REUNION NA NAMAN!

REUNION NA NAMAN!

Taun-taon, siempre may reunion. Sisimulan ng Bagong Taon, pampamilya. Pero pagpasok na ng Enero at Pebrero hanggang Marso, high school reunion naman. O sa kolehiyo. Pareho ng katatapos na Quadricentennial ng UST. Buhat sa lahat ng sulok ng daigdig, nagdatingan na ang mga die-hard alumni nito.

Na sinamantala naman ng mga namamahala ng kanilang high school reunion. Total, nariyan na ang mga taga-abroad, mabuting isabay na sa kanilang reunion.

Isang napansin ko sa high school reunion na nadaluhan ko na, sa akin at sa partner ko, may naiiba. Puna ng isang pari na anak ng isang kaiskwela, tingin ko ho'y nangangaunti na kayo... na siempre, umani ng tawanan mula sa mga senior citizens. Tama sa obserbasyon niya ang nasabing pari. Kaya naman, dapat, samantalahin na ang panahon. Lumalakad ang mga araw. Connect with friends. Text them, email them, write them letters, call them, visit them. Do what you can for your loved ones... and for the less fortunate ones...

Mayroon akong nabasang tula noong araw. Na nagustuhan ko,

Around the corner I have a friend
In this great city that has no end
Yet the days go by and the weeks rush on
And before I know it a year is gone.

And I never see my old friend's face
For life is a swift and terrible race
He knows I like him, just as well
As in the days when I rang his bell.

And he rang mine but we were younger then
And now, we are busy, tired men
Tired of playing a foolish game
Tired of trying to make a name.

“Tomorrow,” I say, “I will call on Jim
Just to show I am thinking of him.”
But tomorrow comes and tomorrow goes
And distance between us grows and grows.

Around the corner, yet miles away
“Here's a telegram, sir,” “Jim died today.”
And that's what we get and deserve in the end
Around the corner, a vanished friend.

Charles Hanson Towne, written in 1900

Malungkot din, ano? Ano ba ang leksiyon na mapupulot natin dito. Na dapat, ugaliin na ang pagdalo sa mga reunion. Lalo sa mga high school reunion, na napakasaya!

Sa mga high school reunion, talagang feel na feel mo na parang bata ka pa. Karaniwan ay ganito ang eksena. Kumustahan, kodakan, kwentuhan, halakhakang umaatikabo sa pag-reminisce sa mga nagdaang araw. Kasunod nito ay ang usisaan kung anu-ano ang mga maintenance na gamot na iniinom sa umaga, sa tanghali at bago matulog. Combizar. Plendil. Norvasc. Betazok. At kung ano rin ang kasalukuyang blood pressure o sugar level. Tapos ay kukumustahin ang hdl at ldl ng cholesterol, ang uric, ang creatinine, sgot, sgpt. At naku, kapag nakita ang mga kukuting chicharon at mani, saka ang handang litsong baka o baboy, sasabihin bawal 'yan... Pero, kukuha pa rin at kikindatan ang katabi, may lipitor naman, saka minsan-minsan lang. Tuloy ang ligaya... Na tatapusin sa dessert na leche flan at miryendang kung anu-anong kakanin – sapin-sapin, pitsi-pitsi, biko, cassava, puto, etcetera. Nag-insulin naman.

Tapos nito, balik-asal-bata, at sasali sa mga palaro. Noong hindi pa masyadong senior ang mga nagre-reyunyon sa amin, ang mga inihahanda naming palaro ay medyo pisikal pa. Tulad ng Trip to Jerusalem na medyo may kaibhan. Ganito iyon:

Pipili kami ng mga lalaki na siyang uupo sa mga silya. Sunod, mga babai ang mag-aagawan nang pag-upo sa kandungan ng mga lalaki. Wala nang kahiyaan. Talagang agawan. Ang gulo. Nagkakatulakan pa. Ito ay noon. Mga panahon ng Silver Jubilee pa. Pero matapos ang Golden Jubilee, iba na ang inihanda naming palaro. Delikado na ang Trip to Jerusalem. Baka sumalpak sa sahig, e, masyadong mahal ang magpa-hip replacement.

Kaya, nag-Pinoy Henyo kami noong huli naming reyunyon. Tao ba ito? Bagay? Pangyayari? Lugar? Siempre, isa naming ipinahula ay ang Casa Real. Kung hindi ninyo alam ang Casa Real, abangan ang kwento ng buwan ng Marso.

