COMMENTS & FEEDBACKS – OCTOBER 2008

COMMENTS & FEEDBACKS – OCTOBER 2008

PS (Pahabol sa “Pagkalipas ng Bagyo”

-Sorry kung I have not made any comments on yur Blog site…..I’m always in AWE after reading yur stories, wala akong masabi…in other words, my alibi for my KATAMARAN.

Continue the good works…..kaya lang no money gain when u send it by email, sayang naman yong pagod mo. Tho’ u reached the starving American Flip na baluktot na kung minsan yong tagalog namin. I am re-learning some of the tagalog words I have not used na. At siempre, may natututuhang ang katutuhanang aral ang mga istoria. Tenks again. From Kasin I.

(Hindi katamaran, ‘insan. Mas tama ang “kasipagan”. Alam ko kung gaano kayo ka-busy diyan abroad. Idagdag pa ang “apostolic” na trabaho ninyo, ay, naku, wala na talagang panahon.

Nabanggit mong walang money gain. Ang totoo’y kumita na ang mga ito nang malathala sa Liwayway noon, bagaman at tunay na ang bayad ay pambili lamang ng half gallon na ice cream dine sa atin, yung regular, hindi yung flavor of the month.

I just want to share at fulfilled na ako na binabasa ninyo ang mga ito, at sabi mo nga, may natututuhan pa. Bonus na iyon.)

-Parang kahapon lamang, natatandaan ko pa ang husay mong orator. (Ay, may nakakaalala pa rin pala!) At, nagagamit mo ang husay mo sa tagalog sa pagsulat ngayon. Inumpisahan kong basahin ang mga sinulat mo. Nakakatuwa at nakakaaliw. Congrats....

Agree ako sa yo, rewarding talaga, lalo pa at dumadating sa gulang na ang gusto na lang natin ay makagawa ng magbibigay saya sa atin at sa ibang tao.

Kasi ganyan din kami sa Munting Nayon monthly magazine. 20 taon na ginagawa, walang suweldo, madalas galing pa sa bulsa namin ang maraming gastos. Pero, sa nabibigay naman self satisfaction at para na ring binabalik namin ang mga biyayang nakuha namin sa buhay - gaya ng mabubuting kaibigan at maayos na buhay. Hindi nga milyonaryo, pero hindi naman naghihikahos, tama lang makapag-"enjoy" paminsan-minsan, gaya ng pagdalaw diyan sa atin.

Buti naisipan ni Eddie maglagay ng "website" ang Munting Nayon. Ang daming nakatuntun at nag-e-mail ng mga kaibigan namin noong unang panahon at pati na ang mga kilala at classmates nitong mga kapatid ko, gaya mo. At di lang kami, pati ang mga "contributors" namin ay natutunton ulit ng mga dating kaibigan, karamihan 30 taon at sobra pa ang nakaraan. Di ba nakakaligaya ng puso ito! Kumusta sa iyo at pamilya mo. From Q.

(Sa mga tanong kung bakit tayo gumagawa nang ganito, maliwanag mo nang nasagot. Noong una akong magsulat, nang kauna-unahan kong maramdaman na gusto kong magsulat, ang damdaming nag-udyok sa akin nito ay ang “mailabas” o mabigyang-katuparan ang aking nadarama: na gusto kong magsulat! Ito ang nararamdaman ko sa aking kaibuturan. Kung bakit, ewan. It is a feeling. It is like love. I just have to express it.

Kamakailan, may nagkomentaryo na kaya ako nagsusulat ay dahil sa recognition na tinatanggap ko sa mga nagbabasa ng aking kwento. Very far from the truth. Like it or not, recognition comes, depende sa klase o husay sa pagsulat. Tunay na may galak na nadarama ang isang bagong manunulat kapag nakita niya ang kanyang byline, ngunit hindi ito ang pangunahing dahilan ng pagsisimula niya sa pagsulat.

Sa isang nagsisimulang sumulat, ang nabanggit na recognition ay malayo pa sa hinagap. Ang kailangan niya ay ang “recognition” ng publisher na pagindapating ilathala ang kanyang kwento. Na ang kanyang kwentong hinabi at pinagtahi-tahi sa kanyang isipan, na ewan naman kung saan nagmula, gusto lamang makawala, ay makita na niya sa pahina ng isang magasin. Sa Liwayway? Ang baduy naman, sasabihin ng iba. Ngunit nang panahong iyon, na ang mga babasa at hihimay ng mga isinusumiting kwento ay mga batikang manunulat at Palanca Awardees na sina Benjamin Pascual, Benigno P. Juan, Bienvenido Ramos, at editor nilang si Mang Gervacio Santiago, mapalad akong nahasa sa kanilang patnubay.

At katulad nila, ang kasunod na hakbang? Carlos Palanca Awards for Literature Contest!

At ngayon, bakit natin ginagawa ito? Dahil ibinabalik lamang natin ang kasiyahang dulot ng regalong bigay sa atin ng Maykapal.)

- Sa buhay ng mag-asawa ay maraming bagyong dumarating, kung minsan, hurricane pa, subalit kung matibay ang pundasyon ng pagmamahalan, hindi kayang matangay ng hangin at mananatili pa rin nakatayo ang kanilang matibay na pagtingin sa isa’t isa. From Pp.

