Wednesday, February 22, 2012

2012 SARI-SARING COMMENTS


2012 SARI-SARING COMMENTS


Matagal na ring hindi ko nailagay ang mga comments at feedback kong natanggap sa aking blog. Nito na lamang natutuhan kong puntahan ang listahan saka ko nakita na 2010 pa pala iyong ibang sulat sa akin. Ang nailagay ko lamang sa blog ng taong iyon ay iyong tinatanggap ko sa aking email. Iba pa pala iyong nasa loob ng blog mismo. Paumanhin, mga kaibigan, sabi nga sa Amaya. Paumanhin!

Narito ang isa:

Salamat for mentioning the name of My Father, the former Rafael C. Yabut. I was searching for him on the internet and I came across your blog. You are absolutely correct about his playing Christmas songs starting the 1st of September... I am thankful that my father has touched your life in a way. I didn't expect that I would find here in the internet someone like you who remembers him fondly, thank you. It is well appreciated... By the way, Ms. Estrella, my name is Jecri Yabut. I am Mang Paaeng's youngest daughter. It is my pleasure to meet you... jecri yabut on christmas sharings – paeng on 9/13/10.

Ay, Jecri, ang iyong ama ay isa nang institusyon! Sa aming henerasyon at kahit sa mga sumunod pa, walang hindi nakakakilala sa kanya, natitiyak ko. Kahit kailan na napag-uusapan ang masasayang araw ng aming kabataan, kakawing nang lagi ang pangalan ng iyong ama, Rafael C. Yabut! Ang kanyang tinig ang gumigising sa amin sa pagsikat ng araw. Jecri, ikinagagalak ko ring nakilala ka. Sana ay patuloy kang sumubaybay sa aking blog, sapagkat ang mababasa mo rito ay mga kwentong binubuhay ng mga nilalang ng isang natatanging panahong kinabibilangan ng iyong ama.

Parehong-pareho tayo ng Pasko nung musmos pa ako sa Malabon :) by susan on Isang Sulyap sa Pasko ng aking Kamusmusan, 9/14/10.

Hi, Susan! Hindi naman malayo ang Malabon sa Malolos. Kaya hindi kataka-takang mayroong mga tradisyon na nagkakapareho. Ngayon nga, kahit sa abroad, dinadala ng mga Pilipino ang mga kaugalian natin. Ang simbang-gabi ay ginagawa na rin nila sa mga piling parishes na maraming Pilipino. Ang family reunion kung Pasko. Sa mga Amerkano, ang Thanksgiving ang big deal sa kanila, ngunit para sa mga Pilipino, Pasko pa rin ang tampok na pagdiriwang ng isang taon. Nitong nakaraang ngang Pasko, ang mga mag-aaral (Fil-Am) ng Paaralang Pinoy sa Virginia kung saan volunteer teacher ang aking anak, ang mga bata ay tinuruang gumawa ng parol. Ang galing, di ba?

haha! Natutuwa po ako sa blog ninyo lalo na sa kwentong biyenan! Sana po makabisita rin kayo sa blog ko at mag-iwan ng comment kung nais ninyo! :) Kwentuhang Biyenan on Kwentong Biyenan at Manugang 6/7/11

Hahaha rin sinu ka man! Tiningnan ko rin ang Kwentuhang Biyenan mo. Naku, naughty ka, ha! Noong kapanahunan namin, medyo marami ngang kaso ng mga monster-in-law. Awa ng Diyos, masuerte ako rito. Open kami sa isa't isa ng aking biyenan, nasasabi ko sa kanya ang aking nasasaloob kahit medyo salungat sa pinaniniwalaan niya. Siempre, magkaiba rin ang panahong nilakhan namin, higit silang makaluma. Pero, bukas naman ang kanyang isipang makinig. Ngayon naman, tinitingnan ko ang aking anak at ang kanyang biyenan. Mas iba ito, magkaiba pa ng kultura at tradisyon, pero tingin ko'y okey naman sila. Alam mo naman, iba na rin ang mga kabataan ngayon... assertive, independent... hindi ba?

