Saturday, May 17, 2014

May Isang Puno ng Sampagita


Ako, basta nakaamoy ng halimuyak ng sampagita, kagyat na bumabalik sa aking gunita ang mga buwan ng Mayo ng aking kabataan.  Kasunod na nito ang alaala ng mga pag-ilaw sa santakrusan, iskarsiyon sa Antipolo, bakasyon at barkada at panginginain ng manggang manibalang, asim! na umano'y nahingi (o nasungkit?) sa puno ng may puno.

Sabi naman ng isang kaibigan, siya raw, basta nakarinig ng isang lumang awit, doon siya parang nababalik ng panahon.  Daig pa raw ang time machine!  Rock n Roll?  Napapaindak na siya, kahit ngayon ay masakit ang kanyang tuhod.  The Platters?  Only You, The Great Pretender, Twilight Time? Balik-gunita na siya sa mga jam session noon kung saan ang sayaw ay sayaw, magkahawak ang kamay, magkadikit ang noo, o wika nga ay cheek to cheek!

Wika naman ng isa, kapag may natikman siyang kasing-lasa ng pagkaing dati nang nakain, feel na feel niyang back in time siya.  Kaso, hirap na raw mahuli ang lasa ng mga pagkain noon sa ngayon.  Ang fried chicken na timplado lamang ng asin, paminta, bawang at kaunting suka, mula sa bagong huling inahin na pagala-gala sa bakuran at pinatutuka ng palay ay naglaho na.  Masarap man ito, iba na ang lasa ng mga fried chicken ngayon na nakakulong at laki sa iba't ibang bitamina.

Nabanggit ko lamang ang mga ito dahil sa kwento ko ngayong buwan ng Mayo, na tungkol sa isang puno ng sampagita.  Sa pagbabakasyon ko noon sa abroad, nakakita ako ng mga Pilipinong nag-aalaga ng halamang ito.  Tunay ang ginagawa nilang pagpapala na talaga namang yumayabong ang halaman,  namumulaklak at nagsasabog ng halimuyak sa loob ng kanilang tahanan.  Nakatanim ito sa malalaking paso, na labas-masok sa loob at labas ng kanilang bahay, depende sa lagay ng panahon - winter, spring, summer or fall.




 
MAY ISANG PUNO NG SAMPAGITA


WALA pang isang dangkal niya ang taas ng puno ng sampagita.  Pipito ang mga dahon, lanta na’t natutuyo ang isa, ngunit may dalawang ga-daliring supling na sanga.  Sinuri-suri ni Noemi ang munting paso na kinatatamnan ng sampagita.  Dinampi ng dulo ng hintuturo ang lupa.

“Lupa ba ito sa atin?”  ang lupang dumikit sa daliri ay pinagmasdang mataman ni Noemi.

Napatawa ang hipag ni Noemi na siyang may dala ng puno ng sampagita.  “Naku, ewan ko, pambihira ka naman.  Basta’t nang makita ko ‘yan, e, kinapalan ko na’ng aking mukha.  Hiningi ko agad sa kaibigan ko.  Sabi ko’y may hipag akong homesick na homesick na tanging ang bango lang ng bulaklak ng sampagita ang makalulunas.  Walandyo, tagalog ‘yan…”

Sinulyapan ni Noemi ang kanyang hipag.  Pagkuway ibinalik ang paningin sa puno ng sampagita at nagtanong .  “Halata ba?”

Nagkibit ng balikat ang hipag ni Noemi.  “Loud and clear.  Nagdaan naman kaming lahat sa ganyan.  Lalo ang kuya mo.  Miss na miss niya ang kanyang barkada’t kainuman.”

Tumango si Noemi.  “E, di tenk yu na lang, Ate.  Sana’y mabuhay ito.”

