'Wentong May 'Wenta 1,2, at 3 - Sa Bangko

'WENTONG  MAY  'WENTA - 1 - SA BANGKO

Noong araw, ewan kung hanggang ngayon, kapag mayroong mga usapang hindi kapani-paniwala, ang komentaryo ay kwentong barbero lang ‘yan.  O kwentong kutsero.  Ngayon, narinig kong minsan, ang tawag nila dito ay ‘wentong ‘alang  ‘wenta.  Ibig sabihin, kwentong walang kwenta.

Minsan, sa araw-araw na buhay, dumarating sa atin ang mumunting karanasan na kapag ikinuwento natin sa iba ay sasabihin sigurong ‘wentong ‘alang ‘wenta.  Pero para sa akin naman, katuwa-tuwa ang mga ito.  O baka talagang mababaw lang ang kaligayahan ko…

Tulad minsan na nasa bangko ako, may nakatabi akong matandang babae.  Tingin ko’y matanda, kasi ay tunay na kulubot ang balat sa mukha, sa leeg, sa mga bisig.  Maluwang at kupasin ang suot niyang blusa.  Karaniwan ang palda at step-in sa paa.  Iyong tipong nakatira sa tabi ng creek.

May inaasikaso pa ang kaharap naming empleyada.  Nagngitian kami.   Tinanong niya ako.  “Ilang taon ka na?”

Mabilis ang aking sagot.  “E, kayo ba, ilang taon?”

“Otsenta’y kuwatro,”  sagot nito

.

Napatango ako.  Tama ako, matanda talaga.  Ako naman ang nagtanong.  “Kinukuha ba ninyo ang inyong pensiyon?”

Ang sagot niya, kasabay ang nguso sa may labas ng bangko.  “Oo.  Kasi offline sa ATM.”

“Ha!”  nagulat ako.  “Marunong kayo noon?”

Nakatawa, tumango siya, sabay ang aksiyon na wari ay nag-swipe ng card.

“Talaga?  Marunong kayo?  Ako, hindi.  Takot ako sa ATM,” kwento ko na ikinatawa niya.  “SSS ba ang pensiyon ninyo?” tanong ko pa.

Oo raw at sa isang pabrika ng sapatos siya nagtrabaho.  “Galing,” sabi ko naman na may damang paghanga sa kanya.  “E, saan kayo nakatira?”

Sinabi niya ang isang baryo o siguro ay isang purok sa Marikina.  “May sarili akong bahay.”

“Talaga!”  lalo akong humanga sa kanya.  “Sino naman ang inyong kapisan sa inyong bahay?”

Aba’y wala raw, dinadalaw lang siya paminsan-minsan ng kanyang mga apo sa nag-iisang anak na kung saan naman nakatira. “E, bakit di pa kayo pumisan sa anak ninyo?”  tanong ko.

Tumawa ang matanda.  “Makulit ang mga bata, mahirap sawayin.”

 “E, paano pag nagkasakit kayo?” tanong ko pa.

Nangyari na raw iyon at ang mga kapit-bahay ang nagdala sa kanya sa Rodriguez, isang ospital sa Marikina.

“Bait naman ng mga kapit-bahay ninyo,” sabi ko.

Mababait nga raw, pero tatlong beses na raw siyang lumipat ng bahay.  “E, bakit?”  sabi ko naman.

Kasi raw, tatlong beses na silang na-demolish.  Kaya alsa balutan lagi, dala ang mga tabla at yero at kung saan ang relocation, doon na ulit sila tumitira.

Wow, sa loob-loob ko, narito ang isang tunay na survivor ng mga demolition.  Matandang independiyente.  Namumuhay nang mag-isa.  Otsenta’y kuwatro, marunong sa atm… Mantak mo ‘yan… Bilib ako talaga!

‘WENTONG MAY 'WENTA - 2 – SA BANGKO PA RIN

Heto pa ang isang “wentong ‘alang ‘wenta, pero napatawa ko naman ang mga kinuwentuhan ko nito.

Nasa bangko na naman ako.  Nagkagulo.    Pati iyong branch manager, lumabas na rin ng kanyang cubicle.  Heto na ang security  guard at waring may sinusundang tao sa gawi namin.