Isa pa naming nilaro ay ang pabilisan ng pagsusuot ng sinulid sa butas ng karayom! Karayom na ng sako ang binili namin pero DMC na sinulid na medyo may kalakihan ang ipinagamit. Nakupo, nakasalamin na ang mga kasali, hindi pa rin maisuot. Sigawan naman ang mga miron: Basain mo muna bago mo ipasok! At nang ang manalo ay isang may edad nang dalaga, laking kantiyawan. Kung sino pa anya ang walang muwang sa mundo... siya pang mabilis nakapagsuot sa butas. Na agad namang sinasagot ng palaban din dalaga, walang muwang? Iyon ang akala ninyo! Ang saya.

Nilaro din namin noon iyong Tongue Twister. Na tagalog. Siempre, pabilisan, patagalan at paramihan nang paulit-ulit na pagsasalita at ang magkamali, talo. Nakupo, nagkakapili-pilipit ang dila, kung ano tuloy ang lumalabas na salita. Sumasakit ang tiyan namin sa katatawa. Ilan sa mga ito ay ang sumusunod.

1. Ang relo ni Leroy, rolex, ang relo ni Leroy, rolex, (uulit-ulitin)
2. Pugong bukid, pugong gubat. (delikado rito, pag nagkamali!)
3. Butiki, bituka, butika
4. Pitumpu't pitong puting pating.
5. Pitumpu't pitong butong puting patani.
6. Minikaniko ni Monico ang makina ni Monica.

Kapag nababanggit ang reunion, nagbabalik sa alaala ko ang Golden Jubilee namin sa high school. Bongga ang selebrasyon na pinaghandaan namin nang todo-todo. Dalawang taong singkad ang preparasyon. May inihanda kaming yearbook na tinawag naming Aklat ng Ginintuang Alaala.

May kwento ako na ang pamagat ay Aklat ng Gintong Alaala, nasa libro kong Minsan, May Isang Pag-ibig. Let me digress a little bit. Tinanggap ko ang mga text na ito mula kay Emy, isang principal ng isang iskwelahan sa may dakong Kalookan, at nakabasa na ng libro. Ayon sa kanya ay ipinabili niya sa kanyang kapatid na nasa abroad ang libro dahil sa partikular na kwento kung saan ang bidang lalaki ay kapangalan ng kanyang kapatid na si Ibarra na kamag-aral ko naman sa high school. She got the book thru the kindness of her brother Norio, Batch '56 MHPHS.

Got ur “MINSAN...” courtesy of my brod, Isagani. Read about Ibarra and Celia. Wen we c each ader, I want u “to autograph” it to tel d world I met a ---- (dyahe kong isulat) writer in d course of my life. God Bless! 13:17:40, 02-27-11

Ang daling maka-relate sa mga stories: Kaingin, Mambog, Azcarraga. It's indeed down memory lane! Go! Go! Go! Eve! 16:05:55, 02-27-11

Tulad nang nasabi ni Emy tungkol sa aking libro na parang a trip down memory lane, ang Aklat ng Ginintuang Alaala ng aming Golden Jubilee ay gayon din ang katulad. Ito ay isang koleksiyon ng mga istorya naming magkakaiskwela mula nang maghiwa-hiwalay kami sa high school. Bawat pahina ng aklat ay inilaan namin sa bawat kaiskwela na nakontak namin, nakausap, na-interbyu, nahingan ng luma at bagong larawan na siya namin inilagay sa aklat. Dito nabasa ng marami ang masayang kwento ng buhay ng isang kaiskwela na namanhikan sa katimugan para sa isang batang-batang mapapangasawa, ang kanyang ikatlo yata. Sabi raw ng mga magulang ng babai, mabuti naman at isinama mo ang iyong bibiyenanin. Hindi po, tatay, sagot raw ng dalaga. Siya po ang aking mapapangasawa. Hindi matapus-tapos ang aming pagtawa sa istoryang ito. At marami pang naggagandahang kwento ang laman ng aming aklat.

Bagaman at ito ay isang amateur undertaking naming magkakaiskwela, nagsilbi naman itong template ng mga sumunod pa sa aming nag-go-golden jubilee. Sabi nga namin, tinutularan, ngunit hindi mapantayan. Na maaaring nahigitan nga, dahil naiwasan ang aming nagawang pagkakamali, ngunit ang bottomline, we blazed the trail... para sa mga sumusunod.