“Mabubuhay iyan, alagaan mo lang na mabuti.  Huwag raw aalisin sa paso.  Ilipat mo lang sa malaki.  Kapag summer mo lang daw ilalabas ng bahay dahil sa panahong iyon lamang medyo makakapareho ang klima natin dito sa klima sa atin doon.  Pagpasok ng fall, dapat ay dadalhin mo na sa loob ng bahay ang paso, dahil kapag inabutan ito ng frost, ay,naku, lagot ang sampagita mo.  Kailangan ding may palagiang ilaw na nakabukas sa ibabaw ng paso.  Para bagang sikat ng araw.  Lalo’t winter na, below zero ang temperature, kailangang- kailangan ng halaman ang init.”

Bumili si Noemi ng isang malaking paso, de dose ang sukat, may disenyo ang gilid.  Bumili rin siya ng pataba, mga gamit sa paghahalaman tulad ng maliit na shovel at fork at guwantes para maprotektahan ang kanyang mga kamay.

Naintriga si Brian, ang kanyang asawa.  Nag-usisa.  Sa buong panahon  kasi ng kanilang pagsasama ay hindi siya nakitang naghalaman nito.  Sa simula pa lamang ay sinabi na niyang ito ang bahala sa kanilang bakuran at mga halaman at siya naman sa loob ng bahay.  Ngunit ngayon, nakita nitong asikasung-asikaso niya ang pag-aalaga sa gadangkal na halamang iyon. 

Sa nagtatanong na mga mata, nagpaliwanag si Noemi.  “This is sampagita, our national flower.  The color is pure white, the petals are dainty and it smells so sweet.  So fragrant, you won’t fail to notice it once it comes out.”

Tumango-tango si Brian.  At sinabi nitong siguradong mabango nga ang bulaklak, dahil sinabi niya.  Ngunit sa huli’y idinugtong na mas mabango  siya kaysa sampagita, sabay yakap at halik sa kanya.  At naisip niya, Americans are great huggers.

Kaibigan ng kanyang kuya si Brian. Isang arkitekto ang kanyang kapatid, plumber si Brian.  Na nakapag-ral din sa kolehiyo bago naging lisensiyadong tubero.  Na siyang nagustuhang trabaho.  Blue collar.  Sa Pilipinas, isang opisyong laging nakakabit sa malalaking konstruksiyon, kung magaling ka’t sikat at may capital.  O isang opisyong naaalala lamang ng mga tao kapag may sira o tumutulong gripo o ayaw gumanang onidoro.

Si Brian, nang ipakilala sa kanya ng kanyang kuya ay halatang nagkagusto agad sa kanya.  Gusto rin ito ng kanyang kapatid.  Sagot daw sa kanilang dasal para sa kanya.  Solusyon sa kanyang problema.  Inilingan lamang niya ito.   Laman pa ng kanyang isipan si Carlo.

Si Carlo ay isang kababata, kapitbahay, kinakapatid.  Ninang niya ang nanay nito.  Si Carlo ang tatay sa kanilang larong bahay-bahayan nang paslit pa sila’t walang malisya ang samahan.  Siya ang nanay.  Kung siya ay titser sa larong iskwe-iskwelahan, si Carlo ang principal.  Kung empleyado sila sa munisipyo, siya ay klerk, si Carlo ang boss.  Hanggang lumaki sila’t naging tinedyer,, nag-aral sa haiskul.  Si Carlo ang nagturo sa kanya ng mga bago at usong sayaw.  At siya ang nagturo rito ng mga bago at usong kanta.

Walang bahagi ang kanyang kamusmusan at kabataan na hindi kasama si Carlo.  Si Carlo ang nawawala sa umpukan kapag nasambit niyang para bang gusto niyang kumain ng manggang manibalang dahil may bagong lutong bagoong ang kanyang nanay.  Pagbalik nito’y may bitbit nang isang kumpol ng mangga, kapipitas lamang at may dagta pa.  Ang nakapagtataka’y wala namang puno ng mangga ang mga ito.  Pag tinanong nila’y tatawa lamang at magsasabing sige lang, kain lang kayo, pag nabulunan kayo dahil umit yan, e, di pasensiya.  Kunwari nama’y aayaw pa sila, pero kalaunan, ay kakain na rin.  Ganoon lamang naman sa kanilang probinsiya.  Karaniwan lang iyong nawawalang bunga ng mangga o murang buko kapag Mayo at panahon ng bakasyon ng mga nag-aaral.