Maraming salamat po sa inyo. Isa rin po akong manunulat ngunit pambahay lang. Dahil po sa ambag ninyo, nakakuha ako ng mga gagamitin sa aking kinakathang nobela. Sana makapagbigay din ako ng mga 16th at 18th century tagalog. By Rania Faris on Talasalitaan ng mga Tagasubaybay on 2/9/12

Wow, Rania! Nagsusulat ka rin pala, pero bakit pambahay lang? May isa akong kaibigan na tulad mo, nagsusulat din, hindi nga lamang nobela, ngunit mga kwento, na wari ay wala naman siyang balak ipalathala. Kamakailan ay ipinabasa niya sa akin. Maganda, sabi ko at sa kaunting pagsasaayos, magiging smooth ang flow ng kwento. Tinanong ko kung gusto niyang ilagay ko ito sa aking blog, parang sharing, dahil, sa tingin ko, may bahid ng katotohanan ang nilalaman nito. Payag siya.

Nabanggit ko lamang ito dahil nabanggit mo na pambahay lamang ang ginagawa mo. Believe nga ako na nobela na ang sinusulat mo. Bago ako nakagawa ng nobela, ilang dekada na akong nagsusulat ng kwento. Isang manunulat sa Liwayway ang nagsabi sa akin nang sabihin kong hindi ako marunong gumawa ng nobela, takot ako, na “madali lamang ang sumulat ng nobela, basta at may buo ka nang ideya sa iyong ulo, alam mo na ang iyong gustong iparating sa iyong mambabasa.”

Ang una kong nobela, Sa Pag-ibig, Parehas ang Laban, ay nalathala noong 1989-1991. Sa hinaharap ay balak kong isaaklat ito. May kahabaan ito, kasi ay nagmula sa kabataan ng mga karakter hanggang sila ay magkapamilya. Tatlo pa lamang ang nobelang nagagawa ko, dalawa ang nalathala na at masasabi kong paborito ko silang lahat. Noong araw, inanyayahan na akong magsulat ng mga romance novels, pareho ng mga nabibili ngayon, ngunit waring hindi ko kaya ang magsulat ng isang nobela isang buwan. Love stories din ang tema ng aking mga nobela, ngunit masasabi kong kapag nabasa ito, kahit paano ay may matatandaan ang bumasa. Kaya ko nasabi ito ay dahil sa isang nakarating sa aking feedback, thru my son, sa isang nakasama niya sa isang seminar sa Mowelfund, na kaya raw siya nahilig sa sining ay dahil nasubaybayan niya ang aking unang nobela. At isa pang nakadaupang-palad na guro sa Bulacan State University na verbatim na inulit niya sa akin ang confrontation dayalog ng aking mga karakter sa isang eksena sa nobela. Nakatataba ng puso, di ba?

Kaya, Rania, ituloy mo...

Salamat po sa artikulo. Maaari po ba kayong maglathala ng artikulong tungkol sa harana. Salamat po ulit. Anonymous on kundiman 12/30/11

Dear Anonymous: Kapag nabasa ito ng tagasubaybay kong si Rollie na masipag maghalungkat ng mga samu-t saring impormasyon, makaaasa kang may mailalathala akong artikulo tungkol sa harana. Kaya sige lamang sa pagsubaybay, marami ka pa namang mababasa ritong iba. Salamat sa pagsulat.

Mga Komentaryo sa Kwento:

Minsan May Isang Barkada (ruby) nakapanghihinayang. Sana, kinausap na ni Ben si Manding. Nag-usap sila bilang magkaibigan, bilang magkabarkada, sayang na pagibig. 2/14/12

Labinlima Lamang, Ibig nang Mag-asawa, Ang tunay na pagmamahal ay walang hangganan. Ang nakaraan ay tapos na, bahagi lamang ng isang kahapon at sa aking palagay ay hindi dapat makaapekto sa isang tunay na damdamin. Hanga ako kay Leni dahil naging matapat siya kahit ang naging kapalit ay ang pakikipaghiwalay niya sa taong natutuhan na rin niyang mahalin. Makakatagpo rin siya ng isang lalaking mamahalin siya ng buong buo, walang pasubali, dahil ganuon ang tunay na pagmamahal, 2/14/12

Hi, Ruby! Napansin kong nasa archive ka, dahil luma ang mga kwentong binabasa mo. Well, iyan naman ang purpose ng aking blog, ang makapagdulot ng kaaliwan sa mga sandali ng pamamahinga.

