Friday, December 31, 2010

Goodbye, 2010, Hello, 2011


Goodbye, 2010, Hello, 2011


Paano ba magpaalam sa isang nagdaang panahon? Muling sasariwain ang masasayang araw? Kalilimutan na ang mapapait at malulungkot na naranasan? O parang balance sheet ng isang accountant na ililista ang mga nadagdag na assets, gayundin ang lumaking liabilities.

Pero, maraming kasabihan tungkol dito. Natatandaan ko, bagaman at ewan ko kung sino o saan ito nagmula, sabida: Forget the past, live in the present, and let the future go hung! Ito ang paborito kong payo sa mga kaibigang waring itinatali ang sarili sa isang malungkol na lumipas. Iyon bang mga taong gustong naglulunoy sa mga sama ng loob, nasaktang damdamin at kung anu-ano pang mga pangyayaring sila ang naapi o niloko o pinagtaksilan. Let go, let go... na lagi ngang sinasabi, na para namang napakadaling gawin.

May narinig pa ako: The past is a cancelled cheque, the future is a promissory note, the present is cash. At may isa pa: The past is history, the future, a mystery, and the present is a gift.

Kaya, saan pa tayo niyan. Sa nakalipas, sa hinaharap, o sa kasalukuyan? Pero may kontra-kasabihan naman din dito. At tagalog na tagalog pa! Ang hindi lumingon sa pinanggalingan ay hindi makararating sa paroroonan. Dahil kung hindi naman tayo matututo sa mga leksiyong itinuturo ng masamang pangyayari sa nakaraan, malamang na ulitin na naman natin ang mga kamaliang ito.

Pinakamainam siguro ay saglit nating pagbalikan, kumbaga ay rebisahin, ang nakaraang taon o ang iba pang mga taon bago ito, at tiyak namang mamamaibabaw sa alaala ang mga pangyayaring marahil ay dapat nating ginawa, pero hindi ginawa, o ginawa natin, pero dapat ay hindi! Dapat ay sinabi, pero hindi natin sinabi, o sinabi natin, pero dapat ay hindi! At sa mga pangyayaring ito ay makapulot tayo ng mga simpling leksiyon ng buhay... na ngayon, sa kasalukuyan, ay maisasakatuparan natin. As a way of life. At anuman ang in store sa atin sa darating na panahon, kung tama ang ginagawa natin sa kasalukuyan, everything will fall into place.

Napag-aralan namin sa isang seminar ang keeping an attitude of gratitude. At minsan, naging assignment namin ang pagpraktis dito sa pamamagitan nang pagbibilang ng mga blessings. Tulad ng kantang pinasikat ni Bing Crosby. When I'm worried and I can't sleep, I count my blessings instead of sheep, and I fall asleep, counting my blessings... At sinubukan kong gawin ito, at ang dami ko palang blessings! Kaya lang, masyado akong na-engross sa pagbibilang, na lalo akong nagising!

Nagsimula kasi ako sa pagpapasalamat sa malambot kong unan, sa malinis na punda (at parang flashback, maaalaala ko iyong mga taong grasa na kung saan-saan natutulog, o mga batang nakapamaluktot sa kartong higaan sa bangketa), sa kumot o comforter, sa screen dahil hindi na kailangang magkulambo, sa mainit na tubig mula sa heater kapag naliligo, sa tubig na hindi na kailangang igibin sa poso, sa sabon, sa shampoo, sa malinis na tuwalya... ang dami-dami!

At salamat sa pamilya, sa asawa, sa mga anak, sa katulong sa bahay, sa mga kaibigan, mga kaiskwela, mga kapit-bahay, sa karterong nagdadala ng sulat, sa mga tindera sa palengke, despatsadora sa dept. store, mga tricycle driver, mga masasayang batang naglalaro sa harap ng aming bahay (kahit maiingay at nakayayamot kadalasan), ang dami-dami!

Salamat pa rin sa mga gamit sa bahay, mga appliances, mga cd. Salamat sa magagandang musikang naririnig at nakakanta. Salamat sa mga librong nababasa. Salamat sa computer. Sa internet. Salamat at natuto akong mag-email, mag-blog, magkwento.

