COMMENTS & FEEDBACKS, MAYO 2009

COMMENTS & FEEDBACKS, MAYO 2009


IBUKAS MO LANG ANG IYONG PUSO

-Kahit anong pangyayari ang ilarawan mo sa iyong kwento, maging malungkot man o masaya, ay kawili-wiling basahin....Mabuhay ka! ...(From CPG)

(Kailan ko ba isinulat ang kwentong ito? Marso, 1974. Hay, ang bata ko pa pala noon. Bakit nga ba parang pawang malulungkot ang mga nalathala kong kwento noon? Siguro, “hinahanap” ko pa ang aking sarili, kumbaga noon ay puno pa ng “angst”. Pero, pangako, ang mga susunod na ilalagay kong kwento ay medyo masaya naman. Para hindi na rin magreklamo ang isa kong mambabasa na lagi ko raw siyang pinaluluha. Wow, at least, masasabi kong isa ako sa mga babaing nagpaluha sa kanya, hindi vice versa – joke only!!!)


-Napaka-ganda at naka-aaliw. Kapag- sinimulan mong basahin, hindi mo titigilan hanggang hindi tapos. Nakaaantig ng damdamin, lalo na ang kanyang pagbalik, matapos ang labinlimang taong paglayo at pagtalikod sa kanyang anak na musmos at sanggol pa lamang nang kanyang iwan sa kanyang mga magulang. Nasayang ang labinlimang taon of "bonding" ng isang ama sa kanyang anak, at anak sa kanyang ama. May kasabihang "ang oras, araw, taon na mawala, ay hindi na maiba-balik or makikita pang muli." Personal comment ko, "parang bitin, sana may karugtong pa. (MT)

(Parang bitin! Alam ko ang ibig mong sabihin. Gusto mo kasing malaman kung ano na ang kinahinatnan ng pagsasama ng mag-ama. Pero sabi nga noong ama, marahil, kung ikukwento niya ang kamusmusan ng ina ng bata, ang kanilang pag-iibigan noon, marahil, kahit paano ay mauunawaan nito kung bakit siya umalis, kung bakit nakuha niyang iwanan ito. Na ang dahilan ay pag-ibig sa asawa!

Ngunit sa panahong ito ng mga OFW, mga overseas workers, hindi immigrants na karamihan ay petitioned ng mga naunang abenturerong mga magulang o anak, kundi mga guro na nagdo-domestic helpers sa abroad, mga skilled workers, waiters sa mga cruise ships, mga nurses – hindi pag-ibig ang dahilan ng pag-alis, kundi economics. Kay raming kwento ang nasa likod ng mga OFW. Mga simpling kwento ng buhay, hindi iyong puno ng drama na napapanood sa telebisyon o ipinalalabas sa sinehan. Kundi kwento lamang ng kalungkutan ng mga anak na hindi nakatitikim ng kalinga ng kanilang ina o ama na naghahanap-buhay sa abroad. Mga tin-edyer na walang inang iiyakan kung may problemang kinasusuungan, o amang mapagtatanungan ng mga bagay-bagay na gumugulo sa isip. Nakalulungkot isipin…

For a change, abangan ang susunod na kwento na medyo masaya naman. At salamat. Huwag sana kayong magsasawang magsabi na patuloy pa naman palang binabasa ninyo ako,)


Sa mga tagasubaybay kong mga taga-Australia, isa lamang ang kaibigan kong tagaroon, ngunit napansin kong marami nang nag-bookmark na paulit-ulit bumisita, maraming salamat.

Gayundin sa mga taga-Canada, Germany, UAE, Singapore at UK, thank you.

Kay dear Weng ng Brunei Darussalam, salamat sa pagtitiyaga mong basahin mula sa unang blog posting. Ilang oras ka yatang nakaupo sa harap ng computer mo. Balik-balik pa, nakita ko sa login account ko. Siguro, naka-relate ka doon sa ibang kwento, dahil closer to home ito. I hope you’ll keep on reading my blog and do share with others over there who are still interested in “anything Pinoy” !!! You may email me for your comments.

At siempre, salamat din sa mga regular readers ko from USA and the Philippines! I would like to announce that I am hatching an idea of compiling some of my kwento for publication in a pockebook form. Hindi pa ninyo nababasa ito, dahil sa labindalawang choises ko ay lima ang still unpublished.

Wait lang kayo… lalo ang mga taga-abroad!