“MAY EMAIL
KA”
SINULYAPAN ni Erika ang orasan sa kanang sulok
sa ibaba ng monitor. 1:02 AM. Mahigit nang isang oras siyang nakaupo sa
harap ng computer. Nang bumangon siya at nagtungo sa silid na
kinaroroonan nito ay wala pang alas dose ng
hatinggabi. Hindi siya makatulog dahil isang ideya para sa isang kuwento
ang ayaw bitiwan ng kanyang utak. Na nang upuan naman niya ay ayaw
ring bitiwan ng kanyang utak, hindi malaman kung saan uumpisahan, mga daliri
niya’y walang buhay na nakapatong lamang sa ibabaw ng keyboard. Ayaw
tumipa.
Sa isang dako ay alam rin naman niya ang dahilan. Kung bakit waring siya ay
sapupo ng writer’s block. O iyong tinatawag na drought. Kumbaga’y tigang
ang lupang kinapupunlaan ng binhi ng kanyang gustong ikwento.
Hindi siya sanay magsulat ng kuwento sa
computer. Simula’t sapul, ang gamay niya ay ang lumang Underwood na circa
sesenta pa, nabili niya sa book value nito nang magsara ang opisinang
pinapasukan niya, na tamang-tama sa kanyang pag-aasawa, panganganak,
pagpapamilya, at pagsuong sa daigdig ng pagsusulat ng maikling kuwento at
nobela. na siya niyang tunay na hilig, hindi ang tinapos na propesyon sa
kolehiyo. Ang kaso, sa kanyang edad, medyo nananakit na ang kanyang mga
daliri sa pagtipa sa matitigas na teklado ng lumang makinilya. Kasama na
ang sugpungan ng kanyang bisig at balikat.
Noon siya niregaluhan ng kanyang anak na nasa abroad ng isang computer.
Ayaw nga niya, tinutulan niya ang pagbili nito, malay ko bang gamitin iyan,
kanyang wika. Naku, Nanay, ang dali-dali lang naman. Kung marunong
kang magmakinilya, iyon din ang prinsipyo ng computer, sabi ng kanyang
anak. Pero ang daming pipindutin, reklamo niya. Simpli lang,
sabi ng kanyang anak. Nanay, ilista mo lang, paliwanag nito. At naglista
siya.
1. On ang
switch ng UPS at AVR. Para daw mag- brown-out man, hindi agad mabubura ang
ginagawa o sinusulat sa computer. Tuloy pa rin ang kuryente.
Uninterrupted Power Suppy, UPS. Automatic voltage regulator, AVR. Kasi,
minsan, malakas ang dating ng boltahe ng kuryente na nakasisira ng appliance.
Okey, sabi niya.
2. On ang switch ng CPU, Central Processing Unit. Lahat daw ng nangyayari
sa computer bago makita o marinig ay dito nagdaraan. Okey, sabi niya
ulit.
3. On ang switch the monitor. Pero, pwede na rin daw na huwag patayin ito at
pamalagiin na lamang bukas. Okey, sagot niya, hayaan nang laging bukas.
4. Click ang
icon ng Microsoft. Pagbukas nito, nasa document na siya at pwede nang mag-type.
Ang dali-dali. Pati pagbubura ng mali. Pagkokorek. Ang bilis. ng
ganda. Kung matatandaan niyang lahat.
Habang katabi
niya ang kanyang anak na nagtuturo sa kanya, iba ang file sa folder. Ganito ang
pag-save. Ganito ang ganire at ganito ang ganoon, e, kayang-kaya niya ang
mag-computer. Ang kaso, kapag nawala na ito, lahat na yata ng bulilyaso ay
nangyayari sa kanya. Biglang mawawala sa screen ang sinusulat niya. Sigaw agad
siya, anakkkkkkkkk, bakit ganire! Talagang malaking adjustment ang magsulat sa
computer, para sa kanya. Pero, isang nagustuhan niya sa computer ay ang
pag-e-email. Medyo mabilis niyang natutuhan ito. Unlimited ang service na
kinuha ng kanyang anak, dahil lagi itong may dina-download. Kaya, madalas
siyang mag-email sa kanyang anak na nasa abroad.