(Sa mga henerasyong nagdaan, sa panahon ng ating mga magulang hanggang sa atin, marami na akong nakita at nabalitaan o naikwento sa akin mismo, na ganitong mga pangyayari. Dumaranas ng unos ang pagsasama, ngunit napagtatagumpayan pa rin nila itong malampasan. Sana, ang leksiyong ito ang matutuhan ng mga sumusunod na henerasyon. Na di dapat maging pabigla-bigla sa mga pagpapasiya. Pag-isipang mabuti. Bigyan ng panahong luminaw ang lahat.)

– I read the first part at nalungkot ako. But was glad it was happy ending, after reading the last part. I don’t like… (text missing) From W.

(I have an idea kung ano iyong missing sa text mo. Na ayaw mo ng malulungkot na ending. Ako rin, gusto ko sana, laging “happily ever after” ang lahat ng kwento ng buhay, kaso, dahil storyteller nga ako, true to life ang mga napipili kong topic, at madalas tuloy, may kirot sa dibdib, kumbaga. But don’t you worry, may darating ding masasaya.)

HIWALAY – Oktubre, 2008

-masayang katapusan - all is well that ends well. bahala na nga, tama si Maila. – From C.

(‘Mare, sobrang laki ng font mo. Tama nga si Maila. Dapat na lahat ng mga paraan ay subukin muna upang maisalba ang pagsasama. Noong araw, given na talaga ang option na ito. Hindi karaka-rakang nagpapasiya ang mag-asawa na maghiwalay. Nagtitiis muna, heh heh heh! Levity aside, kailangang exhaust muna ang lahat ng mga solusyon, bago ang pinal na desisyon.)

-Totoong nangyayari ang ganitong situation. Itong story mo ay maganda ang ending, hindi pinagana ni Maila ang pride na kaya na nyang mag-isa kahit nalulungkot din. Madalas may Professional Jealousy sa mag-asawa at whether they admit it or not ay nauuwi sa hindi magandang pangyayari. I like the ending and I hope to read some more stories. I'll be waiting. Regards to the family....... From Wackadoo A.

(Yes, professional jealousy ay isang factor kung minsan. Kung parehong artista at laging Famas o Urian awardee ang isa, medyo nai-insecure ang asawa, kaya nauuwi sa paghihiwalay. Buti na lang, hindi kami artista…)

-Bitin ang kwento! From R.

(Aha! Gusto mo talagang malaman kung babalik si Maila at kung bumalik naman, ay mananatili sa piling ng asawa! Noong araw, may kwento akong ganito ring “bitin”… marami yatang ganito. Tinawagan ako mismo sa telepono ng isang nakabasa, nasa dorm pa ako noon, at pilit tinanong kung ano ang nangyari. Ang tawa ko lang. Buweno, sabihin na lang nating nakipag-ayos si Maila kay Roy. Pero depende kung makatutupad sila kapwa sa kani-kanilang kondisyones, doon nakasalalay kung tuluyan na silang magsasama, “till death do us part”. ‘eka nga…)

-“Our pain is the breaking of the shell that encloses understanding.” From G.

(Thank you for the quotations you send from time to time… na tunay namang may relevance sa mga kwento sa blog.)

-Hi Tita! High school friend po ito ni Diane. Bibisitahin ko ang blog nyo; nagsusulat din kasi ako ng fiction sa Tagalog. Tumigil na po akong sumali sa Palanca dahil hindi pa nananalo--haay! Buti pa kayo--naging Hall of Famer din po ba kayo? From M.

(Ay, naku, wish ko lang… kaso, matagal na ring hindi ako nakakasali. Malimit kasing natatapat sa mga high school reunion activities namin, kaya bisi. Pero, malay natin, at malay mo rin, tiyaga lang at tiyak, may nilaga kalaunan. Suerte lang na first and subsequent attempts ko ay naging mapalad, kaya naging inspirado, kahit ang mga sumunod ay bigo. Try and try lang…

By the way, I visited your blog. You have a gift. Follow your bliss…)

-I just read the stories. Sabi ko nga ba - nakakaiyak ang mga kwento mo! Para bang nasusumbatan pa ang bumabasa kapag ang kwento ay nahahawig sa kanyang buhay o naging buhay! From B.

(Batu-bato sa langit, ang tamaan ay huwag magagalit. Alam mo, experience ko na, na ang marami sa mga kaibigan ay humihiling na isulat ko ang kanilang buhay at pag-ibig. Kung pwede ang kanilang istorya, may hinuhugot akong ideya sa mga ito at dagdag dine, bawas doon, naigagawa ko rin ng kwento. Kamakailan, may nagbiro sa akin na isulat ko raw ang tungkol sa pag-ibig niya, hati kami sa bayad –nakupo, e, di isang pint na lang ng ice cream ang mabibili ko pag naghati pa kami! Sagot ko naman, alam mo ikako, ako ang binabayaran ng mga nagpapasulat sa akin ng kanilang buhay.

Ang totoo, as much as possible, sa mga malalapit na kakilala, ayokong kinukwentuhan ako ng kanilang buhay. Kasi, gusto ko ay wala nga akong alam, para malaya akong makapagsulat ng temang gusto ko, kahawig man ito ng kanilang buhay. Ang mga ideya o paksa ng mga kwento ay ulit-ulit nang naisulat, halos wala nang masasabing orihinal. Nasa pagsusulat na lamang, o kung paano ang treatment ng kwentista o storyteller – doon nagkakatalo. Sabi nga ni Liwayway Arceo, doon nakikilala ang ipinanganganak na manunulat. Ehem… wala naman akong ibig sabihin!)