At siempre, laging salamat sa mga tagasubaybay ng aking website. Dalangin ko naman, sana ay nasisiyahan sila sa mga nababasa dito. At bilang bonus, inaanyayahan ko sila na magtungo sa http://www.oovrag.com/stories/stories2010c-2.shtml kung saan mababasa nila ang isa kong kwento, Ang Tagahanga ni Alice, nasa December issue ng kanilang e-zine magazine.

At ngayon, sa paghihiwalay ng taon, nais kong lingunin, at pasalamatan ang leksiyong idinulot ni Ondoy. Maging organized at kahit paano, maging handa. Hanggang ngayon, dala pa rin namin ang gunita ng mga winasak ni Ondoy, ngunit nagsisilbi lamang itong paalala, na ang mga materyal na bagay ay naglalaho, kahit na nga ang buhay, ay hiram lamang.

Sa kabuuan, sa nakaraang taon, nais kong pasalamatan ang pagkakataong naibigay sa akin na maipalathala ang isang compilation ng aking mga kwento, nakatipon sa isang libro, Minsan, May Isang Pag-ibig, na ngayon ay mabibili na sa www.lulu.com. Ito ay isang munting pangarap na matagal na inalagaan, na nakakita ng katuparan ng taong nagdaan. At maraming salamat sa mga bumili na ng libro. At sa mga bibili pa!

Kaya, sa taong 2010, paalam at salamat! Salamat. Salamat. Salamat sa Diyos!

At sa taong 2011, hello! Sana'y maging manigo ka sa lahat sa amin. Maging Kagalingan sa mga maysakit. At magdala ng Kapayapaan at Kaunlaran sa bayan.




Saturday, December 18, 2010

MASAYA NA ANG ATING PASKO, ROEHL...

ANG PASKO AY PAMILYA,
ANG PASKO AY PAGMAMAHAL


Ang Pasko'y pamilya, ang Pasko'y pagmamahal -
Ang Pasko ay anak, ang Pasko ay magulang,
Paano kung ampon, di alam ang nagsilang,
Mayro'n bang kahulugan ang Paskong daratal?

Ano ba ang pamilya? Anak, ina, ama.
Binibigkis ng pag-ibig sa isa't isa.
Kahit ka na ampon at 'niluwal ng iba
Mula ka sa puso ng kinagisnang ina.

Ito ang paksa ng kwento ngayong Kapaskuhan. Isang kwentong kathang-isip lamang ngunit naglalaman ng hindi maitatatuwang katotohanan ng mga damdaming naghahari sa kalooban ng mga “anak” na nagkabuhay at isinilang, hindi sa sinapupunan, kundi sa liblib ng isang pusong mapagkandili ng isang “ina”. Paano ba masusukat ang kanyang pagka-ina? At bakit rin hahatulan ang isang nakaraang pangyayari na wala namang mapagbabatayan, kundi mga haka-haka lamang?

Ang Pasko ay pag-ibig sa kapwa. Ang Pasko ay pagmamahal sa lahat ng nilalang. Ang lahat ng nilalang ay isang pamilya. Ang Pasko ay pamilya.

MALIGAYANG PASKO, MAPAYAPA, MANIGONG BAGONG TAON SA LAHAT!!!

Narito na at basahin ang kwentong pamasko na alay ko sa inyong lahat!!!


MASAYA NA ANG ATING PASKO, ROEHL


GINISING si Leah ng gumagapang na hilab sa kanyang tiyan. Ngayon na yata, bigla niyang naisaloob. Huminga siya nang malalim. Hinintay niya ang kasunod na hilab. Matagal. Hindi pa, kanyang naisip.

Madaling araw. Nanunuot ang lamig ng simoy ng hangin. Sumiksik siya kay Roehl. Bumiling nang pagkakahiga ito, yumakap sa kanya. Buhat sa malayo, narinig ni Leah ang tunog ng kampana ng simbahan. At sa kung saan, ang tinig ni Janet Basco sa radyo.


Pasko na naman o kay tulin ng araw, Paskong nagdaan tila ba kung kailan lang, Ngayon ay Pasko dapat pasalamatan, Ngayon ay Pasko tayo ay mag-awitan. Pasko, Pasko, Pasko na namang muli...