Kapag buwan ng Mayo ay may santakrusan sa kanilang lugar.  Gabi-gabi, sila ni Carlo ay umiilaw sa prusisyon. Lagi siyang iginagawa ni Carlo ng pansahod ng tulo ng kandila para hindi siya mapaso.  Isang binilog na matigas na karton, may butas sa gitna na sinusuutan ng kandila at saka binalutan ng palara para sa bawat imbay ng kanyang kamay ay lumilikha ng kislap kapag natamaan ng liwanag.

Ngunit ang hindi niya malilimutan sa mga buwang iyon ng Mayo ay ang kuwintas ng sampagita na laging ibinibigay ni Carlo sa kanya.

“Ako ang nagtuhog niyan,”   pagmamalaki nito

“Talaga?”  kunwari, hindi siya naniniwala.

“Aba,  oo.  Natusok pa nga ako ng karayom.”  Ipakikita pa ni Carlo ang daliri sa kanya.

Hahawakan niya ang daliri ni Carlo.  Aaninawin ang sinasabing tusok.  Sunod, ang sariling daliri ay hahagkan at pagkatapos ay idadampi sa natusok na daliri ni Carlo.   “Hayan, magaling na ‘yan.”

At isusuot niya sa kanyang ulo, isasabit sa kanyang leeg ang kuwintas ng sampagita.  Kaya habang umiilaw sila sa prusisyon ay nasasamyo niya ang mabangong halimuyak nito.  Pag-uwi sa bahay ay ipaiilalim niya ang kuwintas sa loob ng punda ng kanyang unan, tuloy hanggang sa kanyang pagtulog ay nababalot siya ng bango.  Buwan ng Mayo nang tuluyan nang nagkaunawaan ang kanilang mga puso.

Nang mag-aral sila sa Maynila, kapag dinadalaw siya ni Carlo sa tinitirahang kasera, lagi itong may bitbit na kuwintas ng sampagita.  Tinukso tuloy siya ng isang kasama.  Ang unang anak ninyong babae, e, pangalanan ninyo ng sampagita.  Ang tawa lang niya.  Ang totoo’y bumubuo na nga sila ng mga balak sa hinaharap.  Magtatapos mag-aral, magtatrabaho at kapag stable na’t may naipon, magpapakasal na.  Nakatapos nga sila’t nakapagtrabaho, nag-iipon na’t may naiipon na nga, nang mahikayat si Carlo na magtungo sa Middle East.

“Madali tayong makaiipon,”   wika nito sa kanya.

Umiling siya.  “Mahirap ang magkalayo.  Maraming maaaring mangyari.”

“Walang mangyayari.”

“Anong gagawin ko habang wala ka?”

“Magsusulatan tayo, paminsan-minsan, tatawag ako sa iyo.”

Hindi natinag sa kanyang desisyon si Carlo at umalis ito.  Natapos ang unang kontrata at umuwi.  Akala niya’y pakakasal na sila ngunit muli itong pumirma ng bagong kontrata.  “Para rin sa atin ito, Noemi,"  alo ni Carlo sa kanya.  At umalis itong muli.

Noon siya niyaya ng kanyang kuya sa States na magbaka-sakaling kumuha ng tourist visa para makapagbakasyon doon.  Suwerteng nakakuha siya. Sa Virginia, malapit sa Washington DC, nakatira ang pamilya ng kanyang kapatid.  Inilibot siya ng mga ito sa magagandang tourist spots.  Tuwang-tuwa siya at talagang enjoy sa mga nababagong karanasan.

Hanggang dumating ang isang mapait na balita mula sa Pilipinas.  Kasama si Carlo sa mga nasawi sa isang malaking pagsabog na isinagawa ng mga terorista sa bansang kinaroonan nito.  Napakalubha ang pangyayari na ni wala nang bangkay si Carlo na maiuuwi sa Pilipinas.