Ngunit hindi lamang ang Aklat ang kakaiba sa aming reunion. Nagtipun-tipon kami sa patyo ng simbahan ng Barasoain. Pinasyalan ang Casa Real kung saan namin ginugol ang unang taon ng pag-aaral sa high school. Casa Real? (Inuulit ko, abangan ninyo ang kwentong ito sa buwan ng Marso.) Nagkaroon din kami ng motorcade around town...pinasyalan ang mga dating pook na bahagi ng aming nakaraang kabataan... ang krosing... ang highway... kapitolyo... pavillion... ang bakante nang lote na dating kinatatayuan ng gusali ng aming paaralan... at muling nagsama-sama sa bagong kampus ng iskwelahan kung saan namin nakaharap ang mga iskolar na tutulungan namin sa pag-aaral sa kolehiyo. Tinapos namin ang motorcade sa isang miryenda sa bahay ng isang dating pangulo ng aming alumni association kung saan naman namin pinanood ang mga memorabilia ng klase at ng classmates – mga awards na natamo, mga luma at bagong larawan, mga lumang autograph na kinasusulatan ng mga favorite actor (Pancho Magalona) at actress (Tita Duran), color (pink), flower (rose o sampagita), song (No Other Love), crush (guess who?), motto (Try and try until you succeed). Ay, naku, talagang balik-gunita! Na siya namang tunay na kahulugan ng pagre-reyunyon.

Nagkaroon din kami ng isang araw na piknik sa isang resort na inakupa namin exclusively. May litsong baka, mga litsong baboy at masaganang hapag ng mga pagkaing bayanihan o potluck. Nagmisa ang aming kaiskwelang naging alagad ng Diyos. Nagkaroon ng award giving sa mga alumni na nagkaroon ng katangi-tanging achievement sa iba't ibang larangan ng pamumuhay. Na hindi lamang sa puntong materyal. May ginantimpalaan rin kami na isang pag-asawahang hindi nakatapos sa pamantasan ngunit ang walong anak ay naitaguyod sa pag-aaral at lahat ay naging propesyunal.

Ang finale ng aming golden jubilee ay ang aming gala dinner na idinaos sa isang otel na kakawing ng isang paaralang may kursong HRM. Nag-dress up kami rito. Ang mga lalaki ay naka-barong. Kaming mga babai ay nakasaya o kimonang burdado at kay gaganda. May inihanda kaming palatuntunan na sabi nga ay two-years in the making. Mga awit na hindi makabi-kabisa ang lyrics, sayaw na Carinosa na nagkakalihis-lihis ang mga indak, broadway show na kuntodo ang mga costume at arte, pero lipsynch, angklung ng mga bata, rondalya ng mga istudyante... at ang katapusan, ballroom dancing – boogie, chacha, tango, rock n roll, disco! Naghiwa-hiwalay kami sa naging tradisyon nang paghahawak-hawak ng kamay, pagbuo ng isang malaking bilog, habang umaawit ng Till We Meet Again... Good Luck, Good Health, God Bless You... Auld Lang Syne...

Iyan ang aming Golden Jubilee! Na napakasaya. Very memorable. Inuwian ng mga taga-abroad. Pinaggugulan ng pagod, pawis, pag-iisip at perang pikit-matang ginasta, minsan lang dumating sa buhay natin ito!

At ngayon, makalipas ang ilang taon mula noong Golden Jubilee, simpli na lamang ang mga pagdiriwang. Ayos-ayos lamang ang mga pagkain, marami nang bawal. Wala na ring pera, mga retired nang lahat. Maliit ang pension. Saka recession. Ang layunin ay basta magkita-kita, magkakwentuhan, magkodakan pa rin, basta laging ngingiti nang hindi makuhanan ng candid na ang sama ng kinalalabasan. Pero sa totoo lamang, hindi nagbabago ang saya, ang halakhak, ang katuwaan tuwing magkikita.

Kaya kayong mga natatamad sumama sa reyunyon, mag-isip-isip kayo. You're missing a lot! Reunion is like a time machine. You can go back in time...
At malilimutan ninyo ang inyong mga dinaramdam... mga kumikirot na kasu-kasuan, nananakit na baywang, at kung anu-ano pang sakit na nagpapayaman sa mga botika. Maglaga na lamang kayo ng kintsay at inumin ang pinaglagaan. O maghiwa ng hilaw na okra at ibabad sa isang basong tubig sa buong magdamag, inumin sa kinaumagahan ang pinagbabaran. Gamot raw ito. Kung saan, sa lahat raw! Ewan ko lang. Ang tangi ko lang masasabi ay...

Reyunyon na tayo !!!