Sino ba iyong nagsabi, ano bang obsesyon 'yan Leah. Kapaskuhan ka ikinasal, gusto mo'y kapaskuhan rin manganak. E kapaskuhan na nang ikaw ay isilang. Bakit ba?

Kapaskuhan nga nang siya ay ikasal. Abala ang lahat ng mga tao. Naroon ang last minute shopping. Mga christmas party ng mga kompanya, ang buhol-buhol na traffic sa kalye. Leah naman, sabi ng kanyang mga kaibigan, ba't mo itinapat ng kapaskuhan.

Ngumiti lamang siya. Basta, ang kanyang wika. Basta, ngunit sa kaibuturan ng kanyang sarili, isang munting tinig ang ulit-ulit na sumasagot. Masaya ang Pasko. Masaya ang lahat ng mga tao. Ako, gusto kong maging masaya rin. Maging masayang muli.

Sapagkat dati naman siyang masaya. Sa kanyang buhay, hindi lang kung kapaskuhan. Nag-iisa siyang anak at mahal na mahal siya ng kanyang ama't ina. Nakaluluwag sila sa buhay at wala siyang hiniling na hindi naibigay. Maliban sa pagkakaroon ng kapatid.


Sana Nanay, may baby sister ako, kanyang paglalambing.

Kay higpit ng yakap ng kanyang nanay noon. Ayaw mo bang nag-iisa ka. Walang kaagaw sa laruan. Sa pagkain. Sa damit.


Nag-isip siya. Nakita ang punto ng ina. Ngunit higit na matindi ang pagnanais na magkaroon ng kapatid.
Kahit pa. Kahit na hati kami sa toys. At ice cream. Sana may baby pa tayo.

Malalim ang buntong-hiningang hinugot sa dibdib ng kanyang nanay. At hindi niya naunawaan ang tinging wari ay nagpapasaklolo sa kanyang tatay. Ang kanyang tatay, tinawag siya nito, kinalong , pinisil ang kanyang baba, inipit ng mga daliri ang kanyang ilong , kiniliti ang kanyang talampakan, pinangko at isinayaw sa buong kabahayan, ikot, ikot nang ikot, at nang pagod na ay naupo sila sa sopa at ibinulong sa kanyang: si God ang nakaaalam kung ilang anak ang ibibigay sa mga tatay at nanay. Ikaw lang ang ibinigay sa amin. Dapat, thank you God na. Hindi na magrereklamo, di ba?


Ulit-ulit siyang tumango at nakalimutan na niya ang hinihiling na kapatid. Masaya ang kanyang kamusmusan at tunay ngang may bentahe ang nag-iisang anak. Lalo't panahon ng kapaskuhan. Higit na malaki ang tinatanggap na perang aginaldo. Higit na maganda at mamahalin ang mga regalo. At totoong wala na siyang mahihiling pa sa kanyang buhay hanggang sumapit ang panahon ng kanyang pagdadalaga. Nagtatapos siya ng high school nang magkaroon siya ng steady. Si Rommel. Kaiskwela. Hindi tagaroon sa kanila ngunit kabarkada sa mga lakaran, piknikan, sayawan. At kung kapaskuhan ay kasama sa pag-awit at pagkakaroling.

Ilan ba ang maligayang Paskong nagdaan sa buhay nila ni Rommel. Sa pag-aaral sa Maynila. Sa hinihintay na pagtatapos sa kolehiyo. Sa pagbuo ng mga balak sa hinaharap. Hanggang isang araw, wari, may nabago, nawala sa kanilang pagsasamahan.


Rommel, ano yon, tanong niya.

Umiling si Rommel, wala, wala.

Ngunit hindi siya naniniwala. Alam niya, mayroon. At pinilit niyang magtapat ang kasintahan. Rommel nakahanda ako kung nagbago ka ng loobin...

Mahal kita, Leah. Mahal na mahal, agaw nito.

Pero, bakit ka ganyan, tanong niya. Parang may iniisip ka.

Hinawakan ni Rommel ang kanyang kamay. Ikinulong sa mga palad. At hinanap ang kanyang mga mata. Totoo ba, Leah. Totoo bang sina Nanay at Tatay....

Wari, nahirinan si Rommel. Hindi maituloy ang sasabihin. Ano, untag niya.

