ANG KAIBIGANG NAGBIGAY SA AKIN
KAY TANYA
Si Tanya ay isang dachshund na nahingi ko sa isang kaibigan. Matagal nang wala si Tanya sa aming piling. Isa siya sa tatlo naming aso na dinapuan ng sakit, biktima ni Ondoy. Ngunit matagal ko nang naipagluksa ang pagkaulila ko sa asong ito. Bakit ngayon ay muli kong binabanggit?
Dahil ang aming barkada noong nasa University of the East CPA Review Class kami...ay inulila na rin ng kaibigang nagbigay sa akin kay Tanya. Isang kaibigang noong araw, ay kasa-kasama namin, isinasakay kami sa kanyang owner na jeep, inihahatid kami sa Craig kung saan kami nakatira kahit baha sa Espana, isang karaniwang tao, isang magulong kabarkada, isang anak na devoted sa kanyang nanay noon hanggang sa huling sandali, na hindi namin sukat akalain, magiging isang taipan, a business tycoon, tinitingala at hinahangaan sa pagiging generous, matulungin, marunong lumingon sa pinanggalingan.
Paano ba kami nagkita matapos maghiwa-hiwalay sa UE. Nabasa ko ang pangalan niya sa diyaryo. May larawan pa siguro kaya nalaman kong siya nga iyon. May nadagdag kasi sa kanyang pangalan. Insurance underwriter ako noon at agad ko siyang pinuntahan sa Makati dahil balak ko siyang bentahan ng insurance. Nakatutuwa, at kalaunan ko lamang nalaman, kumuha siya ng insurance sa akin, maliit lamang, isang pagbibigay sa isang kaibigan, ngunit may-ari na pala siya ng isang insurance company. Nonlife siguro, pero kahit na. Nakatutuwa pa rin. At nakakatawa sa akin.
Doon muling nagsimula ang koneksiyon ng dating barkada. Siya, na matapos ang maraming taong hindi namin ipinagkita-kitang magkakabarkada ay hindi nagbago ng pakikitungo sa amin, sa kabila ng iba nang kalagayan niya sa buhay. Sa pana-panahon, matapos ang muli naming pagtatagpo, lagi siyang tumatawag at magsasabi, magkita-kita naman tayo, sabik na ako sa barkada. Dahil sabi niya, iba pa rin ang kanyang pakiramdam kapag kami ang kanyang kasama, mga dating kaibigan noong siya ay siya pa rin, at wala pa. At siempre, natutuwa naman kami. Sino ang hindi matutuwa kung naiimbita ka sa opening ng Manila Grand Opera Hotel, sa launching ng kanyang mga librong sinulat ni Nick Joaquin at ni Jose Lacaba, mag-lunch o dinner sa kanyang mga restaurant? Na kapag naroon na kami at hindi pa siya dumarating ay magte-text nang mag-order na kayo ng kung ano ang gusto ninyo. Na siempre naman, kaming mga babae ay magkakani-kaniya nang order. Si Linda ay Peking duck, ako ay alimango. Hindi diretsong o-order si Regia ngunit sinasabi niyang halabos na hipon ang gusto niya. Ikinatutuwa niya ang lahat ng ito.
Naranasan rin namin na sumakay sa kanyang yate at magpiknik sa Batangas, magkwentuhan tungkol sa UE days, sa mga pinagdaanan niyang hirap bago narating ang kinalalagyan niya ngayon, mga taong kausap niya, taong gobyerno, taong simbahan. Kukumustahin rin niya kami, kung ano ang aming ginagawa. tutuksuhing mga Lola na. Nasisiyahan siyang makita na masaya kami. At ipinagmamalaki namin siya: ang kaibigang milyunaryo. bilyunaryo, na hindi nakalilimot.
Siya ang nagte-text kung nais niya kaming makita. Late last year at early this year, lihu-liho ang aming mga available na araw dahil sa coding, kaya iyong hiling niyang magkita-kita kami mula noong Oktubre na naging Enero na naging Pebrero na, ay hindi natuloy. May text pa ako sa kanya noon na humihingi ng pasensiya at sana ay huwag siyang madadala sa amin. Ang sagot niya: Mahal ko kayong lahat. Hindi ko kayo malilimutan. May prefix pa ang kanyang pirma na Amba. Sagot ko naman, wow, nakakataba ng puso. Na sinagot niya, Totoo yon. Na pinaniwalaan namin. Paano mo malilimutan ang isang taong katulad niya?
Ang pangalan ng aking asong si Tanya ay kinuha ko sa pangalan niya. Pero kuwento ko sa kanya noon, ordinaryo naman kung Tonya, dahil babae, mula sa Antonio. Pagagandahin ko na lang at gagawing Tanya.
Pito kami sa barkada. Na dumarami kung kasama ang aming mga kasama sa buhay. Ngunit sa aming pito, kami na lamang nina Joe ang natitira, tatlo na silang lalaki na nauna nang lumisan. Si Oscar. Sumunod si Vic. At ngayon, siya...
Paalam...Tony... paalam.