Natatandaan ko pa na sinabi mong umabot ka ng madaling-araw dahil tinapos mo sa isang upuan ang pagbabasa ng aking librong Minsan, May Isang Pag-ibig. At sa mga sumunod na pagkakataon ay inulit mo pa nang inulit. Ang masasabi ko lamang, hindi ka nag-iisa sa iyong ginawa. Kapag may kinanting alaala... dahil sa isang dayalog na lubhang pamilyar, parang ikaw at siya... sinuman siya... parang inaanyayahan kang muling basahin ang kwento, baka maiba ang ending! Smile...

Pwera Biro, Ha, 6/11/10 – Ay, salamat at the story ended the way I wished it would. Siguro totoong pinapapala ang mga marunong magtiis. Emma

Sapagkat Ganyan ang Pagibig, 10/14/10 - Buti na lang natauhan si Lea before it is too late. Love should be an equal give and take proposition between partners. In this case, Tony does most of the giving and Lea the taking. Emma

Iyon ba ang definition mo ng “love”? An equal give and take proposition? Kaya ba?

Valentine Araw araw, 2//8/11 –Lekat pala si Orly, sobra ngang maalalahanin. Sa lahat pala ng babai ay ganyan siya. Mabuti at natauhan si Linda. Kung hindi, nakatengga siya sa Valentine. Masaya na ang mga misis, basta kasama nila ang asawa sa Valentines Day at sa lahat ng okasyon. Claire, 2/18/11

Pag-ibig sa Araw ng mga Puso, 2/12 -Ang sweet sweet naman ng ending...Happy pa rin ang dalawa. Matutuwa na si Enrile; sabi nga niya: "Gusto ko happy kayo". Claire

Happy naman tayo, di ba?

Sa inyong lahat, muli, magpadala kayo ng inyong feedback. Kwentuhan tayo. Kahit sa panulat lamang... (wow, parang noong araw...)



Monday, February 13, 2012

PAG-IBIG SA ARAW NG MGA PUSO


PAG-IBIG SA ARAW NG MGA PUSO


TUMUNOG ang telepono sa katabing mesa ni Noemi. Bago sumagot si Ramon ay tumingin muna kay Noemi. Umiling ang dalaga. At iiling-iling rin na sinagot ni Ramon ang telepono.

“Hello, 'oy, Danny. Si Ramon ito. Si Noemi? Wala, e. Tumawag ka na lang ulit. Okey. Welcome. Bye...”

ibinaba ng binata ang telepono at hinarap si Noemi. “Si Danny, tatawag daw ulit.”

“Uuwi akong maaga. Mag-a-undertime ako,” nagsimulang magligpit ng kanyang hapag si Noemi.

“You're running away from him,” usig ni Ramon. “Akala ko ba, there's nothing between you.”

“Talaga naman. Friends lang, magkaibigan.”

“As far as Danny is concerned,” agaw ni Ramon.

Huminto sa ginagawa si Noemi. “Ako ang may diperensiya. Nagbakasakali. Pagkakaibigan na mauwi sa pag-iibigan.”

“Ibig mong sabihin, in love ka.”

Kumibit ang balikat ng dalaga. “Ewan. Siguro. Hindi ko alam.”

Umiling si Ramon. “Malaki nga ang problema mo.”

“Sa palagay mo, hindi maaaring mangyari sa 'yo 'yan? May gusto ka, hindi ka naman gusto?” balik ni Noemi kay Ramon.

Si Ramon naman ang nagkibit ng balikat. “Lalaki ako. I can make my moves. Paiibigin ko siya...”