Gusto na niyang mamatay.  Gusto rin niyang umuwi.  Upang makita man lamang kahit sa huling sandali si Carlo.  Ngunit may daratnan ba siyang masisilayan?

Sabi ng kanyang kanyang kuyang.  “Dito ka muna. Noemi.  Ituloy mo ang bakasyon mo.”

“May trabaho ako sa atin.”

“Dito ka muna,”   ulit ng kanyang kuyang.  “Gagawa tayo ng paraan.  Magkakatrabaho ka rin dito.  Saka…”   hindi man binigkas ng kanyang kapatid ang gusto pang sabihin nito ay talos na naman niya kung ano.  Saka nang malibang ka, magamot ang iyong sarili, malimutan ang nangyari kay Carlo.

Napahinuhod siyang tumigil muna sa kapatid.  Ipinasok siyang medical clerk sa isang klinika ng kaibigan nitong isang mag-asawang doktor na Pilipino.  Habang nagtatrabaho ay nalibang siya, tinuruan ang sariling isipin na si Carlo ay nasa ibang bansa at nagtatrabaho lamang, nag-iipon para sa kanilang dalawa.  Kung gabi,  sa kanyang pag-iisa, saka siya umiiyak, tinatangisan ang kasaliwaang-palad.

Akala niya’y naililingid niya sa kapatid ang kanyang damdamin.  Hindi pala.  At may binabalak pala ito.  Noon ipinakilala sa kanya si Brian.  Binata.  Guwapo.  Na wari ay agad nahalina sa kanya.  Niligawan siya, naghandog agad ng kasal.

Inilingan niya ang pangaral ng kapatid.  “Uuwi na ako,”  sabi niya.

“Keep an open mind.  Huwag mong isarado agad ang iyong isip, ang iyong puso.  Remember, wala na si Carlo.  Mabait si Brian.  Matagal ko na siyang kilala.  Pati pamilya niya, nakita ko na.”

Wala na si Carlo.  Wala na nga siyang uuwian.  Bakit pa siya uuwi?

At napakasal siya kay Brian.  Naayos ang kanyang mga papeles at sa panahon ng kanilang pagsasama, masasabing naging tiwasay ang kanyang buhay. Ngunit hindi lingid sa lahat ang tunay niyang damdamin.  Still homesick, sabihan ng mga ito.  Na hindi niya pinabulaanan.

BUWAN ng Mayo nang ibigay kay Noemi ng kanyang hipag ang puno ng sampagita.  Parang batang sinubaybayan niya ang bawat pagsusupling ng mga dahon nito.  Alagang-alaga niya sa pataba, sa pagdidilig.  Kung walang tao sa paligid, ito’y kinakausap pa niya.  “Bigyan mo ako ng bulaklak.”  At sa kanyang isipan, nang muli kong masamyo ang tamis ng pag-ibig ni Carlo.

Patapos ang summer sa  States nang umuwi sa Pilipinas si Noemi dahil sa pagkakasakit ng kanilang ina.  Sa pagmamadali ay hindi na niya naalalang ipagbilin sa kapatid at hipag ang kanyang puno ng sampagita na nasa likod- bahay nila.  Sa kanyang pag-uwi ay nakausap niya ang pamilya ni Carlo at ibinigay sa kanya ang mga bagay-bagay na para sa kanya, na iningatan ni Carlo nang nabubuhay pa.  Sa mahabang panahong inilagi niya sa mga kapaligirang kinalakhan nila ni Carlo, nakadama siya ng kapayapaan sa sarili.  Isang matatawag na closure.  Bagamat nang nasa eroplano siya at pabalik kay Brian, panibagong isipin naman ang gumugulo sa kanya.  Ito’y kung ano ang kahihinatnan ng kanilang pagsasama.  Kung may hinaharap ito.