Ito
ang pumasok sa isipan ni Erika nang ayaw lumabas ang kanyang kuwento sa kanyang
ulo at puting-puti pa rin ang screen ng monitor sa kanyang harap.
Mag-tse-tsek siya ng email. Pinindot niya ang icon ng kanilang internet provider.
Nagkonek siya. At nakonek naman. Lumitaw ang listahan ng mga email
messages niya. Sangkaterbang spam. Mga nag-aalok ng viagra,
cialis, at kung anu-anong gamot for enhancement ng kuwan ng babae at ano ng
lalake. Delete agad niya ang mga ito. Ay, salamat at may email ang
kanyang anak sa abroad. Natutuwang binuksan ito ni Erika. Dear Nanay, bumili na kami ng bagong van. Ang sikip
na kasi sa kotse dahil dalawa na ang bata at sa mga car seats lamang nito ay
punung-puno na ang likod. Tamang-tama sa pagbabakasyon ninyo. Love,
Diane.
Nakita ni
Erika, may isa pang message sa Inbox. Tony
ang pangalan ng pinanggalingan. Ang subject matter ay yesterday’s meeting. Kahapon ba sila nagmiting ng mga
kaklase niya tungkol sa reyunyon? O noong isang araw? Anong araw na
ba ngayon? Pero sinong Tony
ito?
Nang buksan
niya ang mensahe ay saka naalala ni Erika ang bilin ng anak na huwag na huwag
siyang magbubukas sa Inbox ng email na hindi niya kilala ang pinanggalingan.
Baka may virus. Pero, huli na nga ito nang maalala niya. buksan na. At binasa
niya.
Nagpunta ako sa bangko kanginang umaga. Nakita agad kita.
Nakaupo ka sa may mesang nasa likod ng teller na malapit sa
may New Accounts na kinaroroonan ko. Alam ko ring nakita mo ako.
Pero, hindi mo ako pinansin. Bakit? Tony.
Kumunot ang noo
ni Erika. Kailan ba siya nanggaling sa bangko? Kahapon? Noong isa ng araw? A,
kangina siya nasa bangko. At doon nga siya nakaupo sa harapan ng mesa ni
Pinky, sa likod ng teller na si Merlyn. Pero sino si Tony? Na hindi raw niya pinansin.
Itinuro niya
ang palaso ng mouse sa Edit sa kaliwang sulok ng monitor. Pinindot ang select
all, at ang delete sa keyboard. Naglaho sa screen ng monitor ang mensahe
ni Tony. Paghiga niya ay agad naman niyang nalimutan ito.
Kinabukasan, nagising si Erika na naglalaro na naman sa isipan ang kuwentong
gusto nang makawala sa kanyang utak. Pagkatapos ayusin ang mga pang-araw-araw
na trabaho sa bahay, tinungo niyang muli ang computer. At biglang
sumulpot sa kanyang isipan si Tony. Agad siyang kumonekta sa internet, at
tiningnan kung mayroon siyang email. Mayroong isa, galing sa nagngangalang
Mariel. Ang subject matter ay re yesterday’s
meeting. Dali-daling
binuksan ito ni Erika, muli na namang nalimutan ang babala ng anak na huwag
magbubukas ng email mula sa hindi kilalang tao. At binasa ang mensaheng
nakasaad dito.
Pasensiya ka na. Kasama ko ang aking asawa sa bangko nang makita mo
ako. Medyo may pagkaseloso siya. Kahit wala naman akong ginagawang
kasalanan at ingat na ingat sa aking mga pagkilos. Mahirap nang makilala
ka niya nang harapan. Dahil kilalang-kilala ka niya sa pangalan.
Hindi maiwasang nababanggit ka paminsan-minsan ng mga dating kaibigan, na akala,
ay tayo ang nagkatuluyan. Iniisip ko nga lamang kung bakit pinagtagpo pa
tayong muli ng kapalaran. Bakit nga kaya? Mariel.
Sa ibaba ng email ni Mariel ay nakasulat ang sinagot nitong email ni Tony.
Nagsasagutang email sa loob ng kanyang computer! At sa kanyang email address
ipinadadala! Pero nababasa ba ng mga ito ang kani- kanilang mensahe? Paano
naman nakapapasok ang dalawang ito sa kanyang pansariling address? Ito
ba’y mga hackers? Narinig lang ni Erika, ganoon daw ang trabaho ng mga
hacker.
