“HOME AWAY FROM HOME”

“HOME AWAY FROM HOME”


Halos sampung taon akong tumira sa dormitoryo. Dumating ako rito na wika nga’y isang “uhugin”, bagong salta, walang-alam, na sa lengguahe ngayon sa Pilipinas ay “promdi” at umalis, day before I got married, na kilala ng lahat, lalo ng mga bagong promdi at uhugin, as “oldtimer”, “stockholder” at dating presidente ng dorm’s association (hehheh, siempre naman, sa tagal ko ba naman doon at hindi pa na-elect na presidente, ewan ko na lang!)

Opo, ganoon ako katagal tumira sa dorm. Buong panahon ng aking pag-aaral sa UE at buong panahon ng pag-oopisina sa may Pennsylvania Avenue sa Malate, Leon Guinto na ngayon, at sa Carriedo sa isang film exchange na background ng isa kong kwento. Remember Iskolar?

Sampung taon akong kumain ng pritong itlog sa umaga at paksiw na galunggong at ginisang munggo tuwing Biyernes. Siguro, espesyal ang pagkain sa dormitoryo tuwing Linggo, kaso, every weekend ay umuuwi ako sa aming probinsiya. Na lalo namang espesyal ang nakakain ko. Luto ng aking Inang.

Ang aming dormitoryo ay nasa university belt. Maraming kwento ang nahabi ko sa mga buhay na aking nakita sa pagtira rito. Nailalarawan ko pa nang malinaw ang hitsura nito. Nasa tabi ng San Sebastian College. May punong akasya sa harapan. May patahian sa may entrada. Para ko pang nakikita ang matarik na hagdan. A… kung makapagsasalita lamang ang mga baitang nito! Mga sweet nothings ng magkasintahan. O tampuhan. Hagdan na paminsan ay istambayan ng ilang walang magawa, kumakalabit sa ukulele, nagkakantahan – it’s not the island spell that is calling to me, it’s not the balmy air nor the tropical sea, but it’s a little brown gal in a little grass skirt in a little grass shack in Hawaii… na sinasabayan pa nang pakendeng-kendeng ng isang dormitoryana.

Ang silid-tanggapan ng dormitoryo! Saksi ng maraming romantikong eksena kapag walang nakatingin (pero may nakasilip). Komentaryo nga ng isang Kuya na dumalaw sa nakababatang kapatid na nakatira rito: Huwag kang gagaya diyan sa mga kasama mong nakikipag-alisan ng tinga sa nobyo nila! Ibig sabihin: Huwag kang makikipag-lip to lip sa likod ng kunwari ay binabasang nakabukas na peryodiko.

Nakatutuwang pagbalikan ang buhay-dormitoryo. Sa panahon ng aking pagtira rito, nasa Room 4 ako, ewan kung proud ako or medyo dyahe, na sabihing very notorious ang Room 4. Kasi, pinakamarami kami rito, labinlima! Halu-halo ang edad, mula sa 16 hanggang sa liyebo tres o kwarenta siguro, noong panahong tin-edyer kami. Pinakamaraming bisita ang aking kama, dito sila nagko-converge, kumbaga. Kasi, marunong akong tumugtog ng ukulele at mahilig kaming kumanta. Noon ay maalam din akong magbasa ng handwriting at baraha at guhit ng palad. Kaya, kapag may sigawan at halakhakan sa kuwarto namin, susungaw na sa pinto ang aming “dean” na tinatawag naming Ate “Ne… at damontres, sasabihin niya, ano ba ‘yan? Kasi, pagdating niya sa kuwarto namin, nasa kani-kaniya na kaming kama at wari ay natutulog o nag-aaral ng leksiyon!

Nagmula kami sa iba’t ibang lugar ng Pilipinas. Doon ako natuto ng mangilan-ngilang salita ng ibang dialects. Doon nabawasan o nawala ang mga regional biases dahil sama-sama ang mga Ilokano at Bisaya, Bikolano at Tagalog. At Muslim. Nang bago akong dating rito na sa Room 2 unang napadpad, apat na Muslim ang aming kasama sa kuwarto, taga –Jolo. Prinsesa pa at anak ng sultan ang dalawa.

Bukod sa mga kwentong-dormitoryo, na ilalagay ko rin dito sa blog sa darating pang panahon, ang buhay rito ay na-immortalize ko na rin sa ginawa kong nobela sa Liwayway noong 1989-1991. Dalawang magkaibigan mula sa pagkabata na iisa ang tipo ng lalaking nagpapatibok sa kanilang puso! Pero sabi nga, "Sa Pag-ibig, Parehas ang Laban" --- na siyang titulo ng nasabing nobela na balak kong isa-aklat pagdating ng araw. Abangan ninyo.

Sa ngayon, tunghayan ninyo sa susunod na posting ang buhay-dormitoryo sa nagwagi kong kwento noong 1987 sa Palanca.

Isang Pook… Dalawang Panahon…