Wednesday, July 22, 2015

Nasa Google ang Sagot


NASA GOOGLE ANG SAGOT



Tag-ulan naman at malamig, siya'y  init na init!

At kabado  ang dibdib sa daloy na tagilid.



May sumpong si Mommy, tayo'y tumabi-tabi

Tumataba kasi, baywang ng palda'y may perdible.



Sakit ng ulo ay madalas, kaya buhok daw niya'y nalulugas

At di alam ang gagawin, hinahangin tuwing makakain.



At minsan ay naulinigan, reklamo sa kanya ni Tatay

Sa kanilang pagtulog, lagi itong  nakatalikod.



Sa harap ng mga problema na kaharap  ng pamilya

Agad kong kinunsulta, Internet at Google, ano pa?



Hot flashes at  period skipping, 

Weight loss and moods swinging,

Hair loss at  bloating feeling,

At libido decreasing.



Ay, Mommy...danas iyan ng mga babai

Relax ka lang at relax na rin kami,

Paglipas niyan balik tayo sa dati,

Isang pamilyang hapi-hapi.

Tuesday, July 21, 2015

‘LA LANG… NAPAPANSIN LANG…





‘LA LANG… NAPAPANSIN LANG…

Kapag senior na raw, dapat na maingat sa paglalakad.  Noong araw, hindi ako humahawak sa barandilya o gabay pag umaakyat o nananaog ng hagdan lalo sa mga mall at publikong gusali. Marumi ‘ikako ko. Ngunit ngayon, lagi ko na itong ginagawa. Maghugas na lamang ng kamay pagkatapos. Kung walang mahawakang barandilya, lalo at sa madudulas na sementadong suelo ng mga mall, uma-abresiyete na lamang ako sa aking kasama, tuloy umaani ng komentaryong ang sweet naman nila… hehehe kuno.

Tulad rin nang paglalakad nang nakayuko at tinitingnan ang dinaraanan. Sa aking pamamalengke, naging ugali ko na ito. Sa nadaraanan kong barangay na kinahihimpilan ng mga traysikel na aking sinasakyan, na nakawawala at naglisaw ang mga aso (sa amin sa Marikina ay hinuhuli ang aso sa kalye), malamang sa hindi, makatapak ka ng hindi kanais-nais na tumpok ng dumi. Gawa ko ito  hanggang dumating ako sa palengke dahil basa ang mga dinaraanan, baka naman madulas, magtihaya, mabalian ng buto sa kamay o siko na itutukod o sa masasalampak na balakang, ay, lagot ang kay mundong ilaw. 

At sa paglalakad ko nang nakayuko, na siempre, sinasalitan rin ng pagtingin sa pinupuntahang direksiyon at baka naman mabangga sa nakakasalubong, marami akong napapansin. Mga seniors na ang suot ay rubber shoes at usong maikling medyas na kinakain ng kanilang sakong. Ngunit karamihan ay mga flip flop (tawag noon sa States) at dito ay beach walk o spartan o goma o step-in na sakbat.

Ito ang napansin ko, halos lahat ng mga babae ay naka-pedicure, sariling gawa o sa parlor na halata naman, pero makukulay lahat. Noong araw, pula lamang ang kyuteks, tawag namin sa nailpolish, tulad ba ng Colgate sa toothpaste at Palmolive sa sabon. Ngunit ngayon, all the colors of the rainbow and more – ipinapahid sa kuko. Violet, green, blue, yellow, orange, pink, gold, red, etc. O iyong natural o colorless na napuna kong gamit ng mga lalaki na asawa siguro ng mga manikurista.

Nasa loob ako ng groseri sa tapat ng palengke at magbabayad ng binili kong mantika nang may nasundan akong bihis na bihis na babae. Tiningnan ko ang kanyang paa, nakagawian na yata  nakasapatos siya, flat shoes na halatang mamahalin ngunit sigurado akong nakapedikyur ito.  Naka-tucked in ang suot na magandang blusa, maayos ang buhok na sigurado akong sa parlor tinina at tama lamang ang make-up. Ang binili niya ay isang pirasong hindi ko na matandaan kung ano ngunit ang halaga ay wala pang sandaan, lampas lamang yata ng singkwenta ngunit nagkainkwentro sila noong kahera dahil inilabas niya ang kanyang senior citizen booklet para sa mga grosering pwedeng magkaroon ng discount. Sa madali’t sabi ay matagal na nabinbin ang pila namin dahil sa kapiranggot na diskwento na hiningi niya. It’s the principle, sabi nga. Pero sa tikas niyang ang  gara… 

Noong araw ding iyon, sa aking pag-uwi ay may nadaanan naman akong babaing naglilinis ng kalsada. May sombrero siya, mahaba ang manggas ng suot na blusa, pantalong bitin at nakatsinelas lamang, hindi sapatos. At pulang-pula ang kyuteks ng mga kuko sa kanyang maalikabok na paa. Na hindi ko na ipinagtaka, iyon ang uso. Ang ikinatuwa ko ay ang anklet niyang suot, pinong tanikalang kulay kupas na ginto. Mumurahin lamang, alam ko. Pero ewan, nakasisiya sa akin ang makakita ng ganitong larawan ng isang tao sa isang karaniwang eksena ng buhay. Isang tagalinis ng kalye na waring siyang-siya sa kanyang pagwawalis… walis… walis… na halos mabalot ng umaalimbukay na alikabok ang mga daliring may kyuteks at paang may pulseras.
  
Di kasing naalaala ko ang pusturang babae sa groseri na hiningi ang karampot niyang diskwento para siguro pandagdag sa ibabayad niya sa pantina sa kanyang buhok at sa magpepedikyur sa kanya sa parlor.