HINDI handa si Noemi sa galak na nadama nang makita si Brian na masayang sumasalubong sa kanya.  May dala itong overcoat.  Isinuot agad sa kanya, sabay yakap nang mahigpit.  “It’s freezing outside.  But it’s nice and I got a surprise for you.” 

Panay ang kwento ni Brian habang nasa biyahe sila pauwi ng kanilang bahay.  Imbitado raw sila sa hapunan ng kanyang kuyang.  Sabik na ang lahat sa kanyang pagdating . Sa pakiramdam ni Noemi, parang ang layo na ng Pilipinas.  May lungkot siyang nadama, na wari ay may katambal naming kapayapaan ng damdamin ng isang naglakbay na pauwi na sa kanyang pamilya.

Ganito ang nararamdaman ni Noemi nang buksan ni Brian ang pinto ng kanilang tahanan at binalot siya ng isang halimuyak na kilalang-kilala niya. “My God!” bulalas niya.

Sa sala ng kanilang bahay,  naroon ang kanyang puno ng sampagita, hindi pa karamihan ang mga sanga, ngunit bawat dulo nito’y namumulaklak na. 

“Your national flower is a very hardy plant.  It will thrive anywhere in the world.  And it’s  so sweet… so fragrant…”

“Oh,  Brian,”   napayakap si Noemi sa asawa.  Agad niyang natanto na ito ang nag-asikaso sa kanyang puno ng sampagita nang siya ay umalis.  “With loving care, it will, Brian.  It will…”   

At sa kaibuturan ng kanyang dibdib, ibinulong ng kanyang puso, salamat Carlo, salamat.


LIWAYWAY MAY 16,2005









Monday, May 12, 2014

Sa Araw ng mga Ina.




Bulaklak ng azalea nagmula sa hardin
At munting larawan ng Inang Birhen
Dinikit sa karton, nilagyan ng drowing
Inialay sa Mama, Happy Mother's Day!


(Pagpaparangalan ng mga apo, kinuha sa internet habang nagvi-video chat ngayong Araw ng mga Ina.)

Samantalang dito naman sa aming tahanan,
Ganito'ng dayalog na mapapakinggan:
"Magpapadeliber ba ng pananghalian?"
Sagot ko'y 
"Huwag na, kilawin at pancit ang handa kong ulam".

Happy Mother's Day, ang bati sa akin
"Ano'ng flavor ang gusto mo, bibili ko ng ice cream."
Makapuno't gatas ng kalabaw ang aking habilin,
Dark chocolate at coffee, tig-half-gallon, ang dumating!

Tumanggap rin ako ng isang bulaklak,
Mahaba ang tangkay, pulang-pulang rosas
Sino'ng hula n'yo na siyang nagbigay?
(kung ang hula ay asawa at anak...
 mali itong tunay)
Isang Nanay rin ang nag-alay...
Ito'y ang aking
kasambahay!


Maligayang Buhay ng Pagiging Ina sa inyong lahat!
 

Saturday, May 3, 2014

MINSAN… Part II



MINSAN… Part II

Bago lamang kaming magkakilala.  Kapatid ng asawa ng kaiskwela ng aking kasama ng aking...etcetera, etcetera.  Una vez pa lamang kaming nagkausap, ngunit nagkamabutihan na sa kwentuhan dahil mahilig rin pala siyang magsulat. Bagama’t sabi niya, for her eyes only dahil ang una niyang kwento ay tungkol sa kanyang unang pag-ibig, na maituturing nang the love of her life.  Sa kabila ng kanyang naging kabiyak ng dibdib na mahal din naman niyang tunay.

Ang katulad niya ay ang isa kong kaibigan na mahilig ring magsulat. Na ang pagtatangka ay nagbunga ng tatlong kwentong ipinabasa sa akin, hindi naman isinumite para malathala. For her eyes only din kasi.  Mga kwentong ang paksa ay halos iisa, at ito ay tungkol rin sa kanyang unang pag-ibig. Na naunsiyami. Na paminsan-minsan, sumisingit sa alaala. O laging nasa gunita, hindi naman nawawala.