Naisip ni Noemi, babae nga siya at hindi niya magagawang gumawa ng unang hakbang. Pero higit na malaki nga ang problema niya kapag kinausap pa niyang muli si Danny. Dahil wala na naman silang pag-uusapan. Kung bakit natapat nga lamang sa panahon ng valentine ang lahat. Kung sabagay, marapat nga sigurong sa araw ng mga puso matapos ang kung anumang namagitan sa kanila ni Danny. Dahil araw ng mga puso nagsimula ang kanilang relasyon, kung matatawag nga itong relasyon.

Ang puno't dulo ng lahat nang ito ay si Elsa, ang kanyang kaibigan at dating kamag-aral sa kolehiyo. Kasintahan nito si Danny. Isang buwan bago dumating ang valentines day ay biglang nakipagkalas dito si Elsa.

“Pambihira ka talaga,” paninisi niya sa kaibigan. “Kung kailan malapit na ang valentine saka ka nakipag-break.”

Nagkibit ng balikat si Elsa, ngunit hindi siya maawat. “Paano ang wedding plans ninyo?”

At parang bata siyang pinagpaliwanagan ng kaibigan. “Iyon na nga ang dahilan. Nagsimula nang magplano tungkol sa kasal si Danny at hindi pa ako handa. Hindi pa sigurado sa sarili. I just want to be fair.”

Nanghihinayang talaga siya sa relasyon ng dalawa. Para sa kanya ay good catch si Danny. Guwapo. Matalino. Good family. Magandang hanapbuhay. Ngunit hindi naman niya masisi si Elsa. Para daw may kulang. May hinahanap na wala. Naisip lang niya, siguro, hindi talagang in love si Elsa kay Danny.

Nang bigla ba namang dumating sa kanilang bahay si Danny nang araw na iyon ng mga puso. Naisip niya, nalulungkot si Danny. Walang mapuntahan. At komo siya ang best friend ni Elsa, siya ang naisipang dalawin.

Coke at gelatine na hugis puso ang inihain niya sa binata. “Nag-abala ka pa,” malungkot pati ngiti ni Danny.

“Alam kong pupunta ka rito,” biro niya, gusto niyang patawanin ang binata. “Dahil loveless ka, e, loveless rin ako. Hindi ba, misery loves company?”

Matagal na hindi nakahuma ang binata. At gusto niyang matunaw sa kinauupuan. Mali. Mali ang kanyang sinabi. Napaka-tactless niya. Sabi nga ni Ramon, irrepressible. Nang bigla nagsalita si Danny. “Pwede bang itanong kung bakit mo nasabing loveless ka?”

Nais niya, samantalahin na ang takbo ng usapan. Higit na mahirap kung hindi sila mag-usap. Nginitian niya ang binata. “Simple lang, Danny. Hindi ko gusto iyong mga nanligaw sa akin noon, kaya sinabihan kong tumigil na sila.”

Gusto sana niyang itanong ni Danny kung ano ang kanyang tipong maging kasintahan, ngunit hindi ito nagtanong. Hindi na lang siya kumibo.

Minsan isang buwan, napapasyal ang binata sa kanila. Minsan isang linggo, tumatawag sa telepono. Kung anu-ano lang naman ang napag-uusapan nila.

Sa opisina, buong akala ng marami ay kasintahan niya si Danny. Mahaba namang istorya kung ikukuwento pa niya. Pero si Ramon, alam ang lahat. Sounding board niya ito. Tagapayo rin. At devil's advocate.

Sabi ni Ramon. “Ang relasyon ninyo ni Danny, open. Maraming loose ends. Sa dakong huli, ikaw ang masasaktan.”

Tumutol siya. “Wala namang namamagitan sa amin. Strictly platonic.”

Lakas ng ungol ni Ramon. “No such animal. At granting platonic si Danny, e, ikaw. You're falling for him...”

Hanggang lumipas ang mga araw. Patuloy si Danny sa minsan isang buwan na dalaw at minsan isang linggo na tawag sa telepono. Ngunit ang standard nilang batian ni Danny, kapag sila'y nagkikita ay kumusta ang loveless. Na sasagutin ng heto, loveless pa rin...

