Thursday, November 29, 2012

BZ...BZ... BZ NOVEMBER 2012


 BZ... BZ... BZ  NOVEMBER 2012


Matatapos na ang buwan ngunit wala pa akong naisusulat sa aking blog.  Ito ay hindi sa kawalan ng maisusulat, kundi sa kakapusan ng panahon na lumapit sa computer maliban sa pagtse-tsek kung may email akong dumating.  Maraming kaganapan ang buwan sa aming buhay at pamamahay.

Ngunit Ondoy lamang ang tanging nakahadlang sa akin upang mag-post rito.  Kaya, kahit kaunti, sisingit pa rin ako.

Lumang Lansangan, Inareglo -


Noong araw, tunay na malakihang baha, bago magkatubig ang lansangan sa aming lugar sa probinsiya.  May bagyo, nagpawala ng tubig sa dam – ganyan ang situwasyon para makaranas ng malalim na baha ang tagaroon sa amin.  Ngunit ngayon, high tide lamang, narito na ang tubig sa daraanan mo.

Kaya, big news at big deal ang pagpapataas ng lansangan sa aming lugar ng nangakaraang buwan.  Kalahating metro ang itinaas!  Pero, siempre, may upside, may downside ito.  Konting pictorial por epek.






 Masaya kami, sa wakas, tataas ang karsada, may drainage pa.
Kaso, lumubog naman ang bakuran ng halos tatlong baitang.  Paano na? 

At bumaba ang bakod!  Nadudukwang na ng mga nakatayo sa karsada.  Kailangang aregluhin din.  Gastos namin.

Paano na makaliliko ang sasakyan papasok sa bakuran?  Kailangang magpatambak.  Ang mahal pala ng lahar!



Ayyy... nairaos din.

Marikina Naman - 

Pagbalik namin sa Marikina, matapos ang maraming araw nang pagpapaayos ng mga bakod at pagpapatambak ng bakuran, iba naman ang senaryong bumulaga sa amin dito. 

 Bagong poste na itinatayo, kapalit nang halos maputol nang dating poste...
ginagawang drainage at sidewalk sa kahabaan ng aming lansangan...
                      
pag-aalaala sa tibay ng nakatayong bagong poste...

at kasiyahan rin naman sa resulta ng mga araw ng alikabok, ingay, walang patid na pagdaraan ng mga trak na naghahakot ng buhangin at hollow blocks... at semento. 

Ang Lumang Baul

Karaniwan na, bawat lumang bahay ay may lumang baul.  Pag-uwi ninyo sa probinsiya, pagdalaw sa lumang tahanan ng inyong mga magulang, igala ang mga mata at tiyak, sa isang sulok, natatambakan ng kung anu-ano, naroon ang isa o dalawang lumang baul.

Ang nakita kong dalawang lumang baul sa lumang bahay ay hinila ko at ipinagitna sa sala, na parang isang center table.  

Pero, siempe bago ko ito ginawa, hinalungkat ko muna at inayos ang dating laman (may pahintulot naman ng nag-aari nito).   At ito ang aking mga natagpuan.



Telang supot ng asukal, markang Victorias.  Natatandaan ko, kinagisnan ko nang ang mga telang supot na tulad nito ay nilalabhan, ikinukula, pinapuputi, at kalaunan ay tinatastas at tinatahi, binuburdahan pa, at ginagawang lampin ng mga sanggol.  Tanging ang mga maykaya lamang ang can-afford ng mga birdseye na lampin noon.

                                    
 Mga panaling gawa sa ginupit na retaso.  Harimunan, baka may mapaggamitan, ugali ng matatanda noong araw.  Naalaala ko tuloy iyong kwentong "The Piece of String" ni Guy de Maupassant.  Natatandaan pa ba ninyo ito?  Malungkot ang istorya.

Color chart ng isang istudyante.

at advertisement para sa best cargo handler!

Kaunting "book signing" after a meeting -

Minsan isang buwan, may dinadaluhan kaming forum, na isang tipong-balik-tanaw, balik-aral, sa isang kinuhang seminar noong araw.  Sa nakaraang pagkakataon kung saan nagkaroon ng munting Christmas celebration, nagsibili ang ilang kasama ko rito ng aking librong "Minsan, May Isang Pag-ibig."  Masaya siempre ang nangyaring kodakan.

Si Amy na nagkwentong naging editor siya ng kanilang college paper at talagang mahilig magbasa.
 Si Mercy na nagsabing hilig niya ang magbasa at mangolekta ng mga librong pirmado ng awtor.  Si Ed B. (maraming Ed kasi sa grupo) na ang talagang gustong bilhin ay ang "Mahirap Ba Akong Mahalin" kahit mas mahal ito nang bahagya sa "Minsan..."  Kaya lang, wala pa akong kopya na maibigay. 
Si Janette, mabilis pa sa a las cuatro na bumili, nang aking alukin.  Matagal na kaming magkasama sa forum.
 Si Joseph, ang forever student of everything, na kasama rin namin...
 Si Gloria, bayad agad, wala pa ang libro, dahil gustong makasiguro!
Si Rucil, everything is getting better, better and better...
 Si Vee, na nagtira sa dorm nang nag-aral sa UPLB...