Mahigpit na mahigpit ang pagkapisil ni Rommel sa kanyang kamay. Nasasaktan siya. Sina Nanay at Tatay, ulit nito, hindi mo sila... tunay na mga magulang...

Hinatak niya ang kanyang kamay sa pagkakahawak ng kasintahan. Napatuwid siya sa pagkakaupo. At patag na patag ang kanyang tinig nang siya ay mangusap. Hindi magandang biro 'yan, Rommel.

Kagat ni Rommel ang mga labi nito. Hindi tumitingin sa kanya. Hindi biro, Leah. May nagsabi kay Ate. Sinabi kina Nanay. Nagsabi na kasi ako. Oras na makakita ng trabaho magpapakasal na tayo.

Isang masamang panaginip ba lamang ang usapan nilang yaon ni Rommel. Kanyang naisip, maya-maya lang, magigising siya. Sa kanyang sariling higaan, sa loob ng sariling silid, sa kanilang bahay sa probinsiya. Magigising siya sa katok sa pintuan ng kanyang Nanay. Leah, Leah, gising na, anak. Simbang-gabi na, mahuhuli tayo sa misa. At buhat sa malayo, maririnig niya ang tunog ng kampana.

Ngunit ang lahat ng nangyayari ay isang katotohanan. Siya ay gising, kaharap si Rommel. Nasa boarding house sila. Wala sa probinsiya. At matamang nakatitig sa kanya ang binata.

Saan ba nanggaling ang kanyang tinig. Naniwala sila, Rommel. Naniwala sila sa nabalitaan. At dahil doon, ayaw na nila sa akin.

Mahal kita Leah, ulit ni Rommel.

Ngunit kahit ilang ulit sabihin ni Rommel na mahal siya, dama niyang may nabago sa kanilang relasyon. Marapat lamang na sila'y maghiwalay.

Yaon ang pinakamalungkot na niyang kapaskuhan. Alalang-alala ang kanyang nanay. Nanunuot ang titig ng kanyang tatay. Bakit ba? Ano ba ang ipinagkasira ninyo ni Rommel, usisa ng mga ito.

Kibit ng balikat, iyon ang kanyang sagot. Taas ng kilay, pilit na mga ngiti. Pagkukulong sa loob ng silid, hindi pagsisimba ng madaling-araw kahit gising na siya, di pa man tumutunog ang kampana ng simbahan.

Madalas nahuhuli niyang nagkakatinginan ang kanyang nanay at tatay. Nag-uusap ang mga mata. At sa harap ng mga ito ay gusto niyang bumulalas ng iyak. Totoo ba, Nanay. Totoo ba, Tatay. Na hindi ninyo ako tunay na anak? Ampon lamang! Ampon!


Naalaala niya nang siya ay bata pa. Ang mga usapang biglang napuputol kapag siya ay dumarating. Ssshhhh, saway ng mga tiyahin sa nakatatandang mga pinsan. Mga pangat-labi at lihim na pagtanto, pandidilat ng mga mata at pag-iling. Mga tanong niyang hindi sinasagot. Ang pinakamimithing hiling na hindi maibigay. Baby sister. Ang sagot ng kanyang tatay. Si God ang nakaaalam kung ilang anak ang ibibigay sa mga tatay at nanay. Ikaw lang ang ibinigay sa amin..

Kailangan pa bang itanong. Ang natural na kulot ng kanyang buhok. Ang maputi niyang kutis. Higit ang kaputian sa kanyang nanay na maligat lamang na kayumanggi. Ang maliit malalim na biloy sa sulok ng kanyang bibig. Sino ang kanyang ina? Sino ang kanyang tunay na mga magulang? Saan siya nanggaling? Saan siya kinuha?

Bispera ng pasko ang kanyang kaarawan. Ito ba ang tunay na araw ng kanyang pagsilang. O ito lamang ang araw na dumating siya sa piling ng mga ito. Mga tanong na hindi naisatinig. Hindi nagkaroon ng kasagutan.

Nang dumating sa kanyang buhay si Roehl. Nanligaw. Hindi niya alam kung tuluyan na niyang nalimot si Rommel. Ngunit nalulugod siya kay Roehl. Nahuhulog ang kanyang loob. Kung iibig siyang muli, si Roehl na marahil. Isang bagay lamang ang nais niyang matiyak.