Na isang araw, ilang linggo bago dumating ang ikatlong valentine sa kanilang buhay, ay may nabago. Sa kanyang kumusta, iba ang isinagot ni Danny. Heto, hindi na loveless... I met someone... may valentine na ako...

At wala siyang nasabi kundi siyanga, mabuti kung ganoon. I'm very happy for you.


IKAANIM ng gabi nang makarinig ng doorbell si Noemi. Ang unang tunog ng doorbell ay may dinalang pagtataka. Si Danny? Agad pumasok sa kanyang isip. Siya ba ang valentine na sinasabi nito? Sinilip niya ang gate. Laking gulat niya. Si Ramon. At may bitbit na kahon. Sugar House.

“Happy Valentine, Noemi,” nakangiting wika nito, sabay abot ng dala.

“Happy Valentine?” tumaas ang kanyang kilay.

“Kung ayaw mo, e, di condolence. Hindi ba loveless ka ngayon?” at tumawa si Ramon.

Tumawa rin si Noemi. “Salamat sa dala mo, Ramon, pero bakit ka naligaw?”

Nagpormal si Ramon. “Tumawag ulit si Danny. Sabihin ko raw sa iyo na he's been trying to reach you, laging wala ka, hindi ka naman makausap sa telepono. Ang message niya, Happy Valentine daw. At maraming salamat.”

Kumunot ang noo ni Noemi. “Maraming salamat?”

“As there are no secrets between us daw, Danny has that impression na matalik tayong magkaibigan, sa akin na niya ipinagtatapat na napakalaki ang tulong na nagawa mo sa kanya sa panahon ng kanyang pangungulila kay Elsa.”

Sinalubong ni Noemi ang mga mata ni Ramon. “Thank you for the message. At Happy Valentine rin sa iyo. But don't let me detain you.”

May pagtutol na lumarawan sa mukha ni Ramon. “Pero Noemi. Ikaw talaga ang sadya ko. Valentines day ngayon. Araw ng mga puso. Ayokong isipin mo o madama mo na loveless ka dahil wala na si Danny.”

“Talagang wala naman siya sa buhay ko. Kaibigan lang...”

“Na ngayo't wala na si Danny, e, wala ka nang kaibigan...”

“Ba't ako mawawalan ng kaibigan, e, nariyan ka naman...”

“Higit pa sa pagiging magkaibigan lamang...Noemi. Higit pa...kalaunan. At nakahanda akong maghintay,” seryoso si Ramon nang magsalita, ni hindi nakangiti.

Walang mahagilap na sagot si Noemi. Nabigla siya sa narinig. Biglang napatayo. At ang tanong. “Miryenda?”

Napangiti na si Ramon, tumango. At lumabas ng kusina si Noemi habang sa kanyang isipan ay sumagila ang himig ng isang lumang awit.

It's the wrong time... and the wrong place, though your face is charming , its the wrong face, its not his face, but such a charming face and it's alright with me.

Wala na si Danny. Ngunit narito si Ramon. Isang kaibigan na gumagawa ng unang hakbang. Sumingit sa kanyang alaala ang sinabi nito noon. Lalaki ako. I can make my moves. Paiibigin ko siya...

May sumunong kasiyahan sa kanyang puso... at kanyang nadama... it's alright with me. Kumibot ang kanyang mga labi sa mahinang pag-awit...

You can't know how happy I am that we met... si Ramon ... kaibigan ngayon... ngunit kalaunan, sabi nga nito...

There's someone I'm trying so hard to forget, si Danny...

it's the wrong game and the wrong chips, ngunit okey na ang lahat. Kaya pala hindi si Danny... si Ramon pala... si Ramon... oh, it's alright with me...


Liwayway, February 16, 1987


Reflection on a poem by Spencer Michael Free

"'Tis the human touch in this world that counts,
The touch of your hand and mine,
Which means far more to the fainting heart
Than shelter and bread and wine;
For shelter is gone when the night is o'er,
And bread lasts only a day,
But the touch of the hand and the sound of the voice
Sing on in the soul alway."