Wala ang anak ni Erika at wala siyang matanong. Muli na lamang niyang
binura ang mga email nina Mariel at Tony at tinungo ang Microsoft Word para
maumpisahan ang kanyang kuwento. Na hindi na makalabas ay parang lumabo pa ang
tema. Ang dating buo na sa isip ay waring napuno ng butas. Bukod sa gumigitgit
na isipin tungkol kina Mariel at Tony. Sa nabasa niya ay waring dating
magkasintahan ang dalawa. Na muling nagkita, pero may asawa na si
Mariel. Na seloso. At si Tony naman, mukhang interesado pa kay
Mariel. Wala pa ba itong asawa? Palagay niya’y wala pa nga. Parang kwento
ng pag-ibig. Ano kaya’t sulatin niya.
Bumalik si
Erika sa Document 1 ng Microsoft, sa isipan ay binubuo ang nakaraan at
pinagdaanang buhay nina Tony at Mariel. Saan nagkakilala,
nagkatagpo. At natagpuan na lamang ni Erika, parang naghahabulan ang
kanyang mga daliri sa ibabaw ng keyboard. At lumilipad ang isip sa hinahabing
kuwento.
Sina Tony at Mariel ay magkamag- aral sa UP Diliman,
magkasintahan sa buong panahon ng pag-aaral. Kainggit-inggit ang pagtitinginan,
inakala ng lahat na ang mga ito ang magkakapangasawahan. Matalino si
Tony, mayaman sina Mariel. Nang makatapos sila nang pag-aaral, madaling
nagkatrabaho ang dalawa ngunit nagkahiwalay dahil niyaya si Tony ng ama na
naghahanap- buhay sa abroad. At sa kagustuhan ni Tony na makaipon dahil gusto
nitong magkaroon ng sariling negosyo, umalis ito sa kabila ng pagtutol ni
Mariel.
Tumigil sa
pagtipa ang mga daliri ni Erika. Kung may magandang trabaho na si Tony, bakit
pa ito aalis at pupunta sa abroad? Dahil, mas maraming magandang trabaho doon.
At gusto nitong yumaman. Dahil may kaya sa buhay sina Mariel. Nais nitong
huwag maging alangan sa pamilya ng kasintahan. May tumawag sa telepono kay Erika,
isang kaiskwela, at nagkakwentuhan sila nang husto tungkol sa idaraos nilang
reyunyon, kaya, iniwan na lamang niya ang ginagawa. Kinagabihan na lamang
niya naalalang ito ay balikan.
Ngunit tulad nang mga nakararaang araw, wala siyang maidugtong sa kuwento nina
Mariel at Tony. Kaya ang Inbox na lamang ang kanyang tiningnan kung
mayroon siyang bagong email. Mayroon nga. Mula kay Tony.
Dali-daling binuksan ito ni Erika.
Tinatanong mo kung bakit tayo muling pinagtagpo ng kapalaran. Mariel, isa
lamang ang kasagutan niyan. Na hindi pa tapos ang ating kasaysayan.
May simula, at nasa kalagitnaan pa lamang ay naputol na. Natapos nang
walang pinagkatapusan. Kuwento man, o nobela, o pelikula, lagi, mayroong
wakes . . . the end . . . Kay ganda pa naman ng ating istorya. At ang
setting. UP Diliman. Isang probinsiyanong istudyante, nakatabi sa
upuan sa iskwela ang isang sosyal na kolehiyala. Hindi ko talaga akalaing
papansinin mo ako noon. Mabuti na lamang, biniyayaan ako ng Diyos na
maging matalino. Kaya mo ako napuna. Naging kaibigan.
Kalaunan, kasintahan. O, di ba? Tony.
Napahinga
nang malalim si Erika sa nabasa. What a coincidence! Sa UP Diliman nga
nagkatagpo ang dalawa. At tama pa rin ang takbo ng kanyang kuwento.
Matalino si Tony, ngunit hindi kapareho ang katayuan sa buhay nina
Mariel. Kaya disidido ito sa pagnanais na umunlad sa buhay.