May isang bagay na dapat kang malaman sa aking pagkatao, Roehl, isang araw, sinabi niya sa binata.

Matamang tumingin ang binata sa kanya, hinintay ang kanyang sasabihin. At nagpatuloy siya. Ampon lamang ako. Hindi tunay na anak ng kinagisnan kong mga magulang.

Hindi nabago ang mukha ni Roehl. Sino raw ang tunay mong mga magulang?

Umiling siya. Hindi ko alam. Hindi ko na hinangad pang malaman sino man sila, tinanggihan nila ako, ipinamigay, anupaman ang dahilan, matuwid man ito o hindi.

Anong sabi ng iyong nanay. Ng iyong tatay.

Matagal kong inisip. Iniyakan. At napagpasiyahan. Hindi ko na uusisain. Alam mo bang masama ang loob ko kina nanay at tatay. Hanggang ngayon, ilang taon na mula nang malaman ko ito, parang hindi pa rin nababalik sa dati ang damdamin ko sa kanila. I feel rejected, Roehl. By my own parents. Ngunit nasaan sila para ko masumbatan. Kaya sina nanay at tatay, sila ang narito. Sa kanila ko naibunton ang lahat ng aking hinanakit, bagaman at lihim at di ko ipinahahalata. Anong kasalanan nila. Unfair sa kanila, alam ko. But I can't help it. Kaya na rin bihira akong umuwi at dumalaw. Upang hindi sila makita. Nasasakan ako.

May sinabi sa kanya si Roehl . Kataliwasan raw siya ng karaniwang ampon. Na ang unang hakbang na gagawin ay ang paghanap sa tunay na mga magulang.

Marahil nga, ayon niya, ngunit kung hanapin man niya ang mga ito at makita, ano ang magiging katuturan ng lahat. At malungkot niyang dagdag, I can't even keep what I have. Ang nasa isipan niya ay ang mga kinagisnang magulang na pinag-uukulan niya ng walang katuwirang paninisi.

Ngunit mapalad siya kay Roehl . At sa mga magulang nito. Na tinanggap siya sa kabila ng katotohanang bumabalot sa kanyang katauhan. Kung ang lihim ng kanyang pagkatao ay lumabas at nabanggit sa pag-uusap ng kanyang mga magulang at ng mga magulang ni Roehl, hindi na niya nalaman, hindi na niya inusisa. Iisa lamang ang kanyang hiling. Kapaskuhan siya ikasal. Nais niyang matabunan ang alaala ng isang Paskong iyon sa kanyang buhay. Nang dumating sa kanyang kaalaman mula sa bibig ni Rommel na siya ay isang ampon lamang. At ang sumunod, araw-araw at gabi-gabing dasal na sana ay kapaskuhan rin siya magsilang kung pagiging dapatin sila ng Roehl na biyayaan ng anak ng Maykapal.

Nang siya ay maglihi, nang mapatunayang siya ay nagdadalang-tao, ang sabi ng kanyang Nanay. Leah, anak, dito ka na sa probinsiya magsilang. Aalagaan kita.

Umiling siya. Mabuti na sa Maynila, Nanay. Mas malapit ang ospital. Anuman ang mangyari, husto ang facilities.

Tumango ang kanyang ina. Tama nga ayon nito, ngunit wari, nabasag ang tinig.

Iniwasan niyang tumingin kay Roehl. At sa kanyang sarili, kanyang naisaloob. Hindi pa ako handang sila ay tanggapin.

Kailan pa, Leah, bulong ni Roehl, nang mapatabi sa kanya. Na waring nabasa ang
nasa kanyang isip.


NA
PABALIKWAS si Leah. Higit na matindi ang hilab na gumapang sa kanyang tiyan. Sinulyapan niya ang luminous clock sa ibabaw ng tokador. Malapit nang mag-ikalima ng umaga. Mula sa malayo, muli niyang narinig ang tunog ng kampana. Tapos na ang simbang gabi. Kagyat niyang naisip, sa kanila sa probinsiya, tapos na rin ang misa. Siguro, nagsimba rin ang nanay at tatay niya.

Muli, ang hilab ng gumagapang sa tiyan, tumutuloy sa balakang. Araykupo, Nanay, nakawala, humulagpos niyang daing.

