UGNAYAN '53 - Paunang Salita

 

 

UGNAYAN ’53 – PAUNANG SALITA

 

BAKIT? Iyan ang tanong. Ano ang nagbunsod sa akin upang gawin ito. Anong ito?  Nang ilunsad ko ang pagsusulat sa blog noong Enero 2008, ito ang aking isinulat.

 

I remember caring for the times of my parents - their lives, their courtship, their romance and how people lived then - BUT only after they were gone and I could not talk to them anymore. Somehow, I don't want this to happen to my children and to all the children and grandchildren of my generation when they find themselves interested in the "good, old days".

I want them to have a glimpse of what we were. The mores, customs, traditions, way of life, idiosyncracies, biases and prejudices, the joys and heartaches of our times, so very different from today's. All these reflected on the short stories (and novel) I wrote for Liwayway through the years. Just simple love stories of our times. Realistic, hindi ma-drama, totoong nangyayari, hindi happy ending lagi, but somehow, one can identify and relate with the characters and the places. Really nothing pretentious. Hindi pam-Palanca. Just something to pass the afternoon by, kung wala nang mapanood sa tv. Tulad sa probinsiya noon, makapananghali, si Inang o si Nanay ay magbabasa na ng Liwayway o Bulaklak o Sinagtala na pampalipas ng oras hanggang sa maidlip.

 

Ngayon, ang nais kong mangyari ay mapagtagni-tagni ang mumunting alaala ng mga kaganapan sa buhay naming magkaka-dekada. Na noon ay isinusulat ko sa isang newsletter. Na sa pagkakataong ito, hangad kong matulad baga sa isang ginintuang aklat (albeit digital) ng mga gunita… sapagkat isang bagay na hindi maitatatuwa, na ang aming Klase ay kakaiba at pambihira, tinutularan ngunit hindi mapantayan (parang komersiyal!)… hindi sa kayamanan sa naabot na antas ng pamumuhay o sa karunungan sa narating na taas ng katungkulan saan man, manapa’y sa kagandahan ng pagsasamahan.

 

A, may nagsabi, hindi raw interesting ang aming Klase. Dahil walang away? Walang samaan ng loob, hinanakitan, tsismisan (di ka makaalis sa umpukan, kasi sa sandaling mawala ka, ikaw na ang pag-uusapan!). Ay naku, naranasan din naming lahat iyan, maganda lamang kaming magdala. Wika nga ay been there, done that.

 

Nais kong humingi ng dispensa sa iba kong mambabasa na hindi namin kabar-dekada. Tunay na ancient na kami sa inyo, but once upon a time, tulad rin ninyo kami. Young and full of life, love and laughter. At sa mga tatahiin ko at pagsusunud-sunuring sandali ng nagdaang mga araw sa aming buhay, matutunghayan ninyo at mauunawaan kung bakit hanggang ngayon, sa kabila ng pandemiya, still going strong pa rin ang UGNAYAN ng mga magkakabar-dekada. Sa ZZZZZZZZZZOOOOOOOOMMMMM!

 

Sa mga kabar-dekada, pipilitin kong makapaglabas ng post minsan isang linggo. Mapapansin ninyo na ang gagamitin ko ay ang simulang letra ng mga tunay na pangalan (or nickname) ng mga kaiskwela. Sa abot ng aking makakaya o natatandaan pa, ang mga pangyayaring isusulat ko ay ayon sa aking pagkaalala. You are welcome na hulaan kung sino ang ikinukweunto ko, mag-comment at mag-input,. Ang blog series na ito ay para sa ating lahat

 

Abangan ang kasunod na post: UGNAYAN ’53 – 1 - Ang Simula.