, nang sabihin na may expiry date iyong dala nilang rolls. Tiningnan ko naman at nakita kong hindi naman sa araw na iyon ma-e-expire, may kaunti pang panahon, ilang araw pa para maubos namin ito.

Inihatid ko ang dalawa hanggang sa makalabas ng aming gate. Tinuruan ko silang muli kung paano ang pinakamalapit na daan para makalabas ng aming subdibisyon.

O, sige, ingat, bilin ko kina Robi. Salamat po, sabi naman nila.

At hinalikan ako ni Robi sa pisngi! Ay, feeling lola ako!

Pero ang bottomline ng blog entry na ito, sa ilang oras na pag-uusap namin nina Robi, sa aking nakita at narinig sa kanila – magalang, matalinong makipag-usap, masayahin – malinaw na gumitaw ang kabutihang-asal na kinalakhan nila. Na aking ikinatuwa. At naisaloob ko, may pag-asa pa ang Pilipinas,

(Ngayong buwan ng Mayo, kasalukuyang sinusubaybayan ng marami ang Pinoy Big Brother sa ABS CBN Channel 2. Dahil nga sa pagkukurus ng aming landas ni Robi Domingo, naisipan kong ikwento ang aming encuentro para sa mga nagtatanong tungkol dito na tagasubaybay naman ng blog na ito.

Sa buwan ng Hunyo, abangan ang kasunod kong kwento. Salamat...)