Nanay, sinong nanay?

Bigla ang dating ng mga alaala. Sumasabay sa gumagapang na hilab ng tiyan. Nang maliit pa siya, kay dalas madapa, masugatan. Isang halik lamang ni Nanay, wala na ang sakit. Magaling kaagad. Ang pananakit ng ulo, gawa ng matinding sipon, isang himas at hagod lamang ni Nanay, mabuti na ang pakiramdam. Ang pag-iyak, bunga ng panunukso ng kung sino, isang alo lamang ni Nanay, hinto agad.

Sinong nanay? May iba pa ba?

Nangilid ang luha sa mga mata, nag-unahang naglandas sa mga pisngi ni Leah. Iisa lamang ang kanyang nanay. Nasa probinsiya. Ang babaing nagmahal at kumandili, naghirap sa pagpapalaki sa kanya. Ang babaing tinatawag niya kapag siya ay nasasaktan. Araykupo Nanay.

Mula sa malayo muli niyang narinig ang tunog ng kampana. May kapayapaang sumuno sa kanyang kaibuturan. Binalingan niya si Roehl, ang natutulog pang asawa.

Masaya na ang ating Pasko, Roehl. Hindi lamang... dahil... magkakaanak na tayo.
Kundi dahil ...ang nawawala at iwinaksi... ay muli kong natagpuan.

Hinawakan niya sa balikat ang asawa. Mahinay na tinapik.

Gising na, Roehl. Gising na...
Tatawag ka pa sa probinsiya.
Paluluwasin mo si Nanay. At si Tatay.
Nais kong tayo ay magkasama-sama.



Liwayway, Sept. 23, 1987


Friday, December 17, 2010

Bili na Kayo (dito sa blog ko)!

I have a limited number of copies that my US readers can purchase through this blog. The book will be shipped to you using USPS First Class Mail at a flat rate of $4.50.

Just like with lulu.com, I am giving a 20% Happy Reading discount kaya bili na kayo! Sabi nga ng isang mambabasa, nakakakilig!

Simply click on the BUY NOW button on the right.

Wednesday, December 8, 2010

ANO ANG NILALAMAN NG "Minsan, May Isang Pag-ibig"

Ano nga ba ang mababasa sa MINSAN, MAY ISANG PAG-IBIG?

Ang libro ay binubuo ng dalawampung kwento ng pag-ibig. Puppy love ng isang teen-ager, first love, romantic love, unselfish love, the greatest love of one's life... na nakatitiyak akong bawat isa sa atin, minsan isang panahon, ay ating naranasan... ikinaligaya... iniluha... napagtagumpayan kimkimin at itago sa liblib ng ating puso...

na ngayon, ay inaanyayahan ko kayang dalawin at bisitahin at muling namnamin, sa pamamagitan ng pagbabasa sa MINSAN, MAY ISANG PAG-IBIG... sa NILALAMAN nitong mga kwento... na nagmula sa ilalim ng bubong ng isang DORMITORYO sa may Claro M. Recto Avenue, dating Azcarraga Street sa Maynila... na natapos at nakakita ng kaganapan sa pagiging IMMIGRANT sa America.

Narito sila, na bumubuo sa...

Bawat Buhay, Isang Kasaysayan............
Andrea ng Ohio, sa Chicago...................
Veronica ng Chicago..............................
Corazon ng Florida................................
Helen ng California, sa Washington DC.
Ofelia ng Queens, New York...................
Gloria ng Queens, New York..................
Edna ng Baltimore.................................
Sonia ng New Jersey..............................
Shirley ng Sacramento, California.........
Alma ng San Francisco, California........
Ate Nene ng Dormitoryo........................

Sila ang bumubuo ng unang bahagi ng libro. Sumusunod pa ang mga kwento ng iba't ibang nilalang, sa iba't ibang panahon. Kaya, get hold of a copy now! Magandang panregalo ito sa Pasko. O Valentines. O sa birthday. O sa iba-iba pang okasyon! Go to www.lulu.com. Search for MINSAN, MAY ISANG PAG-IBIG, ni Evelyn L. Estrella-Sebastian.

How to order? Read on... AND HAPPY READING!!!