KWENTONG BIYENAN AT MANUGANG

KWENTONG BIYENAN AT MANUGANG

Ito ay mga samu’t saring kwento tungkol sa mga biyenan at manugang na wika nga’y “napag-uusapan lamang at walang malisya.” Kumbaga’y naiwan lamang sa alaala dahil nakatatawa, nakatutuwa, at kung noon man ay nakaiinis o nakahihiyang nangyari, ngayon sa pagbabalik-gunita ay wala nang lahat iyon. Nakatatawa at nakatutuwa na lamang, period.

Totoo pa lang nangyayari ito. Na nangyari sa isang kaibigan. Nang may “pumupormal” daw sa kanya at sa kanyang kaibigan yata na nangangasera sa bahay nila nang nag-aaral pa sila sa kolehiyo, kapag gusto nang paalisin ng kanyang nanay ang mga bisita, ay naglalatag ito ng banig sa sala. Ang maganda rito ay “they live happily ever after” naman nang nagkapangasawahan ang magkasintahan at iyong naging magbiyenan ay nagkasundo naman. Sa pagtatapos ng dekada singkwenta nangyari ito.

Bagong kasal naman ang kamag-anak kong ito. Dahil nakapisan sa biyenan, minsan ay naatasan siyang magluto dahil may pinuntahan ito. Tamang-tamang nasusunog ang bawang na inihulog sa mantika nang dumating ang kanyang biyenan. Masyadong mainit ang mantika, sabi sa kanya. Naaga lang ng dating ang kanyang biyenan, balak sana niyang itapon na ang nasunog na bawang at maggisa nang panibago. Pero malas lang, naabutan siya. Sa ngayon naman ay magaling na siyang magluto.

May kwento naman kung saan marami kang maririnig sa mga bibiyenanin habang hindi pa nakakasal, ngunit nang makasal na, kalaunan ay “favorite” na. Nariyan iyong nagsabi na: Kung kailan pa lumaki ang sweldo, saka mag-aasawa! Kasi, kalakaran sa Pinoy ang mag-intrega sa Nanay habang binata o dalaga, kaya nagkakaroon ng ganoong saloobin. Hindi kasi alam kung ano ang kasasapitan ng nasabing intregahan. Pero, sa pagkaalam ko, naging favorite in-law naman ito.

Isa pang naging magka-vibes ay ang nabalitaan kong bibiyenanin noon na ayaw sa mamanugangin. Napakaraming sinabi na masakit kung tutuusin. Salamat na lamang at walang naghahatid ng balita noon sa mga kinauukulan (wala pa kasing blog noon, heh, heh!), kung hindi giyera patani (uy, biglang nahalukay ang matandang kasabihang ito, giyera patani!). Pero, magka-good sila ngayon!

May biyenan namang very proud sa mamanugangin. Kumbaga’y tipong artista ‘yan…gaganda ang lahi . At manugang na very proud sa mga bibiyenanin. Pero bihira yata ang nakatagpo kong ganito. Ang nangyayari nga ay reverse snobbery. Ang dayalog ay ganito: Mayaman sila? E, ano ngayon, wala sa akin iyon. Mahirap nga kami, pero marangal naman! Na siempre, bulaklak lamang ng dila. Dahil hindi naman ngayon at mayaman, e, hindi na marangal!

Swerte lang na ako ay nakabukod ng tirahan nang bago akong kasal. Nagtatrabaho ako sa downtown Manila at sa palengke sa may Echague ako namimili bago umuwi sa Paranaque kung saan kami nangungupahan. Hindi pa uso noon ang paglilinis ng tindera ng isda na binili sa kanila. Kaya buung-buo ang bangus na nabili ko. Dahil bagong kasal, at hindi naman ako masyadong nagtatrabaho sa kusina noong dalaga, sinimulan ko nang linisin ang bangus ayon sa aking pagkakatanda kung paano gawin ito. Kinaliskisan ko muna, pero dumudulas sa aking kamay. Minsa’y sa buntot, minsa’y sa ulo ko hinahawakan, pero ang dulas talaga! Ang tagal bago ko nagawa ito, pati ang pag-aalis ng hasang at mga bituka. Awa ng Diyos, malatang-malata ang bangus nang matapos. Ang lagay, kung sariwa nabili, bilasa na nang matapos linisin. Salamat at walang biyenan na nakakita. Iyon ang bentahe nang nakabukod. Todo pasa naman ito sa aking asawa, dahil bagong kasal lamang kami. Honeymoon stage pa kumbaga.

Pero sa pagkakataong umuuwi kami sa lumang bahay sa probinsiya sa weekends o reyunyon ng pamilya, siempre ay may nangyayari ring pagdadaop kaming magbiyenan. Kilala ang matatanda sa probinsiya sa pagiging masinop at malinis at kabilang dito ang aking biyenan. Sa paghuhugas ng mga kasangkapan, iba-iba ang kanyang mga gamit. Timplado na ang Tide sa isang plastik na lalagyan na gagamitin sa paghuhugas ng pinggan. Konti-konti lamang ang gamit.. Aakalain ko bang matabig ko ang nasabing lalagyan at natapon ang lahat ng laman! Nakupo! Dali-daling nagtimpla ako nang panibago. Palingon-lingon pa sa likod at baka nariyan na ang aking biyenan. Salamat naman at hindi ako nahuli! Heh, heh!

Kayo ba, ano ang inyong karanasan sa bagay na ito? Katulad kaya ng karanasan ng aking mga karakter sa susunod na kwento ng Hunyo? Abangan ito at siempre, share naman…