Minsan, sa panahon ng ating pangungulila o pagdadalamhati, ang isang pisil ng kamay, haplos ng palad, isang nakauunawang tingin, ilang piling salitang namulas sa bibig mula sa ating kaibigan... ay sapat na upang maibsan ang sakit nating nadarama.

Sa inyong lahat diyan --- walang loveless sa araw ng mga puso. Lahat ng tao ay may minamahal at may nagmamahal. Imulat lamang ang mga mata. Talasan ang pakiramdam.

HAPPY, HAPPY, HAPPY VALENTINE'S DAY



Saturday, February 11, 2012

Gifts to give for all occasions




Naghahanap ba kayo ng panregalo ngayong Valentine? O sa isang kaarawan? O anupamang okasyon? Na magpapahayag ng inyong niloloob sa inyong pinagbigyan? Visit/google Zazzle Salidumay and look for these items:


Filipino Love Stories

Dalawampung kuwento, isang libro. Eve Estrella-Sebastian chose 20 of her favorite stories and compiled them in "Minsan May Isang Pag-Ibig". The image on the book cover, shirt and mug is from a painting by her son, Omar, of the ancestral home's front yard in Bulacan. Be a part of her dream-come-true. The book is available at lulu.com and this product, here at zazzle.com for your enjoyment.


Designed with low prices in mind, the basic standard zazzle value t shirt is one of the more affordable styles available for Salidumay's Filipino illustration. Carefully printed with Zazzle's advanced printing process, this 100% heavyweight cotton t-shirt is available up to size 4XL. The color offered for this design – the white choice displayed here – will make this Filipino love stories shirt look awesome on any body type. All things considered, this stories shirt is an exceptional example of Zazzle seller artistry. If you really like this stories idea, then you'll definitely find other interesting choices by shopping the community marketplace.


O, ano? Sa mga nasa abroad, click na ang www.zazzle.com/salidumay !!!








A Question on Valentine's Day


WILL YOU LOVE ME WHEN I'M OLD?

I would ask of you, my darling
A question soft and low,
That gives me many a heartache
As the moments come and go.
Your love I know is truthful
But the truest love grows cold;
It is this that I would ask you:
Will you love me when I'm old?

Life's morn will soon be waning
and its evening bells be tolled.
But my heart shall know no sadness
If you'll love me when I'm old
Down the stream of life together,
We are sailing side by side,
Hoping some bright day to anchor
Safe beyond the surging tide.
Today our sky is cloudless
But the night may clouds unfold;
But though storms may gather round us,
Will you love me when I'm old?

When my hair shall shade the snowdrift,
And mine eyes shall dimmer grow,
I would lean upon some loved one,
Through the valley as I go,
I would claim of you a promise,
Worth to me a world of gold;
It is only this, my darling,
That you'll love me when I'm old.

Author: Anonymous

Thursday, February 9, 2012

BODA DE PLATA, BODA DE ORO



BODA DE PLATA,
BODA DE ORO


Ngayong buwan ng mga puso at pag-ibig, ano pa kaya ang paksang magandang pag-usapan kundi ang mga pag-asawahan at pagsasamang umabot ng maraming taon. Tayong mga nagtapos sa high school at kolehiyo, ipinagdiriwang natin ang ating silver at golden jubilee. Na kung iisipin, no sweat ang dami at tagal at haba ng panahong involved sa mga selebrasyong ito, kasi, hiwa-hiwalay ang buhay natin. Hindi tayo magkakasama sa bahay, bihi-bihirang magkita-kita. Ngunit sa isang pag-asawahan, na gabi't araw ay magkasama, magkatabi sa pagtulog, magkasalo sa pagkain, dinaratnan ng lahat ng uri ng problemang pampamilya, ang makatagal nang dalawampu't lima o limampung taon ay maituturing talagang kahanga-hanga.