Kilig ako sa pakikinig sa kwento ng aking bagong kaibigan. I can relate sa panahon kung kailan ito nangyari (ka-henerasyon ito, kaya kami ang bunga at bihag ng aming panahon, pinaninindigan ang pangako, wika nga), sa kapaligiran (teritoryo ko rin noong araw – Azcarraga, Gastambide, P. Campa, Lepanto), at sa theme song niya na tandang-tanda ko pa ang mga lyrics. 

Strangers in the night, exchanging glances
Wondering in the night; what were the chances?
We'd be sharing love before the night was through
Something in your eyes was so inviting
Something in your smile was so exciting
Something in my heart told me I must have you
Strangers in the night, two lonely people
We were strangers in the night
Up to the moment when we said our first hello,
little did we know
Love was just a glance away, 
a warm embracing dance away
And ever since that night, we've been together
Lovers at first sight, in love forever
It turned out so right for strangers in the night.

Ay, naku, bawat letra at salita sa awit ay parang patungkol talaga sa kanila, ayon sa kanyang kwento, bagaman at hindi nag-turn out so right  tulad noong awit . At kung ilang araw na ang nakaraan mula sa aming pagkikilala, ay hinuhuni-huni ko pa rin ang himig ng nasabing awit. Sinubukan ko sanang isipol ito, dahil, pa-sipol raw ito kung iparinig sa kanya noon sa kalaliman ng gabi (how romantic!) kaya lamang, di na ako marunong sumipol, wala sa tono.

Ito namang dati kong kaibigan ay mahilig ring umawit.  Hindi niya nabanggit ang kanyang theme song sa kanyang unang pag-ibig, bagama’t noong una niyang nabanggit ito sa akin, ang kanyang awit ay There goes my heart, there goes the one I love… Ngunit kamakailan, nagpadala siya ng isang Easter card sa akin na ang background music ay ang awit na My Tormented Heart.  Tunay namang nabagbag ang aking puso sa himig at lyrics ng lumang awiting ito.  Ang wika niya ay naka-move on na raw siya, kaya lamang, paminsan-minsan, naroon pa rin ang sakit sa puso…

Sumandaling tumigil tayo at awitin ito… namnamin… damhin…

My tormented heart cries out I still love you, Though I know you’re gone, Your love lives on and haunts my memory.  My tormented heart, will never forget you, Though you said goodbye, My heart and I refuse to set you free. At the end of every day, All alone I kneel and pray, That someday you will realize that we were wrong to part, And maybe you’ll return and dry the tears that burn in my tormented heart.

(Sa mga kabataan na hindi alam ang himig ng mga awit na inilagay ko rito, magtungo lamang sa youtube. Naroon ang Strangers in the Night ni Frank Sinatra at ang My Tormented Heart ni Sarah Vaughan.)

Ang kwento ng pag-ibig ng dalawa kong kaibigan na ito ay tunay namang pang-Part II ng aklat kong Minsan, May Isang Pag-ibig.  Pero siempre, hindi ko naman gagawin.  Ang kwento ng kanilang pag-ibig ay naisulat na sa bawat himaymay ng kanilang puso. 

Friday, May 2, 2014

Random Thoughts… Random Talks… 6



Random Thoughts… Random Talks… 6

Ambisyon:  Napakinggan ko ang isang kwentuhan ng tatlong magkakaiskwela.  Binibilang nila kung ilan silang magkakaklase ang sa UP-Diliman nag-aral. Mga labindalawa yata.  Sa pagkatanda nila, basta at kasama sa top ten ang mga graduates o may average na 85 above, walang entrance exam noon.  

Tanda ko rin na kinonsidera ang UP sa iskwelahang papasukan ko noon, kaya lamang, problema ang titirahan, promdi raw kasi ako, mahirap nang ipalaot. Bumagsak ako sa kaserang tinutuluyan ng aking kapatid na lalake, kababayan namin ang may-ari nito, na nasa Azcarraga, kaya natural lamang na pati ang kurso niya, Accounting, ang naging kurso ko… sa UE.