Binalikan ni Erika ang sinusulat niyang kuwento. Sa kanyang isipan,
nag-uusap sina Tony at Mariel. A, talagang matigas sa kanyang disisyon si
Tony. Dapat lamang. Lumuluhog naman si Mariel. Muli, naglaro ang
mga daliri ni Erika sa ibabaw ng keyboard ng computer.
“Bakit kailangan mo pang umalis?” may
sumbat sa tinig ni Mariel.
“Walang mangyayari dito. Mas maraming opportunidad sa abroad.
Madali akong makaiipon. Saka ako uuwi. Gusto kong magnegosyo.
Ayokong namamasukan lamang. Swelduhan. Gusto ko’y ako ang
nagpapasweldo. Mahirap bang unawain iyon, Mariel?”
“Pero, bakit nga?”
pilit pa ring tanong ni Mariel.
Napailing si Tony. “Gusto mo pang sabihin kong isa-isa ang mga
dahilan. Masakit na ngang isipin, gusto mo pang sambitin ko. Pero,
sige, makinig ka. Una, mayaman kayo. . . Ikalawa, mayaman kayo.
Ikatlo . . .”
“Tama na! Ano’ng kinalaman noon,” agaw
ni Mariel. “Tanggap ka naman sa amin.”
“Presently tolerated. Ayaw ka lang biglain. Hinihintay sigurong sa iyo na
magmula ang pagbabago. Ang pakikipagkalas.”
“Pero, alam na nilang tayo, noon pang
nasa UP tayo. Wala silang sinabi.”
"Dahil istudyante pa lang tayo at umaasa silang magkakahiwalay
kalaunan. Bihira sa mga college romances ang natutuloy sa
pag-aasawa. Kaya pag nakita nilang hindi nagbabago ang ating
pagtitinginan, gagawa na sila ng paraan.”
Si Mariel naman ang umiling. “Ewan ko. Hindi na nga siguro kita
mapipigil. Kaya lang, lalong alam kong bihira sa mga nagkakalayo ang
nagkakatuluyan. . .”
Sumandal si Erika sa inuupuan. Totoo ang sinabi ni Mariel. Bihira sa
nagkakalayo ang nagkakapangasawahan. Kundi makakita iyong nasa malayo,
iyong naiwan ay nangulila at nakatagpo ng iba. Absence doesn’t make the
heart grow fonder, sa lahat ng panahon. Karaniwan nga, absence makes the
heart forget. Napabuntong-hininga nang malalim si Erika. Pasado ala
una na ng madaling- araw. Dali-daling
isinara niya ang computer. Tulog na ang kanyang anak na balak pa naman
sana niyang tanungin tungkol sa mga nababasang email sa kanyang Inbox.
Kung paano ito nangyayari.
SA hapag-almusal,
kinabukasan, naisingit na itanong ni Erika sa anak ang tungkol sa mga nasabing
email. “Nagtataka ako sa mga natatanggap
kong email. Hindi naman ako ang sinusulatan, pero sa ating address bumabagsak
ang mga mensahe…”
Natural
lang iyong may dumating na email sa iyo, ‘Nay, kung may nakaalam ng ating email
address. Kaya nga may spam, iyong kung anu-anong email na kung anu-ano
ang itinitinda na sabi ko’y i-delete mo lang agad at huwag bubuksan,” paliwanag
ng kanyang anak.
“Pero, dalawa silang wari ay siyang nagsusulatan…” patuloy niyang wika.
Nagkibit
ng balikat ang kanyang anak, na nagmamadali sa pagkain, aalis. “Isipin mo na lang ‘Nay, iyong mga crossline sa
telepono. Di ba minsan, pag-angat mo ng phone, may naririnig kang
nag-uusap. Hello ka nang hello, hindi ka naman nila naririnig, pero
naririnig mo sila. Baka gano’n lang ang nangyayari sa internet service
mo. Hindi pa naman perfecto iyang technology. Marami pa ring
kinks. Basta sige lang. Delete mo na lang,” patapos nitong
wika.
Si Erika naman ang nagkibit ng balikat. Siguro nga. Dahil minsan,
tumunog ang kanyang cellfone, nakita niya, galing kay Mayang na kaiskwela
niya. Hello siya nang hello, tuluy-tuloy namang nakikipag-usap si Mayang
sa kung kangino at waring hindi siya naririnig.
