Everyday Magic

Everyday Magic

Sa araw-araw na pagtugpa natin sa buhay, ano ba ang pagkakaibang nararanasan natin?  Sabi nga ng isang dating kamag-aral, ano pa, e, di iyo't iyon din.

Pagdating ng Lunes, kung estudyante, pasok sa eskwela;  kung may trabaho, pasok sa opisina, sa planta o pabrika, sa konstruksiyon, sa tindahan, sa kalsada, sa paglalaba, pagluluto, paglilinis, etcetera. Iyo't iyon din hanggang Biyernes o Sabado. Naiiba lamang kung Sabado o Linggo pagdalaw sa nais o dapat dalawin, pangingilin, panonood ng sine, pagtungo sa mall, etcetera. Iyo't iyon din, 'ekanga ng kaiskwela.

Kamakailan sa facebook ay nakita kong naka-post ang larawan ng isang tao, naglalakad, nakatalikod, may sakbit na gitara, may suot na sombrero, naka-long sleeves, tipong hippie na ermitanyo na nabubuhay sa sarili niyang mundo. Ang nakalagay na caption ay: Interesting people walk the streets of Marikina! 

Pinagtatalunan pa sa bahay namin kung ang lalaking ito ay iyong kapitbahay naming nakatira sa ibayo ng sapa/bikelane/kalsada. Ngunit hindi na siguro importante iyon. Ang mahalaga ay ang ipinararating nitong mensahe na sa akin, ay something poetic. O talagang ganoon lamang ako, laging may nakikitang iba. Parang katulad ng titulo ng aking photo-blog na "It is only with the heart that one can see rightly."

O baka naman tunay na mababaw lamang ang aking kaligayahan. Madali akong matuwa. May mumunting bagay  o pangyayaring nagbibigay sa akin ng lugod, na kung sa umaga ko nakita ay  aliw na ako sa tuwing maaalaala sa maghapon o sa iba pa mang araw. 

Tulad ng aking engkwentro kay Mister na biro nga ng aking anak ay “itago natin sa pangalang Mister Oldies but Goodies". Nitong nakaraang linggo ko siya nakita sa palengke. Pagbungad sa pasilyong kinaroroonan ng suki kong maggugulay, makikita ko na itong nakatalungko sa unang baitang ng dalawang-baitang na hagdan. Matanda, hukot, mahaba at nangangailangan ng gupit ang madalang at maputi nang buhok, payat at kulubot ang mukha. Kung marumi o malinis ito ay hindi ko napuna. Dahil isa lamang ang nakatawag sa akin ng pansin at sa lahat ng nagdaraan. Na hindi napipigilan ang pagngiti, kasabay ang paglalagay ng piso, dalawang piso o limang piso sa hawak nitong lata. Na siya ring umakit sa akin na maghulog dito ng pera.

Umaawit kasi ito at hindi pangkaraniwan ang kanyang mga awit. Pawang Ingles! For once in my life, I have someone who needs me... Mga Frank Sinatra classic, Vic Damone, Bing Crosby. Mga sixties, fifties, baka mas luma pa! Nakatutuwa. Nakaaaliw. Kaya, kapag sarado pa ang bangko na pupuntahan ko para magbayad ng mga bills, nauupo muna ako sa stool na laging inihahanda ng aking suki (dahil senior daw ako), at nakikinig sa kay Mister Oldies but Goodies. At nitong huli, ay nag-request pa.

Naisip ko, All the Things You Are? Medyo pasosyal yata. Isip, isip pamore. Too Young, naisip kong hiling, at bumira na siya ng awit. They tried to tell us we’re too young… too young to really be in love…

Sinundan ko pa ito ng ikalawang request. You’ll Never Know. Na agad niyang inawit. Kuntodo emotion pa. You’ll never know just how much I miss you, You’ll never know just how much I care…

Kuwento ng aking suki, English speaking pa raw si Mister Oldies but Goodies. Nakakaintrigang tunay. Tagasaan ito? Nasaan ang pamilya? Ano ang nangyari? Interbyuhin ko kaya. Kaso, baka maubusan ako ng Ingles, mag-nosebleed.  

Sa muli kong pamamalengke ay naroon siyang muli. At wari ay natandaan niya ako. Kaagad niyang inawit ang Too Young  at You’ll Never Know. Na sinundan ng isang awit ni Cely Bautista, Hinahanap Kita.  Aba naku, bigla kong naalaala ang dormitory days ko at iyong mga taga-Paombong na paboritong awit iyon. Agad tuloy akong nag-request ng kasunod, Irog ako ay Mahalin. Iyon yata ang flipside noong plaka. Heheh, plaka pa itong pinag-uusapan natin. Na kinanta naman niya.

Sabi ng aking suking maggugulay. Tatlo raw ang anak nito, namatay na ang isa, kung nasaan iyong dalawa at kung sino ang kumukupkop rito ay hindi niya alam. 

Nang sinundang pamamalengke ay dinala ko ang aking celfon at balak kong kodakan siya, kahit patalikod, o sideview. Remembrance kumbaga. Pero, wala siya. Absent. Nang sumunod kong pamamalengke ay nalimutan ko naman ang aking celfon. At naroon si Mister Oldies but Goodies. Na ang inawit naman ay Once in a While, will you try to give one little thought to me... though someone else maybe nearer your heart...

Tunay na an interesting soul! Si Mister Oldies but Goodies na nagbigay-magic sa ordinaryong pamamalengke ng mga Nanay na sa araw-araw na ginawa ng Diyos ay iyo’t iyon din ang ginagawa – mamalengke, magluto, maghugas ng pinggan, maglaba, mamalantsa, maglinis ng bahay (swerte kung may kasambahay). Salamat, Mister Oldies but Goodies. Next time, hihilingin ko ay My Way. Biro lang…