Ang usapan ay nauwi sa kung ano ang mga kinuha nilang kurso at kung iyon ang talagang gusto nila, ayon sa inilagay nilang ambition sa graduation issue ng kanilang schoolpaper.  Naalaala pa nila ang dalawang kaiskwela na ang inilagay na ambition ay to be a priest.  Na sa tunay na buhay ang nangyari ay...at nagkatuwaan sila!

Tanong doon sa isa kung bakit Nutrition ang kinuha nito sa kolehiyo.  Ang sagot, ewan nga raw niya kung bakit iyon.  Basta ang natatandaan niya, noon ay maraming kaibigan ang kanyang Kuya na mga dalagang kumukuha ng Nutrition.  Malamang na idol nito si Kuya, na kilalang marunong at guwapo (na noong isang high school senior, ay crush nga naming mga sophomores, mangitian lang kami, kilig to the bone nang tunay!) 
 
Isa sa tatlong magkakausap ay iba naman ang istorya.  Nagpasimula upang maging doktor sana, kung iyon ang tunay niyang gusto o gusto ng mga magulang niya, hindi rin niya matiyak.  Nauwi siya sa paglipat ng iskwelahan nang dalawa pang beses at pagtatapos ng propesyon sa isang kinikilalang military academy sa ibang bansa. Sikat talaga. Proud ang lahat sa kanya.

Iyong ikatlo sa nag-uusap ay pagiging doctor ang inilagay na ambisyon sa kanilang schoolpaper, ngunit sa isang kursong in demand daw noon ang napuntahan.  Aba naku, kung ito palang ikatlo, na siyang naging kapalaran ko, ay naging doctor, nasaan na kaya ako? 

Random thoughts: Kung sa UP rin ako nag-aral at doon kami nagkatagpo kaya kami naging magkapalaran, at naging doctor nga siya, mayaman na siguro ako!  At nasa maganda at upscale na village ang address.  

Pero maaari namang doktor din ang napangasawa nito.  Karaniwan naman, ganito ang nangyayari. Doktor sa doctor. Kung nagkagayon, sino kaya ang napangasawa ko?

Isa pa:  Kung sa UP ako nag-aral at doon sa mga dormitoryo roon tumira, magiging writer pa rin kaya ako?  Ng mga buhay ng mga dormitoryana roon?  Minsan, May Isang Pag-ibig ng mga dormitoryanang taga-UP, hindi ng mga taga-University Belt.  Siguro, ibang bersiyon ng Isang Pook, Dalawang Panahon ang papalarin pa ring manalo sa Palanca.  Bakit hindi?  Siguro, kahit saang pook at saang panahon ako naroon, lalabas, gigitaw, ang tunay kong kinahihiligan, ang pagsusulat. Sapagkat ako ay ako. Kaya tiyak ko rin kung sino ang magiging kapalaran ko, doktor or hindi naging doktor, sapagkat ako ay ako, sabida. 

Ngayon, patuloy ang aking maligayang buhay sa pagiging storyteller at narrator of tales, asawa ng isang hindi naging doctor, at sa isang low-cost housing*** sa Marikina naninirahan.

***Nang mag-offer ang Social Security System ng isang housing sa Marikina noong 1969 sa pamamagitan ng isang raffle sa mga SSS members, ang tawag nila rito ay low-cost housing.  Ang mga lote ay may sukat na mula 200 to 300 square meters, more or less, at tipong detached bungalow, 2-bedroom 1 bath, na pwede nang tirahan agad.  Bahala ka na sa improvements tulad nang grills, screen, vinyl or parquet or whatever flooring, built-in closets and cabinets at bakod.  Sa halagang 100 to 110 pesos a month, 25 years to pay, noong ang renta sa 2-bedroom apartment ay 110 pesos din. WOW!  Anong ligaya namin nang isa kami sa 500+ na nanalo out of 3000+ na sumali sa raffle!

Ito nama’y napagninilayan lamang.  Kumbaga…