Dakong hapon na
nang maharap ni Erika ang kanyang computer. Ang Inbox agad ang tinungo
niya. Wala siyang nakitang email. Bumalik siya sa ginagawang
kuwento ng pag-ibig nina Tony at Mariel. Muli, gumana na naman ang
kanyang utak. Sino kaya sa dalawa ang unang tinawag ng pangungulila,
naghanap ng makakausap, makakaulayaw. Si Tony kaya? O si
Mariel. Sa palagay niya ay hindi si Tony, dahil kaya nasa abroad ito ay
upang umangat sa buhay, dahil gustong balikan si Mariel. Mas malamang, si
Mariel. Marami itong manliligaw ngayong wala na si Tony. Si Mariel
nga siguro. May nakilala itong binata, mabait, gusto ng mga
magulang. Tama. At tatangu-tangong sinimulan ni Erika ang
pagsusulat ng karugtong ng kanyang kuwento nang naisipang magkonek muna sa
kanyang email. a gitna ng maraming spam, may email si Mariel.
Lagi kong naaalaala ang mga college days natin sa UP.
Iyon na ang pinakamaligayang sandali sa aking buhay. Na hindi na
nadugtungan dahil sa iyong pag-alis. Hindi ka talaga mapigil. Ayaw
kang maniwala na kapag nagkalayo ang dalawang tao, nagkakaroon na ng puwang sa
kanilang pagitan. Hindi lamang iyong pisikal na distansiya ng mga
kilometro o milya, dagat at himpapawid, kundi iyong kahungkagang
emosyonal. Pangungulilang hindi maiibsan ng pamamasyal o panonood ng
sine, lalo’t ang mga nakaraang pamamasyal ay may kasama ka, ang mga nakalipas
na panonood ng sine, ay may katabi ka’t kahawak ng kamay. Mahaba ang
dalawang taon, tatlong taong ipinaghintay ko sa iyo. Nang walang maliwanag tayong usapan. Basta,
naroon ka sa abroad. Narito ako sa Pilipinas. Bihira, mabibilang ko
sa daliri ng aking mga kamay ang iyong mga sulat. Ganoon ka ba
kaabala? Sa paghanap ng kung anuman ang iyong hinahanap? Huwag mo
akong sisihin, na sa dakong huli, inakala kong nakalimot ka na. Wala ka
mang sinabi na tapos na sa atin ang lahat, wala ka rin namang niliwanag na
mayroon pa tayong pagkakaunawaan. Kaya pumayag na akong pakasal kay
Arnold. Na alam kong mahal na mahal ako, kung bakit nga lamang, medyo
seloso siya. At ikaw na hindi pa niya nakakaharap ang lubhang
pinagseselosan. Dahil lamang alam niyang isang panahong tayo ang
magkasintahan.
Napatawa si Erika. Akalain ba niya, tugma lahat ang
kanyang kuwento sa talagang naganap sa buhay nina Tony at Mariel. Si Mariel ang
unang nangulila. Si Mariel ang unang nag-asawa. At hindi pa
nag-aasawa si Tony. Tulad nang kanyang
palagay at pakiramdam noong una pa mang hindi pa niya sinisimulan ang
kuwento.
At ngayon, si
Tony, marahil, umaandar na naman ang utak ni Erika, ay narito na sa
bansa. Matagal-tagal na rin. May sinisimulang negosyo. At
minsan, sa isang dinaluhang okasyon, grand opening ng kung anuman, nagkita ang
dalawa. Tama! At hindi kasama ni Mariel si Arnold. Kaya
nagkaroon ng pagkakataong mag-usap ang mga ito. Sa isipan ni Erika ay
maliwanag niyang naipipinta ang pagdadaop-palad ng dalawa. Pati ang
dayalog ng mga ito.
"Tony!” si Mariel ang unang
bumati sa dating kasintahan.
Nabigla si Tony. Nakatalikod siya
nang batiin ni Mariel. Pagharap niya rito ay para siyang
namalik-mata. “Mariel!”
Hinagkan ni Mariel sa pisngi si
Tony. “Kumusta?”
Hindi makapagsalita si Tony.