Naalaala ko ang aking mga magulang. Natatandaan kong ipinagdiwang nila ang kanilang silver at ruby anniversary, ngunit nang darating na ang kanilang golden ay tumutol ang aking Amang. Kasi raw, lahat ng kakilala niyang nagselebra ng golden anniversary ay hindi naglaon at namatay. Siempre, tigas naming kapapaliwanag dahil gusto naming ipagdiwang nila ang nasabing okasyon. Sabi ko lang, lahat ng tao ay namamatay. Bago ikako may iburol sa aming bahay, mabuti na iyong may masayang pagdiriwang munang maganap rito para may maliligayang alaalang mapagbabalikan. Ganoon kami mag-usap sa aming bahay, medyo may pagka-democratic. Napahinuhod naman sila at tunay na naging napakasaya ang nangyaring pagdiriwang. At ang kanyang pinangangambahan ay hindi nangyari.

Nang nakaraang buwan, nagbalik-bayan ang kapatid kong naninirahan sa California. Umabot na rin silang mag-asawa ng limampung taon at ninais nilang ipagdiwang ito na kasama ang mga pamilya at kaibigan. Habang sila ay nasa abroad, ang ginawa nila ay ang magkaroon ng mumunting salu-salo sa iba't ibang lugar doon, imbitado ang iba't ibang grupo ng kaibigan at kamag-anak. Panghuli dito sa Pilipinas kung saan hiwa-hiwalay rin ang ginawa nilang pagdiriwang.

Sapagkat kami ay pamilya ng mga may pusong artista, gumana na ang isip ng mga frustrated choreographer at scriptwriter sa amin para sa isang surprise presentation. Gumawa ako ng script kung saan nagbalik-renewal of vows kami. Ang pamangkin kong si Joy na isang event coordinator ang namahala sa programa.

Visualize: ang emcee sa kanyang opening statement tungkol sa couple of the evening; then isang rolyo ng red crepe paper na inilatag sa damuhan, ala red carpet; a cute apo sa tuhod na flower girl, nagsasabog ng petal sa daraanan; mga apo, pamangkin at kapatid na isa-isang nagbigay ng long stemmed red roses sa “bride”; the clan chanteuse singing “Ikaw”; the recitation of the marriage vows by a grandnephew; songs and dances presented by apos and pamangkin, with the grand finale of a piano playing by the matriarch (oldest sister) of the family na sinabayan ng dance steps ng more than a year old great grandson to the delight of everyone, capped by cake cutting. It was lovely!


Nais ko ring banggitin dito ang pagkikita-kita ng aming barkada sa Malolos na nakipagdiwang rin sa kanilang anibersaryo. For the longest time, hindi man nagkabalitaan ang kapatid ko at ang mga kaibigan naming ito. Kaya inayos kong magkasama-sama kami sa isang pananghalian sa Fortune Restaurant sa may crossing ng Malolos, katabi ng Max's, sunod ay umuho kami sa lumang bahay namin sa Sabitan at doon ay nagkantahan ng mga lumang awit ng aming kabataan, sa saliw ng gitara ng anak ng isang kabarkada. Nasaan na ang mga taong nagdaan? Parang kahapon lamang...

Ganyan siguro ang pagmamahal... ng isang mag-asawa... ng magkakapamilya... ng magkakaibigan. Tutulayin ang panahon, pagkahaba-haba man nito. At tulad nang paboritong panghuling pananalita ng aking Amang sa mga sulat niya sa aking Inang noon, ang mananatili at ang maiiwan sa atin ay –

...sariwa't matamis na alaala...


Muli, nais kong ilagay rito ang paborito kong sonnet CXVI ni Shakespeare tungkol sa pag-ibig:

Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove.
O no! it is an ever fixed mark
That looks on tempests, and is never shaken;
It is the star to every wandering bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come;
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.

Sa kwento ng pag-ibig sa buwang ito ng Pebrero, ganito ba kayo?

Sunday, February 5, 2012

It's Valentine Season again!


To usher in the month of hearts, here's a Valentine Poem by my 10-year old apo.

A Valentine Poem

You are good as gold to me,
You are everything I see,
I wonder if you'll be to me
My Valentine

And my daughter's comment:
The spring-like days we're having must be inspiring. Our dining room table has been littered with poetry books, and impromptu readings have been known to occur. It is heartwarming to find them (her 10 and 8 year old kids) take to poetry without any prompting, and to have favorite poets and poems. There is yet hope for me.