 At si Alma!  Thank you, Alma.  Thank you sa lahat!  Sana ay na-enjoy ninyo ang nilalamang kwento sa libro.  Nagbalik ba sa inyong gunita ang minsan, ay isang pag-ibig ninyo?

Ninety Years Old-

Tunay na isang milestone ang makarating ng ganitong edad.  Nitong Nobyembre ay dumalo kami sa isang pampamilyang pagdiriwang ng isang kamag-anak na sumapit sa taong ito, siyamnapu!  At siya ay malakas pa, sa puntong nakalalakad pa bagaman at kailangan ring may kaagapay na taga-alalay, at malinaw pa ang kanyang pag-iisip.  Gusto namin siyang kinakausap tungkol sa mga tao at lugar sa panahong kinalakhan niya.  Siya ay isang guro sa Lucena, Quezon noon.  Ang maganda, tuwing sumasapit ang kaarawan ng bawat isa sa kanyang kabarkadang guro, sila ay nagtitipon-tipon, hanggang ngayon.  Kung nababawasan man ang bilang nang dumadalo, tanggap nila ito at tuloy pa rin ang pagdiriwang nila.  Kahanga-hanga sila at sana ay ganito rin ang maging saloobin ng mga magkakamag-aral na nagre-reyunyon sa tuwina.

Siempre naman, ang regalo ko sa kanya ay ang aking librong "Minsan, May IsangPag-ibig".  At agad-agad nagtelepono para iparating ang feedback na nagustuhan niya ang libro. Salamat, Ka Lucing!

Diamond Jubilee -

Isa ring milestone ang pagdiriwang ng animnapung taong pagtatapos sa high school.  May kilala akong magdiriwang nito sa darating na taon.  Nag-aalala sila na baka kaunti na lamang ang makarating, dahil ang ilan sa mga aktibong kaiskwela ay nagtungo na sa dako pa roon, ang tawag nila sa mga pumanaw na.  Kung malalaman siguro nila ang kwento ng mga gurong ngayon ay nasa ikasiyam nang dekada, na patuloy pa ring nagkikita-kita, hindi sila tatamarin sa pagdalo sa mga reyunyon.  Celebrate life!

Pinoy Henyo as Teacher to Fil-Am kids - 

May dalawang bata na iginigising sa katotohanang sila ay anak ng isang Pilipino at dapat matuto ng mga bagay-Pilipino.  Una na ang makapagsalita, makabasa, makasulat sa wikang ito. Bukod sa pag-aaral ng mga kultura, tradisyon, awit at panitikan ng bansa.

Ang dalawang bata ay marunong na ng karaniwang, salamat po, magandang araw po, paalam po, hindi, oo, pwede!  Ang tatlong huling salita na gamit sa larong Pinoy Henyo, na kamakailan lamang nila natutuhan.  Naging instrumento ang i-phone nila sa paglalaro nito.  At naging saksi kami, habang pinapanood sila, sa paghula ng salitang tulad ng--- kusina.

Sabi ng 9-year old kid: pagkain?
Sagot namin:  hindi.
Tanong niya:  tao... hayop... lugar...
Sagot namin:  hindi... hindi... hindi...
Tanong ulit:  bagay?
Sabay-sabay kami:  oo.
Tanong: is it in the house?
Sagot:  yes.
At kung anu-ano na ang ihinula hanggang makarating sa tanong na: in the kitchen?
Yes... pwede... yes!
Mabilis naman ang pick-up, tanong ulit:  kitchen?  is it kitchen?
Sigawan na kami:  yessssss!
Kitchen?  tanong ulit.
Yessssssssssssss, malakas na ang sigawan namin.
Pilipino? ang tanong ngayon.
Oooooooooooo!
Ku... ku... kutsinta?
Tawanang umaatikaboHindi nasagot, dahil natapos ang oras, ngunit ngayon ay natatandaan na ng bata na ang kitchen ay kusina.  Ang bedroom ay kuwarto.  Ang curtain ay kurtina.  At ang KUTSINTA ay "the round, brown thing we buy from Citang's".

At fans na sila ng Pinoy Henyo!  Salamat sa nakaisip ng larong ito, na may kahawig na laro rin sa ibang kultura, ngunit dito sa atin ay tunay na Pinoy na Pinoy ang dating.


(Note: There is a game that Americans know as Indian Poker or Indian Forehead, a drinking game which is a bit similar to this.)
 

Kwentong Pang-Todos Los Santos ngayong Nobyembre, baka po sa Disyembre na lumabas.  Pero, siempre, may kwentong Pamasko pa rin.  Magkasunod ninyo itong mababasa.

Pasensiya...