Kagat ang labing nakatitig lamang kay Mariel. “Nasaan siya?” si
Arnold ang tinutukoy ni Tony, alam ni Mariel.
Umiling si Mariel. “Ako lang ang
narito, may iba siyang commitment.”
“Bakit, Mariel?” may
hinaing sa tinig ni Tony.
Muling umiling si Mariel.
“Wala akong maisasagot diyan, Tony. It just happened.”
"Mahal mo ba siya?”
tanong ni Tony.
Hindi sumagot si Mariel. Sa
halip, tinapik sa bisig si Tony at nagpaalam, may ibang kinausap.
May gusto pa rin si Mariel kay Tony,
sumaksak sa utak ni Erika. May gusto pa nga ba? Ang alinlangan ay
sumingit sa isip ni Erika. Dagli, pinindot niya ang Send/Receive sa nakakonekta
pa niyang internet at sa kanyang Inbox ay may nakita siyang email si Tony.
Muli tayong pinagtagpo ng tadhana, Mariel, dahil, nais ng Diyos na
magkaroon ng kaganapan ang ating pag-ibig. Nang makita kita sa Bahay
Alumni sa UP noong nakaraang general alumni homecoming, nang tawagin mo ako,
nang hagkan mo ako sa aking pisngi, pinigil ko lamang ang aking sarili na
ikulong ka sa aking bisig, yakapin nang mahigpit, upang huwag na tayong
magkahiwalay. At nang tanungin kita kung mahal mo ang iyong naging asawa,
at hindi mo ako sinagot, talos kong ako pa rin ang nagmamay-ari ng iyong
puso. At hindi ako titigil hanggang hindi dumarating ang sandaling iyon.
Tony.
Wow, bulalas ni Erika. Gumaganda ang kuwento nina Tony at Mariel.
Nagkatagpo nga ang dalawa, hindi lamang doon sa naisip niyang grand opening ng
kung ano, pero grand din, dahil general alumni homecoming pala. Muli,
nausal ni Erica, what a coincidence! O talaga lamang kabilib-believe ang
kanyang kakayahan bilang kwentista. Halos tumutugmang lahat sa
iniisip niyang takbo ng kuwentong isinusulat ang mga palitan ng mensahe ng
dalawa.
Pero, paano niya tatapusin ang
kanyang kuwento? At paano rin kaya matatapos ang tunay na kuwento ng
pag-ibig nina Tony at Mariel? Napabuntong-hininga nang malalim si
Erika. Paano liligaya ang dalawa? May asawa si Mariel. Ano
ang gagawin niya kay Arnold. Mabait namang asawa, medyo seloso lamang.
Kailangang mawala ito sa landas upang magkabalikan ang dalawa.
Maaksidente kaya? Hindi maaaring basta na lamang niya patayin sa
kanyang kuwento ito upang mabigyan niya ng happy ending ang kuwento.
Inabot ng madaling-araw si Erika sa pag-iisip kung paano niya tatapusin ang
kuwentong isinusulat na batay (ngunit bungang-isip rin niya) sa kasaysayan nina
Tony at Mariel. Aksidente lamang ba ang kasagutan? Halimbawa
ay isang confrontation. Nag-away ang mag-asawa. Nagkasagutan.
Sa kotse. Kaya nagkaaksidente. Kung mabubuhay si Mariel, baka
magka-guilt feelings pa ito sa nangyari. Parang hindi ito gusto ni
Erika. Iniwan niya ang pagsusulat, isinara ang computer.
Kinabukasan,
nagtungo si Erika sa bangko. May kausap si Pinky, ang kakilala niyang
bank officer, ngunit pinaupo pa rin siya sa nabakanteng silya sa harap ng mesa
nito. Sa likod ng teller na si Merlyn. Bigla, naalala ni Erika si
Mariel. At si Tony. Saka niya napuna ang babaing nakaupo sa kaharap
na silya, kausap ni Pinky. Maganda ito. May edad lang nang kaunti
kay Pinky na kaiskwela ng kanyang anak sa high school. Sa likod ng babae
ay nakatayo ang isang lalaki na siyang dating nakaupo sa kinauupuan niya
ngayon. Nginitian siya ng lalaki. Ngumiti rin si Erika.