“Kayo yata!”  usig nito sa isang lalaking nakaupo sa grupo ng mga senior citizens.

Umiling ang lalake.  “Hindi ako!”  tutol nito.

Nagpatuloy sa paglingap-lingap ang guwardiya.

“Diyan… diyan…”  sabi noong manedyer.

Isang matandang lalake ang nilapitan ng guwardiya.  “Kayo siguro, Lolo!” wika nito.

Umiling ang matanda, tumayo sa kinauupuan at lumakad, palayo sa guwardiya.

“Ano ba ‘yun?”  tanungan namin sa isa’t isa.

Binalikan ulit  ng guwardiya ang unang lalaking tinanong niya.  “Baka kayo?”

“Hindi ako!”  mariing sagot ng lalake, sabay hubad ng kanyang mga tsinelas at tuloy pahid ng suwelas nito sa kanyang suot na tee-shirt.  “O, gagawin ko ba ito, kung ako ang nakatapak?”

At saka namin naamoy ang  alingasaw  ng natapakang tae ng aso naman siguro, na dinala sa loob ng bangko ng kung sinong nakatapak sa labas.

“Hala, kumuha ng mop at spray at linisin ‘yan,”  utos ng manedyer.

At iyon na nga ang ginawa ng guwardiya.

Pero hindi namin nalaman kung sino ang criminal!  Sa totoo lang, sinipat ko rin ang suwelas ng suot kong rubber shoes…

‘Kakatawa rin…

‘WENTONG  MAY  'WENTA - 3 – AT SA BANGKO PA RIN

Baka naman masabi ng mga mambabasa na lagi yata ako sa bangko.  Hindi po ako nagdedeposito.  Nagbabayad po ako ng mga ilaw at tubig at kung anu-ano pang bayarin.  Tulad nang nabanggit ko sa matandang nakausap ko noon, allergic ako sa mga hi-tech na pagbabayad sa telepono na maraming pinipindot  pang kung ano. Gusto ko, pag nagbayad ako, kita ko iyong tumatanggap ng pera at nahahawakan ko ang resibo.  Kaya po madalas ako sa bangko, dahil ang mga bayarin ay walang katapusan.

At narito na naman ang isang kwentong bangko.

May nakatabi akong may edad na ring babae.  Makwento siya at agad niya akong hinunta.  At sa kaunti kong pagbabalik ng tanong sa kanya, nalaman ko na ang kanyang buhay.

Nakakatuwa na sa sumandaling pagkakausap namin ay nalaman ko nang lahat ito:

Siya ay isang US citizen, pero dual na ngayon.  Tatlo ang kanyang anak, ang nag-iisang babae ang nasa States na lagi, araw-araw, ay tumatawag sa kanya (hindi ko lamang nausisa kung sa computer sila mag-usap o sa telepono).  Isa siyang balo, at batang-bata nang mangyari ito, kasibulan pa kumbaga ngunit hindi na nag-asawang muli, itinaguyod na lamang ang pag-aaral ng mga anak, na swerte naman at mga iskolar sa Ateneo at UP. Galing, may paghanga kong nasabi. 

Nabaha ang dalawang grado nilang bahay ni Ondoy at kasamang tinangay ang kanyang mga alahas at gamit at ang mga uwi niyang laptop, i-pad at iba’t ibang appliances na hindi pa niya naaalis sa mga kahon dahil kauuwi lamang niya ng States.  Tanging ang passport lamang niya ang kanyang naisalba dahil umakyat na siya sa bubungan ng bahay. 

Ibinibenta na niya ngayon ang kanyang bahay ngunit binabarat daw ito ng bumibili.  Sa condo na siya nakatira ngayon.  Pampatulog niya sa gabi ang panonood ng mga teleserye sa napakanipis na telebisyon na kabibili niya, kai-install sa kanyang kuwarto (nasa sala iyong isa).  Panuntunan niya sa buhay, basta at wala kang ginagawang masama sa kapwa, okey ang buhay.  Sa mga taong gumawa ng masama sa kanya, sila anya ang magdadala noon, hindi siya. 

Ngayon, kung sa telepono ako nagbayad ng mga bayarin ko, may makakausap ba akong tao na tulad niya?