Ngumiti rin ang babaeng kaharap niya, na parang nakita na niya, hindi lamang
niya matandaan kung saan. Nang paalis ang mga ito ay sinundan niya ng
tanaw. Akbay noong lalake sa balikat iyong babae. Nag-uusap,
nagtitinginan habang naglalakad.
Napansin
siya ni Pinky. “Ang sweet nila, ano,
ho?” Sa kanyang
pagtango ay may idinugtong si Pinky, “Ang ganda ng istorya ng buhay nila, pwede ninyong gawing kuwento…”
Natawa si
Erika, tagahanga ng kanyang kuwento si Pinky. “Pampelikula ba?”
“Ay, oho. Kasi hindi naman talagang iyang si Lily at Arthur
ang magboyfriend…”
Agad umandar ang utak-kwentista niya at dinugtungan ang
sinasabi ni Pinky. “Iba ang boyfriend pero nagkahiwalay, umalis iyong lalake,
nag-asawa itong si Lily kay Arthur, kaso, bumalik ngayon iyong dating boyfriend.”
“Na si Rommel! Ay, naku, gano’n nga’ng kwento ni
Lily. Ordinaryo na pala,” dismayado
si Pinky.
“Depende sa ending,”
naalala ni Erika ang kuwento nina Mariel at Tony.
“’Yan na nga ho ang istorya. Wala pang ending.
Kababalik lang daw ni Rommel from abroad,” iiling-iling si Pinky. “Si Rommel, marunong daw
iyon, guwapo, sabi ng Ate ko. Magkakaiskwela sila sa UP noon. Crush
pa nga raw niya.”
“Galing abroad? UP?" may kumislap sa isip ni Erika. Si Tony ni
Mariel? “E, nagkita na ba ulit sila, mula nang nag-asawa si... ano
nga’ng pangalan, Lily?” usisa
ni Erika.
Tumango,
umiling si Pinky. “Oho, Lily. At hindi pa yata
nagkikita. Kaya nga ho, parang wala pang ending. Although, may
asawa na si Lily. Di ba ending na iyon?”
“Aber, kung ikaw ang tatanungin ko, Pinky, ano sa palagay mo
ang magandang ending sa kuwento ng pag-ibig nina Lily at Rommel? At
Arthur?”
Ngumiti
si Pinky. “Kung crush ng Ate ko si Rommel na dating boyfriend ni
Lily, e, crush ko naman itong si Arthur na napangasawa niya. Ang
bait-bait niya. Pogi rin, di ho ba? Saka mukhang in love naman
sila. At nangyayari namang talaga iyon. Falling in love with
another man...di pa naman kasal doon sa dating boyfriend,” wika ng dalaga.
Sa
kanyang kuwento, mabait si Arnold, ang napangasawa ni Mariel, at sa
kasalukuyang kuwento ni Pinky, ang bait-bait ni Arthur, ang napangasawa ni
Lily, naisip ni Erika. At nanikit sa isip ni Erika ang sinabi
ni Pinky. Nangyayari namang talaga iyon. Ang umibig sa iba.
PAGDATING
sa bahay, ang computer agad ang tinungo ni Erika. Tuloy agad sa
Microsoft Word, sa hinahabing kuwento nina Mariel at Tony. Naisip niya,
ang kuwento ng pag-ibig nina Mariel at Tony ay tunay na nangyayari sa araw-araw
na buhay ng mga tao. Sinuman sina Tony at Mariel na mga tauhan sa loob ng
Inbox ng kanyang computer, at sinuman sina Tony at Mariel na mga tauhan sa loob
ng kanyang kuwento – ang mga ito ay katulad din lamang nina Lily at Rommel at
Arthur, na tunay na mga nilalang na humihinga, umiibig, may problema na
inihahanap rin ng solusyon. Ang nakatutuwa lamang ay ang
pagkakatugma-tugma, pag-aayon-ayon, pagkakatiyap-tiyap ng mga pangyayari.
O, talagang ganito lamang ang utak ng isang nagsusulat. Mayaman sa
imahinasyon. O kaso ito ng life imitating art? Teka,
baligtad yata, di kaya art imitating life...
A, saan ba siya
tumigil sa ginagawang kuwento? Doon sa pinaglalaruan na niya sa diwa ang
pagkakaroon ng komprontasyon nina Mariel at Arnold. Ang magaganap na
aksidente na ikasasawi ni Arnold. Na sa totoong buhay nina Lily at
Rommel, ay si Arthur.
Si
Arthur. Nakita niya kangina sa bangko. Nagngitian pa sila. Mukhang
mabait nga ito. At tama si Pinky, mukhang in love naman sila sa isa’t isa
ni Lily. At ayon sa kuwento nito, walang namang binanggit na in love pa
si Lily sa dating boyfriend na si Rommel. Kung tutuusin, wala namang
problema sina Lily at Arthur sa kanilang buhay ngayon. Si Rommel lamang
ang may problema dahil hindi pa nito matanggap ang katotohanang wala na sa
kanya si Lily.
At sa hinahabi
niyang kuwento nina Tony at Mariel, si Tony, tulad ni Rommel, ang
nangangailangan ng closure. He needs to move on. Successful na siya
sa buhay, guwapo naman, he will be a good catch. A, alam na niya ang
kailangang mangyari. Dapat siguro ay makatagpo si Tony ng bagong
iibigin. Na maganda ring tulad ni Mariel. Na matututuhan nitong
mahalin. Mas mabuti siguro, dati nang kakilala.
Binalikan ni
Erika ang bahagi ng kuwento kung saan unang nagkita sina Tony at Mariel.
“Tony!” si Mariel
ang unang bumati sa dating kasintahan.
Nabigla si Tony.
“Mariel!”
“E, ito, natatandaan mo?” nakatawang tanong ni
Mariel. “Taga-UP rin. Barkada. At dalaga
pa!”
Pinagmasdan ni Tony ang katabi ni
Mariel. Ngumiti ito, lumitaw ang biloy sa magkabilang pisngi.
“Mimi!” bulalas ni Tony, ang mga mata’y parang ipinako sa mukha ng
kaharap.
Nakangiting pinagmasdan ni Mariel ang
dalawa. Pagkuway hinagkan sa pisngi si Tony sabay wika ng
“bye”. At kay Mimi, “O, siya, diyan na muna kayong dalawa,”
wika ni Mariel, sabay talikod sa mga
ito.
Mandi’y nababaghan pang tinanaw ni Tony ang papalayong si Mariel,
ngunit muling umaliwalas ang mukha nang mabaling kay Mimi. At may
kasabikang nagsimula nang mag-usap ang dalawa.
Huminga
nang malalim si Erika. Wala nang aksidente, wala nang mamamatay, ang
kanyang naisaloob. Mula sa pagkikitang ito nina Tony at Mimi, maiiba na
ang daloy ng mga pangyayari. Dalaga pa si Mimi, binata pa si Tony.
Sa totoong buhay, nangyayari ito, sabi nga ni Pinky. Maaaring mabaling sa
iba ang pag-ibig, matuturuan ang puso. At matatanggap ang katotohanan!
Matapos mai-save ang sinulat, bago isara ang computer, ay kumonektang muli si
Erika sa internet at tinungo ang kanyang Inbox. Mayroon siyang
email. Galing kay Tony. Sabik na binuksan niya ito. Lilimang
salita lamang ang mensahe. Hindi pa tapos
ang kuwento!
Pinapag-isip si Erika kung ano ang ibig sabihin nang kanyang nabasa. Anong ibig sabihin
ni Tony? Aling kuwento, anong kuwento? tanong niya sa sarili.
At kangino sinasabi ito ni Tony. Kay Mariel? O sa kanya?
Pakiramdam
ba niya’y siya ang kinakausap ni Tony. Si Tony na isang pangalan lamang
sa loob ng kanyang email.
Well,
whatever, at kumibit ang kanyang balikat. Pinindot niya ang mouse,
sabay highlight sa mensahe ni Tony, tinuunan ang delete sa keyboard at isinara
na niya ang computer. Basta, may nagawa na siyang kuwento, una
niyang kuwento, sa computer. Hopefully, kaya na niyang magsulat ng
kuwento sa computer, na hindi na kailangan ang tulong ng mga mensaheng
naliligaw sa kanyang email.
Iyon pa man, salamat, Tony!